Դու

-Կարա՞մ քո մասին մտածեմ:
-Չէ:
-Իսկ ես կմտածեմ:

Ոչ-ոք չի թողում: Ոչ-ոք չի թողում որ քո մասին խոսամ: Մեկ ինձ թվում ա, դուք գալիս եք գլուխս թափ տաք, որ իրա մասին չմտածեմ: Կամ էլ ընդհանրապես մտածում եք, որ երկու օրից կանցնի էլի... գիտեք էտ վերաբերմունքը հավեսով ցավացնում ա: Լավ հեռվացանք:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, որ միայն քո մեջ ունես իրանից: Էտ հաճելի ա: Քո մեջ ինքը էնքան շատ ա: Էս անգամ լիքը բան ես թողել գնալուց առաջ, հաստատ չես ուզեցել, բայց դե տենց ա ստացվել:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, երբ ամեն մեկի ժպիտի, քայլվածքի, մատների, բառերի... կամ ուղղակի աչքերի մեջ գտնում ես քեզ: Դե քեզ՝ քեզ չէ, բայց քեզ մի-քիչ նմանին: Ու սկսում ես սիրել, էտ մարդուն դու չգիտես, դու սիրում ես էտ մարդու միջի քեզ:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, երբ իրոք կարևոր ես դառնում: Սովորական կարևոր չէ: Իսկական... իրական... չգիտեմ էլ ուրիշ հոմանիշ... այ տենց կարևոր ես դառնում:
Դու հասկանում ես, որ էտ մարդուն դու սիրում ես: Հասկանում ես որ էտ մարդը քո համար Արև ա դառնում: Ես քեզանից լույս եմ վերցնում: Երևի դու չես տալիս: Բայց էտ արդեն ոչ ես եմ որոշում, ոչ դու: Էտ տենց ա արդեն ստացվում: Չգիտեմ, ես որ տաքանում եմ :)
Էս անգամ, չեմ կարում խոսամ, ոնց-որ սաղ բառերս քեզ տված լինեմ, չեմ կարում երգեմ, երգերս էլ անկեղծ չեն ստացվում, չեմ կարում ինձ ապացուցեմ: Էս անգամ... ամեն ինչ իմ ներսն ա:
Երբ նույնսիկ օրագրում-բլոգում իմ մոտ չի ստացվում ասել: Պատմել քո մասին: Այ որ աչքերս փակեմ ու Սպլին լսեմ, ստացվում ա... բայց սենց չի ստացվում :)

Պրծնեմ սենց երևի... դե սիրում եմ էլի :)