Սիրահարվեցի… Հիասթափվեցի… Սիրահարվեցի… ու տարին ավարտվեց

Տարի… 365 օր, որոնք անցան, ու ես չնկատեցի: Ես հիշում եմ օրեր, հիշում եմ տպավորություններ, բայց 365 օր չէր… հաստատ: Չեմ հասկանում ինչից է, որ ոչ ոք չի զգում այդ 365 օրը: Հիմա ուզում եմ պատմել իմ տարին… ինչքանը հիշում եմ այդ 365 օրվանից:

Տարին սկսվեց… Ես դեռ 8-րդ դասարան էի, ու մեր Ֆրեդը դեռ մեր դասարանից էր: Նույն գիժ դասարանն էինք ու նույն գժություններն էինք անում: Գժվում էինք ու սովորում: Ինչպես միշտ մեր կրթահամալիրում ինչ-որ բան վերանորոգվում էր: Մոռացա ասեմ. մեր մոտ դեռ պատեր կային… ինչ օրեր էին, ինչ օրեր:

Ամառ… եկավ ամառային ճամբարը, որը ես կյանքում չեմ մոռանա: ՌՈՔ-ՌԵՓ-ՓՈՓ երաժշտական փառատոնը մենք էին կազմակերպում: Ես էի, Աստան, Նարեն ու Մարիամը, և իհարկե ընկ. Մերին: Հա, այդ ժամանակ ես ծանոթացա երկու տաղանդավոր ու շատ լավ մարդկանց հետ՝ Մարիամի ու Նարեի: Սկսեցինք աշխատել: Ամբողջ օրը վազվում էինք ու վազվզում… ու դա ինձ դուր էր գալիս: Հիշում եմ՝ ինչքան եմ անհանգստացել ու ինչքան բան եմ սովորել: Գալիս էի տուն ու ես արդեն արժանի էի բազմոցին  պառկելու, քանի որ լավ հոգնում էի: Կարելի է ասել՝ այդ օրերին ես ինձ մի քիչ մեծ զգացի: Հիմա որ այսպես պատմում եմ, չմտածեք, որ սխալներ չեմ արել… այնքան բան կփոխեի ու ավելի լավ կանեի: Ու ավարտվեց փառատոնը… ու սկսվեց ամառը: Ամառ, որից հիշում եմ երկու օր… մի օր, երբ մազերս կտրեցի, և մյուս օրը, երբ Հայկը, Ֆրեդը ու Գրիշը մեր <<քյառթու>> բակում բարձր գոռում էին Լուսո:

Սեպտեմբեր… վերջապես եկավ սեպտեմբերը, ու ես սկսեցի նորից ապրել… Կարոտել էի բոլոր ընկերներիս: Հա, ես արդեն 9-րդ դասարան էի ու ինձ Միջինում ամենամեծն էի զգում: Հիշում եմ, երբ 3-րդ հարկում Տիկին Մարիետը մեզ ներկայացրեց նոր սովորողներին: Էլիզը, Վիտալին, Էրիկը, Վլադը մեր նոր սովորողներն էին, ովքեր շատ լավն են: Ես արդեն Վոկալի և Ֆլեյտայի 2-րդ դասարան եմ, իսկ Շվին՝ 3-րդ: Սկսեցինք դասերը… ու մինչև հոկտեմբեր նորմալ բան չեմ հիշում: Հոկտեմբերին սկսվեց իմ տարվա ամենահիշելի պահերից մեկը՝ ՀայՖեստը:

«ՀայՖեստ Միջազգային թատերական փառատոն». ինչքան եմ ասել այս բառերը հոկտեմբերին: Քուրիկս է այնտեղ աշխատում (անընդհատ մոռանում եմ նրա պաշտոնը) , եղբայրս էլ է աշխատում, բայց եղբորինս հիշում եմ, եղբայրս բացօթյա միջոցառումների պատասխանատուն է: Կարելի է ասել՝ նրանք իմ «ՇԵՖԵՐՆ» էին: Ես վազվզում էին, փոքրիկ հարցեր էի լուծում, բեյջեր էի կտրտում, թերթիկներ էի բաժանում, Տիկնիկայինից ՆՓԱԿ էի վազում: Ու ես ուղղակի երջանիկ էի… ունեցա նոր ընկերներ: Բոլորը Թատերական ինստիտուտից են… չեք ճանաչի:  Էլի մի քիչ մեծացա, մի քիչ չէ, լավ էլ մեծացա: Քչիչ շատից իմ Երևանի փողոցները սկսեցի սովորել: Ու վերադարձա դպրոց…

Դպրոցում լավ հետ էի մնացել դասերից… ու ասեմ այս կիսամյակ լա՜վ եմ բացակայել: Եկավ ծնունդս… հոկտեմբերի 27,  ու մերոնք կատարեցին իմ երազանքներից մեկը… ես ունեցա ԿԻԹԱՌ: Իհարկե դեռ լավ չեմ նվագում, բայց շատ երջանիկ էի:

Նոյեմբեր… գրեցի իմ առաջին դաշնամուրով երգը…Դեկտեմբեր…նոր երգեր գրեցի… ու ճամբար: Ճամբարի առաջին շաբաթը անցկացրեցինք Գեղարվեստի ավագ դպրոցում, ու ես արդեն հասկացա, թե որն է լինելու իմ ավագ դպրոցը:

Ու դասերը ավարտվեցին…մտածեցի՝ արդեն ժամանակն է հանգստանալու, բայց ոչ: Ես գնում էի երաժշտական, ու մենք պատրաստվում էինք մեծ համերգի՝ «ՇԵԼԿՈՒՆՉԻԿ», ես փոքրիկ մաս էի նվագում Ֆլեյտայով, բացի դրանից ես ունեի քննություններ: Լավ անհանգստացա և Ֆլեյտան էլ, Շվին էլ, Վոկալն էլ 9-ը ստացա: ԲՌԱՎՈ՜ ասացի ու դուրս եկա: Ու լավ հոգնում էի… բայց Աստայի հետ դեբիլություններ անելը ինձ էլի էներգիա էր տալիս, ու մենք էլի պարապում էինք:

Տարին ինձ համար մեծ նշանակություն չունի…  Ավարտվեց, սկսվեց, ավարտվեց. կարևորը քո նպատակին ձգտելն է: Ու ինձ թվում է՝ այս տարի ես մի քիչ ավելի մոտեցա իմ նպատակին… Բարի տարի բոլորիս…