Գիրք...բառեր...տառեր...

Խոսեմ այսինքն գրեմ գրքերի մասին: Չգիտեմ անձամբ ինձ համար գիրքը կենդանի է, նա ունի իրա պատմությունը, և իր միջի գրված պատմությունը: Գրքի հետ դու գնում ես ուրիշ աշխարհ: Ուզում եմ զգուշացնել, որ ոչ ամեն գիրք կարողանում է այդ էֆֆեկտը ապահովել :D Իսկ եթե գիրքը չի կարողանում դա անել, ուրեմն ես այդ գիրքը չեմ սիրում:
Ուզում եմ էլի կրկնել որ գիրքը կենդանի է, ատում եմ այն մարդկանց ովքեր գիրքը փչացնում են: Փչացնել ասելով մտածում եմ էջերը պոկել, կազմը փչացնել, գրել: Չգիտեմ երբ մակագրում են քեզ համար գիրք, կարծես այդ գրքի վրա պաշտպանիչ շերտ է առաջանում, և ով արդեն փչացնում է այդ գիրքը գրելով մեջը ուղղակի նեղացնում է հենց գրքին...Լա՜վ ես գիժ չեմ տենց մի նայեք :)
Ես շատ հայրենասեր մարդ եմ, բայց հայ գրողների վեպերը այդքան էլ չեմ սիրում: Մի նայեք տենց ինչպես ես թշնամի եմ: Բանաստեղծությունները շատ եմ սիրում, բայց վեպերից բան չեմ հասկանում: Իմ կարծիքով հենց այդպիսի պատմություններ շատ լավ է ստացվում ճապոնացի գրող Ակուտոգավայի մոտ: Ես ուղղակի ապրում եմ իր գրածներով: Իհարկե հարյուր տոկոսից դեռ յոթանասունն եմ հասկանում, բայց ձգտում եմ հարյուրին: Ամենաշատը այդ պատմությունների մեջ ինձ դուր է գալիս անհասկանալիությունը ու իմաստությունը: Դու կարող է երեսուն էջ կարդաս բան չհասկանաս, և մի նախադասություն կարդալով ամեն ինչ հասկանաս: Ընդհանրապես ճապոնական մշակույթն է այդպիսին: Լա՜վ շատ խորացա...
Ավարտելով ուզում եմ գրեմ... որ գիրք ընտրելուց ընտրիր այն գիրքը որը երբեք չես ընտրի...

Մարդ ինչպիսին կա...

Բոլորս մտածում ենք, որ շատ հեշտ է մարդու մասին կարծիք կազմել: Անկեղծ ասաց ես էլ եմ այդ բոլորի մեջ մտնում: Ինձ համար նույնիսկ «բարև» բառը շատ բան է ասում հենց այդ մարդու մասին: Առաջին հայացքից դու մեծ նշանակություն ես տալիս նույնիսկ մարդու արտաքնին: Այդ ամենը սկսում է պտտվել քո գլխում ու դու միանգամից պատասխանում ես «բարև»: Միշտ այդպիսի պահերին դու այդ ամենը անում ես աֆտոմատ, չգիտեմ անձամբ ինձ մոտ այդպես է: Չգիտեմ ինչու ես միշտ այդ պահերին ժպտում եմ, չգիտեմ կողքից ինձ այնպես են նայում, կարծես ես այդ օրը դեղերս չեմ խմել, բայց ինձ դա դուր է գալիս: Լա՜վ շատ խորացանք…

Միքիչ ամաչելով էի կարդում երկրորդ գլուխը քանի որ ես իմ այդպիսի մտքերը միշտ ներսումս եմ պահում, հույս տալով ինձ որ «լավ մարդ» կլինեմ: Երևի հիմարություն եմ անում: Շատ հաճախ ես քարոզները չեմ հասկանում և բառիս բուն իմաստով ինքս եմ մցնում իմ գլուխը: Դա էլ չգիտեմ ճիշտ եմ անում թե չէ: Մեկ-մեկ իմ գլխին քարոզ կարդացողի գլուխը ուզում եմ պոկել, քանի որ ես ճիշտ եմ :D երևի… Բայց երբեք չեմ սիրել այդ զգացմունքները արտահայտել, նույնիսկ այն մարդը որ իմ վրա ազդում է, ես չեմ ուզում նրա հետ կռիվ անել, չեմ ուզում գոռգռալ: Ուղղակի չեմ ուզում:

Անցնենք իմ մեծերի վերաբերմունքին… Ասեմ իմ հայրիկը ուրիշի համար պապիկ է (օր. մեծ եղբորս աղջկա) ու ես երբեք չեմ խնդա, չեմ վիրավորի: Համոզված եմ, ու ապացուցված: Դեղերի հոտը ես միայն զգում եմ հիվանդանոցում, ու դա նշանակում է, որ մեկը ցավ է զգում, ու դրա պատճառով ես էլ եմ ցավ զգում: Տղան այնպես էր ասում, որ փոքր բանի համար ուրախանում է, մթոմ հենց նա այդպիսին չէ: ԼուրՋ??? Ինձ մեկը ժպտում է ես ինձ լավ եմ զգում, ինձ մի հատ թղթիկ են նվիրում ես ինձ լավ եմ զգում: Իսկ որ մեծը այդպես է անում ուրե՜մն վսյո… Ուֆֆֆ չհասկացա քեզ… Չեմ ուզում խոսալ զղճալու մասին, ուղղակի ուզում եմ ասել բացի արտաքնից, կարծիքնել է խափուսիկ:

P.S.

Չմոռանաս իմ մասին կարծիք կազմես ^_^

Гейлигнштадское завещание...

Могу начать от того что я не согласна. Если бы я жил тогда и я был Бетховеном, и мне не-кто не понимал. Тогда я не сдался, я бы боролась и когда то или некогда я бы достиг своего приза, и мне признали. Все бы знали что я это я, и я это не монстр. Я некогда не сидел слажаруки и сказал.Всё. Это неправильно, я не понимаю. Может вся страна хоть бы вся вселенная ненавидела тебя и не понимала тебя ты некогда не должен сдаться и написать такую завещанию. Не понимаю, я просто в бешенстве. Есть ещё вторая версия. Чтоб ты не замечал их, это тоже правильно. Но некогда не перепутай не замечать и стадтся. Не понимаю... не понимаю. 

«Մարդ» միջավայրում... «սովորող» դպրոցում

Դպրո՜ց...մարդ-աշակերտ սկսում է ինքնահաստատվել հենց դպրոցի պատերի մեջ: Ամեն ինչ սկսվում է դպրոցից: Ամեն մի ուսուցիչ ինչ-որ մի քայլ է անում այդ երեխայի ապագայի համար:  Իհարկե վատ ուսուչիներել են լինում, որոնց պատճառով աշակերտը, ուֆ ինչ աշակերտ սովորողը կոտրվում է ներսից (ամոթ ուսուցչին), կան նաև հակառակ ռեակցիան երբ սովորողը այդ վերաբերմունքից ավելի է ուժեղանում: Ասեմ անձնական իմ «փորձից» ես գնալով հասկանում եմ թե իրականում ով եմ, և ինչ եմ ուզում այս կյանքից, բայց արդյո՞ք օգնում է ինձ դպրոցը այդ հարցում. ԻՀԱՐԿԵ ԱՅՈ՜: Բայց մյուս կողմից էլ դու կարող ես որպես անձ հաստատվես առանց քո դպրոցի շնորհիվ... այսինքն հետևություն դպրոցից կախված է ընդհամենը մի քանի տոկոս, ամենը կախված է հենց մարդուց... անձից... սովորողից...

Վիկտոր Հաբարձումյանը համացանցում...

Համացանցում լավ փորփրելիս գտա մի զվարճալի փաստ Վիկտոր Համբարձումյանի ֆեյսբուքյան էջը :Այդ ամենը շատ լավ է, բայց երբ ես տեսա այդ էջի լայքերը և նյութերը մինագամից հիասթափություն, քանի որ ուրիշ ազգերի մարդիկ փոքրիկ ինչ-որ մարդ են ունենում այնպես են աստվածեցնում իսկ մենք ընդհանրապես բանի տեղ չենք դնում: Չեմ ասում աստվածացնենք, բայց այսպիսի վերաբերմունքնել գեղեցիկ չէ: Իհարկե սովորական կենսագրություն որը պետք է անպայման իմանալ: Այս մի նյոթը ավելի շատ դուրս եկավ ահա այստեղ: Եվ իհարկե այս վիդեոն դիտելուց հետո դու քո կարծիքնես կազմում Վիկտոր Համբարումյանի գործունեության մասին: Եթե ուզում ես կարծիք կազմել Վիկտոր Համբարձումյանի մասին ապա միայն ռուսերեն... Այ սենց բաներ...