Ինչի՞ համար եմ քեզ սիրում: Չգիտեմ: Էնքան եք էտ հարցը տալիս: Զզվցնում են էտ հարցերը: Ի՞նչ եմ գտել քո մեջ: Չգիտեմ: Չեմ էլ կարողանում հասկանամ: Այ էտ դեբիլ հարցերն են որոնց պատճառով վախ ա մտնում մեջս: Վախ դեպի քեզ, վախ դեպի զգացմունքներս: Այ էտ դեբիլ հարցերի պատճառով եմ սկսում իմ սերը դարձնել սովորական: Զգալ սովորական զգացմունքներ, որ ապացուցեմ ձեզ / ինձ որ սա իսկական զգացմունք ա: Ես սիրում եմ քեզ: Սխալ բառեր եք ընտրել: Էտ բառերը անհնար ա անկեղծ ասել: Բայց էտ բառերը դուք վաղուցվանից եք ընտրել: Զզվցրիք: Դեմ եմ սերը նկարագրող կանոններին: Ես տենց չեմ սիրում: Ես էտ բառերը անկեղծ ասել չեմ կարողանում: Ես չեմ կարոտում: Քո դիմաց սիրտս արագ չի խփում: Բայց դե էս ԴԵԲԻԼ կանոնները դուք եք ընտրել: Մթոմ, անունը ճիշտ զգացմունքներ եք դրրել, ու սկսել եք հաշվել: Ո՞նց կարելի է զգացմունքը հաշվել: Հիմար մեծերն են էլի էտ որոշել: Նկարագրել: Նկարագրի ինչ ես զգում: Ու դուք չեք հավատում անկեղծ իմ խոսքերին, դուք հավատում եք էն գրքերի մեջի օրինակներից վերցված բառերին: Ում եմ ուզում բացատրել... թախծոտ ստատուսներին հետևող մարդկան, անկեղծությանը թողած մարդկանց, կամ էլ ընդհնարապես իրանց զգացմունքները արգելափակած մարդկանց:
Էհ էտ հերոսները: Էտ հիմար ու սովորական հերոսները: Ինչներիս են պետք հերոսները, եթե նրանց օրինակով մենք նմանվում ենք: Մենք նմանվում ենք իրար, հեռվանալով մեր ներսից: Ու մեկ է դուք կհետևեք հերոսներին... կփորձեք դառնաք իրանց նման, կխոսաք իրանց նման, կկանգնեք իրանց նման: Ու բոլորդ եք տենց, ես էլ եմ տենց:
Իմ հերոսներին ես չեմ սիրում, բայց չեմ կարող ասել որ չունեմ:
Ու էնքան կուզենամ հրաժարվել, հրաժարվել ձեր նման լինելուց: Հրաժարվել հերոս ունենալուց: Գնալ հեռու ~ լինել հեռվում, լինել անծանոթների մեջ, կարող է էտ ժամանակ ստացվի ծանոթանալ ինքս ինձ հետ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий