Բարև:Հենց նոր եկել եմ տուն այնքան հենց նոր,որ թշերս դեռ կարմի են,և սառը,բայց հիմա դրա մասին չէ:Ես այս ձմեռ սկսեցի 40 աստիճան ջերմությունով,բայց հիմա հուսով եմ լիովին ապաքինվել եմ,և էլի թեմայից հեռվացանք:Եկել եմ տուն երաժշտական դպրոցից ասեմ այն մեր տանից հեռու է ընդամենը մեկ փողոցով:Այսպիսով վերադառնում էի,և ինչպես գիտեք անձրև էր...
Խոսեմ վերաբերմունքից դեպի անձրև:Անձամբ ինձ նեռվայնացնում է,որ գալիս եմ տուն և միանգամից.<<Ուֆ ինչի եկավ էս անձրևը,էլի ձմեռ է,էլի ցուրտ է>>,մեկ վայրկյան...Համոզված եմ ձեր մոտ հենց այդպես է եղել,բայց էլի թեմայից հեռվանացանք:Հիմա ուզում եմ խոսել այդ ամեն մի կաթիլի մասին,որ ընկնելով մարդկանց ձեռքերին կարողանում են տրամադրություն փոխել:Անձամբ,երբ նրանք ընկնում են իմ ձեռքին ես սիրահարվում եմ,և սկսում եմ երգել...ինչ անում էի այս ճանապարհին:Գլխիցս ամեն ինչ թռնում է,և ես կարծես ոչնչի մասին չմտածեմ,կարծես ես էլ դառնամ մի կաթիլ ում մեջ կա միայն ցանկություն...ցանկություն սիրելու:Իսկ քո մոտ մարդ,ով կարդում ես սա,քո մոտ ինչ է առաջացնում այդ մի կաթիլը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий