Ջելսոմինոն իմ աշխարհում... Գլուխ 9-րդ... Մտորումներ

Հարց 1
Երիտասարդները հարմարությանն այնքան էլ չեն նայում. Դուլ էլ ե՞ս այդպես մտածում, այդ դե
պքում ինչի՞ են ուշադրություն դարձնում երիտասարդները:
Պատասխան
Անկեղծ ասած, երբեք չեմ մտածել թե ես հարմարություններ եմ փնտրում, եթե շատ հոգնած լինեմ, ամեն տեղ էլ կքնեմ, բայց եթե հոգնած չլինեմ ինձ կերևակայեմ: Ուրեմն դա արդեն կախված է երիտասարդի իմ՝ վիճակից: Ես հանգիստ կարող եմ ասել, որ հարմարվածությունը ինձ համար կարևոր չէ, կարևորը թե ես ում հետ եմ այդ տեղում: Իհարկե եթե իմ ընկերների հետ լինեմ, ես չեմ նկատի, թե որտեղ եմ քնում, ինչ եմ ուտում, այլ... բայց եթե մենակ կսկսեմ փնթփնթալ: Այսինքն ինչ հասկացանք, որ երիտասարդները չեն ուզում,որ ամեն ինչ հարմար լինի, ուզում են լավ մարդկանցով շրջապատված լինեն (դե ես եմ էլի այդպես մտածում):
Հարց 2
Դոմիսոլը ինչպիսի՞ կերպար է. Մեր շուրջ կա՞ն այդպիսի արվեստագետ-կերպարներ:
Պատասխան
Աաաաա սկզբում Ջակոմոն հիմա Դոմիսոլը, նեռվայնանում եմ: Նրա վերաբերմունքը դեպի Ջելսոմինո և Արվեստ ամեն ինչ ցույց էր տալիս, որ նա ոչ մի արվեստագետ էլ չէր, նա ուղղակի ծախվել էր շահին և գումարին: Եվ նա ամեն ինչ կաներ միայն թե միքիչ գումար վաստակեր: Այդպիսի մարդիկ կան իմ շրջապատում, իմ կարծիքով հիմա Հայաստանի արվեստագետների 99% այդպիսին են, դե ում ճանաճում եմ էլի: Նա ընդամենը մի բիզնեսմեն էր, ով իրեն արվեստագետի տեղ էր դնում, նրա մեջ ոչ մի արվեստ չկա: Այսինքն գրքի երկրորդ կերպարը որից զզվում եմ դա Դոմիսոլն է, ով հաստատ մի վատ բան կանի համոզված եմ:
Հարց 3
Թատրոնները ոչ միայն ձայների են դիմանում, այլև ռումբի պայթյունի: Ինչու՞, բացատրիր ինչի՞ համար են թատրոնները:
Պատասխան
Աաաաա, ինչի համար են թատրոնները... ոչ-ոք չգիտի, բայց մինչև այդ մասին հասնելը, փորձեմ մյուս հարցերի մասին մտածել: Միքիչ Զավենի նման պատասխանելով ասեմ,որ ինչքան հին ֆիլմերով նայել եմ, բոլորը ռումբերից պաշտպանվել են թատրոններում, բայց հիմա միքիչ իմ նման... Թատրոնը այնպիսի տեղ է, որտեղ մարդիկ ցույց են տալիս իրենց ներքինը, իրենց հոգին, ու եթե հանդիսատեսը ընդունում է ինչ-որ մարդու արվստագետի հոգի, ապա հանդիսատեսը անպայման կնդունի ռումբ... հոգու ռումբը... Այսինքն հանդիսատեսը գնալով թատրոն պետք է հասկանա, որ նա կարող է տեսնել ամեն ինչ, լսել ամեն ինչ... զգալ ամեն ինչ: Եվ վերջում ամենադժվար հարցը... Ինչի՞ համար են թատրոնները... Թատրոնները մի հայելի է, որտեղ միայն իրական արվեստագետներն են կարողանում երևալ, ոչ արվեստագետները ուղղակի չեն երևում... Թատրոնը... հոգի է, սիրտ, և մարմին...