Առաջին անգամն է: Առաջին անգամն է երբ զզվելի եմ քո համար: Երբեք տենց չի եղել: Միշտ ոչինչ էի քո համար: Հիմա զզվելի: Գիտե՞ք, էս ավելի զզվելի ա: Ոնց-որ ես իրա համար, ինձ իրա վերաբերմունքը անդուր ա: Էտ էնքան տհաճ ա հասկանալ, որ ինչքան լույս տաս, քո լույսը իրան չի հասնելու, եթե հասնի էլ, ինչքը չի ցանկանալու ու էտ լույսի կարիքը չի ունենալու:
Ի՞նչու ինքը չունի իմ լույսի կարիքը: Կա՞րող ա լույս չունեմ: Կարող ա լույս տալ չգիտեմ: Կարող ա լույս տալու հնարավորություն չունեմ: Չգիտեմ...
Չեմ ուզում մտածեմ: Ուզում եմ Տիեզերք: Էնքան Տիեզերքի կարիքն ունեմ: Էնքան ձեր անունները մոռանալու կարիքը ունեմ: Էնքան ոչ-ոքիդ կարիքը չունեմ: Էնքան քեզ սիրեցի, որ սկսեցի զզվել բոլորից: Մենակ քեզ տվեցի, ուրիշներին մոռացա: Ուրիշները ինձ մոռացան: Հիմա դու չկաս, հիմա դու չես ուզում լինես: Հիմա ուրիշներն էլ չկան: Հիմա ուրիշներին պետքն էլ չեմ: Մարդիկ ում հարազատ եմ ասել, հիմա վախենում եմ բարևել: Վախենում եմ, որովհետև ժամանակին մենակ քեզ եմ բարևել: Իսկ հիմա... դու ինձ չես բարևի: Դու իրոք ինձ չես բարևի:
Էնքան ես նեղացնում: Էս անգամ գիտակցելով ես նեղացնում: Գիտակցելով ես առհամարում: Էնքան... էնքան... էնքան...
Հիմա դու վատն ես: Հիմա զզվում եմ քեզանից: Հիմա անդուր ես:
Էնքան լավն էիր: Էնքան էի քեզ սիրում, չես էլ պատկերացնում: Էնքան հիանում:
Ի՞նչ կատարվեց... դու սկսեցիր զզվել: Էնքան խավար տվեցիր, քեզ իմ մեջ խավար սարքեցիր: Երբեք խավար չէի զգացել: Հիմա, հենց հիմա, խավար եմ: Խավար եմ դառել, որտեղ մենակ դու ես: Խավարումս մենակ դու ես: Խավարն ու դու նույնն են:
Ես դու եմ, դու խավար ես, ես խավար եմ:
Բայց էսքանն էլ հերիք չի: Լույս հլը կա: Լույս որը էլի դու ես: Խավարը հերիք չէր:
Լույսը շատանում ա... լույսը խավարին հաղթում ա: Լույսը կրկին տարածվեց:
Ես դու եմ, դու լույս ես, ես լույս եմ:
Բայց էլի դու ես, ամեն տեղ իմ մեջ դու ես:
Ազատվելու կարիգ ունեմ: Ազատվելու մտքերից: Քեզանով լի մտքերը կսպանեն իմ մտքերը: Դու կսպանես իմ մտքերը: Կսպանես իմ մտքերը որտեղ դու չկաս: Բայց ինչքան ինքնասիրահարվածը դու դուրս էկար: Մենակ քո մասին ես թողում մտածեմ:
Էկար, հասար էն ամենախորքը, որտեղ ոչ-ոքին չեմ թողել, ու անհետացար... ստվերդ թողեցիր... ու ընդարձակվեցիր ամբողջ հոգովս: Ափսոս, նենց ափսոս որ դու էտ չնկատեցիր: Ու ես չդիմացա, ես ուզեցա դու իմանաս, իմանաս թե ինչքան ներս եմ քեզ տարել, ինչքան եմ քո դիմաց անկեղծ եղել: Ասեցի: Անհետացա: Անհետ:
Էս անգամ ես անհետացա: Չէ դու հանեցիր ու քցեցիր ինձ քո մեջից: Քցեցիր դուրս, ու դուռը փակեցիր: Երևի սխալ հասկացար: Չէ, երևի պետք չէր քեզ իմ անկեղծությունը: Իզուր էր, որ բացեցի հոգիս դիմացդ: Ի՞նչի չգնահատեցիր: Ախր էտքան ներս եմ քեզ թողել: Չեմ հասկանում, ուղեղումս մինչև հիմա տեղ չի անում: Թե ինչի ինձ անկեղծությանս հետ հանեցիր ու շռտեցիր դուրս:
Քամի ա: Ստեղ դուրսը քամի ա: Քամի ա, որը ականջիս քո անունն ա ասում: Ոնց-որ խնդա վրես: Դու էլ փակ դռան հետևում ես, ու խնդում ես: Քամին գալիս ա ներսովս անցնում ա, մի քանի անգամ անունդ տալիս անցնում ա: Ու չգիտեմ ինչ անեմ, բոլորը գալիս կողքովս անցնում են, գալիս գնում են, կարևորություն չեն տալիս ու գնում են: Բայց: Բայց դու կարևոր ես:
Ես դուրսն եմ, դռանդ դիմաց, քամի ա ստեղ... կթողնես գամ ներս?
Հ.Գ. գիտեմ որ չես թողնելու, բայց էլ ուրիշ տեղ չունեմ գնալու:
Ի՞նչու ինքը չունի իմ լույսի կարիքը: Կա՞րող ա լույս չունեմ: Կարող ա լույս տալ չգիտեմ: Կարող ա լույս տալու հնարավորություն չունեմ: Չգիտեմ...
Չեմ ուզում մտածեմ: Ուզում եմ Տիեզերք: Էնքան Տիեզերքի կարիքն ունեմ: Էնքան ձեր անունները մոռանալու կարիքը ունեմ: Էնքան ոչ-ոքիդ կարիքը չունեմ: Էնքան քեզ սիրեցի, որ սկսեցի զզվել բոլորից: Մենակ քեզ տվեցի, ուրիշներին մոռացա: Ուրիշները ինձ մոռացան: Հիմա դու չկաս, հիմա դու չես ուզում լինես: Հիմա ուրիշներն էլ չկան: Հիմա ուրիշներին պետքն էլ չեմ: Մարդիկ ում հարազատ եմ ասել, հիմա վախենում եմ բարևել: Վախենում եմ, որովհետև ժամանակին մենակ քեզ եմ բարևել: Իսկ հիմա... դու ինձ չես բարևի: Դու իրոք ինձ չես բարևի:
Էնքան ես նեղացնում: Էս անգամ գիտակցելով ես նեղացնում: Գիտակցելով ես առհամարում: Էնքան... էնքան... էնքան...
Հիմա դու վատն ես: Հիմա զզվում եմ քեզանից: Հիմա անդուր ես:
Էնքան լավն էիր: Էնքան էի քեզ սիրում, չես էլ պատկերացնում: Էնքան հիանում:
Ի՞նչ կատարվեց... դու սկսեցիր զզվել: Էնքան խավար տվեցիր, քեզ իմ մեջ խավար սարքեցիր: Երբեք խավար չէի զգացել: Հիմա, հենց հիմա, խավար եմ: Խավար եմ դառել, որտեղ մենակ դու ես: Խավարումս մենակ դու ես: Խավարն ու դու նույնն են:
Ես դու եմ, դու խավար ես, ես խավար եմ:
Բայց էսքանն էլ հերիք չի: Լույս հլը կա: Լույս որը էլի դու ես: Խավարը հերիք չէր:
Լույսը շատանում ա... լույսը խավարին հաղթում ա: Լույսը կրկին տարածվեց:
Ես դու եմ, դու լույս ես, ես լույս եմ:
Բայց էլի դու ես, ամեն տեղ իմ մեջ դու ես:
Ազատվելու կարիգ ունեմ: Ազատվելու մտքերից: Քեզանով լի մտքերը կսպանեն իմ մտքերը: Դու կսպանես իմ մտքերը: Կսպանես իմ մտքերը որտեղ դու չկաս: Բայց ինչքան ինքնասիրահարվածը դու դուրս էկար: Մենակ քո մասին ես թողում մտածեմ:
Էկար, հասար էն ամենախորքը, որտեղ ոչ-ոքին չեմ թողել, ու անհետացար... ստվերդ թողեցիր... ու ընդարձակվեցիր ամբողջ հոգովս: Ափսոս, նենց ափսոս որ դու էտ չնկատեցիր: Ու ես չդիմացա, ես ուզեցա դու իմանաս, իմանաս թե ինչքան ներս եմ քեզ տարել, ինչքան եմ քո դիմաց անկեղծ եղել: Ասեցի: Անհետացա: Անհետ:
Էս անգամ ես անհետացա: Չէ դու հանեցիր ու քցեցիր ինձ քո մեջից: Քցեցիր դուրս, ու դուռը փակեցիր: Երևի սխալ հասկացար: Չէ, երևի պետք չէր քեզ իմ անկեղծությունը: Իզուր էր, որ բացեցի հոգիս դիմացդ: Ի՞նչի չգնահատեցիր: Ախր էտքան ներս եմ քեզ թողել: Չեմ հասկանում, ուղեղումս մինչև հիմա տեղ չի անում: Թե ինչի ինձ անկեղծությանս հետ հանեցիր ու շռտեցիր դուրս:
Քամի ա: Ստեղ դուրսը քամի ա: Քամի ա, որը ականջիս քո անունն ա ասում: Ոնց-որ խնդա վրես: Դու էլ փակ դռան հետևում ես, ու խնդում ես: Քամին գալիս ա ներսովս անցնում ա, մի քանի անգամ անունդ տալիս անցնում ա: Ու չգիտեմ ինչ անեմ, բոլորը գալիս կողքովս անցնում են, գալիս գնում են, կարևորություն չեն տալիս ու գնում են: Բայց: Բայց դու կարևոր ես:
Ես դուրսն եմ, դռանդ դիմաց, քամի ա ստեղ... կթողնես գամ ներս?
Հ.Գ. գիտեմ որ չես թողնելու, բայց էլ ուրիշ տեղ չունեմ գնալու:
Комментариев нет:
Отправить комментарий