Նոր գրող... Նոր հայացք... Նոր մտորումներ

Ողջույն իմ ընթերցող: Ասեմ, որ գրելուց աչքերիցս արցունք է թափում... Գրելով ամեն մի տառը զգում եմ ցավ... Մինչև անցնել առաջ խնդրում եմ բացի այս լինքը, և այս լինքի ներքո կարդա...http://www.youtube.com/watch?v=P1ngcsx1Drs
Այսպիսով երաժշտությունը կա անցնենք առաջ...
Ուրեմն այս երկար շաբաթ-կիրակի օրերի ընթացքում մեր դասարանին հանձնարարել էի կարդալ Էռնեստ Հեմինգուեյի «Ծերունին և Ծովը» վիպակը: Ի՜նչ վիպակ ամբողջ զգացողությունների տոպրակ: Ասեմ, որ ծանոթ չէի Հեմինգուեյի ստեղծագործություններին, ու կարդալուց առաջ անընդհատ ձգձգում էի, որ չկարդաի, բայց գրքի առաջին իսկ տողից կարդացի... և շարունակեցի մի շնչով: Ծանր պատմություն էր, դաժան, բայց լուսավոր: Ամեն ինչ այնքան լավ էր բացատրված, մանրամասն, որ նույնիսկ մի նկար դնեն դիմացս ես չեմ կարողանա այդպես մանրամասն նկարագրել... Կարդալուց հետո, մայրիկիս հետ քննարկում էինք: Ինքը ինձ պատմեց, որ Հեմինգուեյը առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո գրել, և նրա մեջ այդքան ցավ կա, որը այդքան մաքուր է: Հետո ասեց, որ նրան ասում են ԱՅՍԲԵՐԳ, որ 10% դրսում է, իսկ 90% ներսում: Ու այդ բառերից հետո ես մտքումս վերընթերցեցի գիրքը, ու հասկացա թե ինչքան բան եմ բաց թողել: Գիտեք կարծես զգացմունքները տխուր են, բայց դրա հետ մեկտեղ այդ մթության մեջ լույս կա, կարելի է ասել մթության լույսը: Չեմ ուզում ձեզ պատմել, գիրքը, քանի որ համոզված եմ այդքան մանրամասն և հետաքրքիր չեմ պատմի... Այսպիով ես ինձ համար բացահայտեցի, ևս մի գրող, որը շատ զգացմունք է ինձ տալիս... Նոր գրող... Նոր զգացմունքներ... Նոր հայացք...

Շնորհակալ եմ, որ երաժշտությունը լսեցիր, հուսով եմ դուրտ եկավ.... : /