Իսկ աչքերս ցավում են: Ձեզ անհետաքրքիր են իմ մտքերը: Ինձ անհետաքրքիր են էս անիմաստ շենքերը: Ես սիրում եմ, բայց դուք չգիտեք: Ես ատում եմ, դուք էլի չգիտեք: Ես չկամ, դուք էլի չգիտեք: Գլխարկիս էնքան եմ կարոտել: Լիքը գլխարկներ ունեմ, բայց էն մեկը ուրիշ էր է՜: Ծղոտից էր էն գլխարկս: Ափսոս քամին եկավ տարավ, էտ էլ էտ ծղոտի վատն ա էլի՝ շատ թեթև ա:
Թե ինչպես կատարվեց որ սկսեցի գոյությունս շարունակեմ՝ ես չգիտեմ: Ես շատ քիչ բան գիտեմ, բայց դա ինձ հերիք է: Եթե փախնեի հաստատ հետ չէի վերադառնա, եթե փախնեի հաստատ անձնագիրս չէի վերցնի: Ես սիրում եմ, բայց ոչ-ոք չգիտի: Ամեն անգամ երթուղայինով վերադառնալուց դժվարությամբ եմ կոկորդիցս հանում էտ բառերը. «Կանգառում կկանգնեք», մտքիս ծայրով միշտ անցնում է էն փախչելը: Կարամ չփախչեմ, ուղղակի մոռանամ: Չէ, համ փախչեմ համ էլ մոռանամ: Բոլորը էն հայացքներն են իրանց վերցրել, էն վախենալու չռած աչքերով հայացքները: Ես մարդկանց մեջ իրավունք չունեմ գոյատևելու, ես Լուսինն եմ: Էստեղ անընդհատ մայրամուտի վերջն եմ տեսնում: Արևին տեսնել էլ աչքերս չեն կարողանում: Այո՜՜՜/գռեհիկ ծիծաղով ծիծաղեց աղջիկը/ վերջապես աչքերս էլ խոստավանեցին, որ ինձ ստում են: Ես իրանձ այսքան ժամանակ խնդրում էի որ ասեին, ուզում էի իմանայի որ գույները էսպիսին չեն, իրանք ավելի շատ են, ու ավելի սիրուն, ու այո՜: Տխրե՞մ, ծիծաղա՞մ, լացե՞մ... չէ ես կգոռամ: Ու բերանս փակեցին:
-Էս անգամ ի՞նչ անենք:
Միշտ խոսքերս դառնում են մտքեր: Իսկ խոսքերս դատարկվում են: Դուք դատարկությունն եք տեսնում, դրա համար էլ մտածում եք որ մառախուղ է: Էն Լուսաբաց է հիմարներ, լուսաբաց, մառախուղ չկա: Երևի էլի կիսատ թողեմ, կիսատ թողեմ որ չփախչեմ:
Թե ինչպես կատարվեց որ սկսեցի գոյությունս շարունակեմ՝ ես չգիտեմ: Ես շատ քիչ բան գիտեմ, բայց դա ինձ հերիք է: Եթե փախնեի հաստատ հետ չէի վերադառնա, եթե փախնեի հաստատ անձնագիրս չէի վերցնի: Ես սիրում եմ, բայց ոչ-ոք չգիտի: Ամեն անգամ երթուղայինով վերադառնալուց դժվարությամբ եմ կոկորդիցս հանում էտ բառերը. «Կանգառում կկանգնեք», մտքիս ծայրով միշտ անցնում է էն փախչելը: Կարամ չփախչեմ, ուղղակի մոռանամ: Չէ, համ փախչեմ համ էլ մոռանամ: Բոլորը էն հայացքներն են իրանց վերցրել, էն վախենալու չռած աչքերով հայացքները: Ես մարդկանց մեջ իրավունք չունեմ գոյատևելու, ես Լուսինն եմ: Էստեղ անընդհատ մայրամուտի վերջն եմ տեսնում: Արևին տեսնել էլ աչքերս չեն կարողանում: Այո՜՜՜/գռեհիկ ծիծաղով ծիծաղեց աղջիկը/ վերջապես աչքերս էլ խոստավանեցին, որ ինձ ստում են: Ես իրանձ այսքան ժամանակ խնդրում էի որ ասեին, ուզում էի իմանայի որ գույները էսպիսին չեն, իրանք ավելի շատ են, ու ավելի սիրուն, ու այո՜: Տխրե՞մ, ծիծաղա՞մ, լացե՞մ... չէ ես կգոռամ: Ու բերանս փակեցին:
-Էս անգամ ի՞նչ անենք:
Միշտ խոսքերս դառնում են մտքեր: Իսկ խոսքերս դատարկվում են: Դուք դատարկությունն եք տեսնում, դրա համար էլ մտածում եք որ մառախուղ է: Էն Լուսաբաց է հիմարներ, լուսաբաց, մառախուղ չկա: Երևի էլի կիսատ թողեմ, կիսատ թողեմ որ չփախչեմ:
