Կյանքում...երբեք չէի մտածի,որ Ղազարոս Աղայանը այսքան լուրջ է...չգիտեմ ինչու ես նրան ուրիշ ձև էի պատկերացնում,իսկ լ «Նպատակ դաստիարակության» հոդվածը կարդլաուց հետո ես ուղղակի ապշած էի:Ամեն ինչ ճիշտ էր...իհարկե իմ կարծիքով,այդքան սեր դեպի երեխան միայն ծնողներիցս եմ զգացել:Կարդալուց սկզբում շատ դժվար էր,հետո սկսեցի հասկանալ ու գնալով տրամադրությունս հանդարտացավ,և սկսեցի զգալ ամեն մի բառը:Չեմ ուզում ձեզ պատմել ուզում եմ դուք կարդաք,քանի որ ես այդքան նուրբ և հասկանալի չեմ կարող պատմել:Որպես երեխա հարգված եմ,և շոյված...չգիտեմ ինչ-որ ինձ կարևոր եմ զգում:Չգիտեմ ասեցի թե չէ,բայց կրթելու և ուսուցանելու համամատությունը ուղղակի հրաշալի է և անհամեմատելի,կյանքում չէի մտածի:Սրանից առաջ Ղազարոս Աղայանին լուրջ չէի վերաբերվում,իսկ հիմա ուղղակի ապշած,ոչինչ չեմ ուզում ասել...ուզում եմ ինձ լավ զգամ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий