Փախնելու մասին

-Շուտով հասնում ենք:
-Ու՞ր ենք հասնում:
-Լուսինե մեքենայից իջի:
-Բայց մենք մեքենա չունենք:

Էս քաղաքում նենց ցուրտ ա: Անծանոթ քամիներ են: Այնքան ծանոթ անծանոթներ են: Օտար եք բոլորդ:

-Վերադառնա՞մ քեզ:
-Ինձ մեկ ա:

Երբ մարդկանց սկսում ես բացահայտել, ինքդ ես փոխվում: Ու էտ փոփոխությունը կախված ա հենց այն մարդուց ում փորձում ես բացահայտել: Ինչ անկայուն բան ա... մարդը:

-Լա՞վն եմ ես:
-Իմ համար չէ, իրա համար էլ չէ:
-Բա ու՞մ համար եմ լավը:
-Քո:

Հասանք տեղ: Ես եմ, ու նրանք:
Նրանց դեմքերից փախնելով նայում եմ պատուհանին: Նենց եմ սիրում պատուհանի վրայի իմ արտացոլանքին նայել: Լրիվ անծանոթ ես տենց: Պատուհանների մեջ ես՝ ես չեմ, ես՝ դու եմ:

-Վա~յ կներես, մտքերիցս փախար դեպի բառերս:
-Ինձ մեկ ա:

Հետաքրքիր ա: Եթե չլսես իմ բառերը, այլ կարդաս, և նայես դեմքիս որը արտաբերում է այդ խոսքերը... կտարբերես սուտը ու ճշմարիտից:

-Լուսո ջան, լա՞վ ես չէ քեզ զգում մեր հետ:
-Կներես որ պետք ա խաբեմ:
-Ի՞նչ, չլսեցի:
-Հա, շատ լավ եմ զգում, հրաշալի:

Մեծերի հետ միշտ կեղծ պետք ա լինես: Իրանք էլ են կեղծ, դու էլ ես կեղծ... էտ էն սովորական օրենքներից ա, որոնցից հրաժարվել դեռ չեմ կարողանում:

-Չեմ ուզում ստեմ:
-Մի ստիր, իմ նման:
-Չէ, դու պետք ա ասես էտ անհնար ա: Պետք ա ասես ճիշտը, որ դու ամեն անգամ դու խաբում ես: Ծաղրում ուրիշներին, բայց էն մյուսներից ոչնչով չես տարբերվում:
-Վայ Լուսո, մեկ նենց բարձր ես խոսում, ոնց-որ գոռաս, հիմա ձենդ չեմ լսում:
-Հա դե...ճիշտ ես, բայց էտ դժվար ա:

Լինել ստերով լի խոսակցության մասնակից, թե կողքից հետևող: Երկու տարբերակն էլ ահավոր են: Երկու տարբերակնել վերածում են քեզ սովորական կեղծ մեծի:  Ավելի ճիշտ... էտ երկուսը առանձ իրար չեն լինում, իրանք իրար հաջորդող քայլեր են: Դաժան ա էտ ընկալելը:
Մի հատ հասկացեք էլի... սուտը ամեն տեղ ա: Սենց չի կարելի: Էտ կարծրատիպերի վաղուցվանից են մեզ կուլ տվել: Դաժան, սուտ, անիմաստ... մարդ են մեզ ասում:

-Լուսինե, արի-արի ստեղ նենց լավ ա:
-Սկսվեց...
-Ի՞նչը:
-

Ու չգիտես թե ինչ ասես: Չգիտես էտ պահին որ ճանապարհը ընտրես: Մինչև հիմա: Ես չգիտեմ... ու չգիտեմ էլ թե երբ կիամանամ: Հուսով եմ երբ իմանամ չեմ ստի :)