Բախտավոր եմ...

Սկսեմ նրանից որ ընկեր Հասմիկը (Թոփչյան) մեզ հանձնարարեց

• ​Երկյուղ չունեմ...
• Բախտավոր եմ...
• Շաղ եմ տալիս ...
• Բաշխում եմ ձրի...
• Ճոխ պարգև եմ առել վերուստ...

Այս վերնագրերից մեկը ընտրենք և ստեծագործենք, բացի «Բախտավոր եմ» վերնագրից էն մյուսները չհասկացա :D :D ու որոշեցի այդ վերնագրով գրել ու հասկացա... լուրջ ես բախտավոր եմ:

Ունեմ ընտանիք... շատ լավ ընտանիք...

Ունեմ ընկերներ... հիասքանչ ընկներ...

Ու գտել եմ ինձ... երաժիշտ եմ ես...

Էլ ինչ է պետք բախտավոր լինելու համար: Կան բաներ որ նեղացնում են ու ցավացնում, բայց պետք է մոռանաս ու գնահատես այն ինչ ունես: Չեմ կարող ասել, որ ինձ մետ միշտ ստացվում է, բայց փորձում... Ես ... Բախտավորս... ^_^

Անզգայունություն դեպի գարունը...

Բնությունը այնքան նուրբ է, չքնաղ ու անբացտրելի: Չեմ կարողանում հասկանել ինչպես է Վահան Տերյանը այդքան լավ նկարագրում ամեն մի բնության զգացմունքը: 

Այս անգամ կարդում եմ՝

Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,
Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.
— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,
Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին։

Այնպե՛ս գգվող է երեկոն անափ,
Ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում.
— Շուրջըս վառված է մի անուշ տագնապ,
Մի նոր հուզում է սիրտըս մրրկում...

Անտես զանգերի կարկաչն եմ լսում,
Իմ բացված սրտում հնչում է մի երգ.
—Կարծես թե մեկը ինձ է երազում,
Կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք...

Ու ո՞նց ասեմ, որ ոչ մի բան չեմ զգում...

Գարունը այնքան անհիշելի է, ոչ մի նոր շունչ էլ չի տալիս: Գարունը այնքան անփոփոխ է, որ գարունը իմ համար եղանակ էլ չի: Ուզում եմ բացատրել, որ ոչ թե ես չեմ սիրում գարունը... այլ չեմ նկատում գարունը: Երաժշտություն չեմ զգում գարնան մեջ, նույնիսկ  Վիվալդիի Գարունը չեմ սիրում: Այնքան պարզ է... դատարկ... ու անփոփոխ: 

Ոչ ցուրտ է, ոչ շոգ, ոչ տերևոտ, ոչ անտերև, ոչ հետաքրքիր է, ոչ անհետաքրքիր... ու ոչ թե ես սիրում եմ  կամ չեմ սիրում, այլ ես ոչ մի բան չեմ զգում: Միշտ գարունը մոտս դատարկություն է, այդպես ինձ երբեք չեմ զգում... դրա համար էլ գարնանը դատարկ տուփի նման եմ նայում:

Терьян и Лермонтов...

Для меня Ваан Терьян- пример лирического поэта, описывающего природу. Он так граммотно и нежно описывает свои чувства при помощи природных явлениий, что у меня- мурашки по коже.

Честно говоря, я была незнакома с поэзией Лермонтова, и сейчас я ознакомилась с некоторыми его произведениями… Я испытала ДЕЖАВЮ. Читая Лермонтова и Терьяна, я испытываю одинаковые чувства.

У обоих поэтов явления природы очеловечены. Но в то же время чувствуется, что Терьян -армянин, а Лермонтов-русский. Их разделяет столетие, но объденяет одинаковое поэтическое восприятие. По окончании, хочу сказать, что я получаю удовольствие, читая обоих поэтов.