26.02.2015

Դեբիլ օպտիմիստը

Երբ մտածում ես մենակ դու ես էդպիսին: Հայտվում ա մեկը... մեկը որը նման ա քեզ: Ավելին ասեմ որ մեկը ավելի լավն ա քան դու: Ինչի՞ եմ քեզ իմ հետ համեմատում: Դե որովհետև դու իրա համար էլ էիր ավելի լավը: Նենց կուզենաի քեզ ատեր: Չէ: Ես վատը չեմ, ես քո նմանն եմ: Ես սիրում եմ քեզ: Կուզենայի բոլորին հանեի իմ միջից: Հիմա չեմ կարա: Հիմա վախենում եմ:
Հիմա հասկանում եմ: Որ դու մենակ իմը չես: Դու մենակ իմ մեջ չես: Մենակ ես չեմ սիրում քեզ: Մենակ ես չեմ սիրում քո պուճուր մատները(կարաք հանգսիտ խնդաք): Ու ով գիտի... ով գիտի որն ա իրականը: Ասե՞մ: Քեզ սիրել եմ առաջին անգամից: Հետաքրքրել ես: Բայց քեզ էտ պետք չի: Էտ ինձ էլ պետք չի: Էտ իրան էլ պետք չի: Անիմաստ ա էս անգամ ամեն ինչ: Որովհետև ինչքան խորք քեզ տանեմ: Մեկ ա ուրիշնել ա տանելու: Ու պոկելու ա ինձանից քեզ: Փորձելով քեզ իմ մեջից հանի: Երևի էս սովորական ա... կանցնի: Չէէէէէէէ: Ես ձեր նման չեմ: Էս իրականն ա: Ու էտ ինձ չի խանգարի: Հա ի՞նչ... մեջս դու ես: Կդիմանամ: Լավ կլինի: Հիմա հավատում եմ: Կամ էլ ուղղակի ուզում եմ հավատամ: 

Комментариев нет:

Отправить комментарий