Մարդ իր ծնված առաջին
օրվանից ունի հույս…ինչպիսի՞ հույս,թող ամեն մեկը իրենը աորոշի:Դժվարությունների ժամանակ,աննդհատ
մենք սպասում ենք հույսին,ուզում ենք փոփոխություն,տենչում ենք փոփոխություն…Ինձ թվում
է մարդ չի կարող ապրել առանց հույսի,դա մեր փուջ կյանքի միակ հույսն է:Չեմ սիրում այսպես
արտահայտվել,բայց չգիտեմ ինչու հենց այդպես ասեցի:Չխոսեմ ուրիշների մասին,ասեմ իմ 13.5
տարեկան փորձից…Կյանքի ամենակարևոր պահերին,ես ապրում եմ միայն հույսով,իսկ երբ կատարվում
է,ապրում եմ իմ մյուս հույսով:Հիշում եմ,ամեն անգամ բեմ դուրս գալուց առաջ,ես հույս
ունեմ…Բեմից իջնելուց առաջ…ես ավելի շատ հույս ունեմ…Ու ինչպե՞ս ապրել առանց հույսի…առանց
հույսի,որ դու ապրելու ես:Ուրիշ,էլի,նորից կարելի է ասել «հույսի» ածականներն են:Կյանքում
ամեն ինչ փոխվում է,միայն այդ զգացուղությունն է մնում…որ դու դեռ հավատում ես,և հույս
ունես…
Փորձեցի գրել բանաստեղծություն...
Անվերջ իմ հոգում
Հույսն է մնայուն
Հույսի հետ միասին
Մարդն է միշտ ապրում
Ուրիշ,էլի բառեր են
Որոնք երբեք չեն մոռացվում
Բառերի հետ մեկտեղ
Հույսն է միշտ ապրում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий