Ինչքան ուժ ունի ժամանակը, որ մարդու ակնթարթը դարեր է սարքում... ու ինչքան անզոր է մարդը ժամանակի դեմ: Բոլորրս էլ զգացել ենք հավիտենական ակնթարթներ, որոնք կարող են լինել և երջանիկ և ցավալի: Չեմ ուզում խոսել տխուր ակնթարթներից ուզում եմ խոսել իմ տարերքից...
Երաժշտությունի՜ց...
Հույսեր ունեմ որ ապագա երաժիշտ եմ, ու ամեն անգամ բեմ դուրս գալու ժամանակ ես հասկանում եմ, որ հենց դա է իմը: Ինձ թվում է դուք հասկացաք ինչի մասին է խոսքը:
Ուզում եմ խոսել հենց այդ ակնթարթի մասին երբ դու քո ոտքը դնում ես բեմի վրա, և կարծես դու սովորական մարդուց գերմարդ ես դառնում: Այդ ակնթարթը երբ դու չես տեսնում ոչ մի դեմք, բայց զգում ես ամեն մարդու շունչը: Այդ ակնթարթը երբ չես կարողանում շնչել, բայց նվագելուց/երգելուց շունչ էլ չես քաշում: Այդ վայրկյանը երբ ամբողջ աշխարհը քո ոտքերի տակ է գտնվում:
Այդ վայրկյանը երբեք չես կարող կրկնել, կարող է դու էլի բեմ դուրս գաս, նույնիսկ նույն հանդիսատեսի քանակով, բայց մեկ է դու չես կարող այն կրկնել... կարող է ավելի լավը լինի, բայց մեկ է չես կրկնի...Այսքանը...
Комментариев нет:
Отправить комментарий