Երև հպարտանում եմ քեզանով Արև: ՉԷ նախանձում: Գլխարկը փակում ա աչքերս: Ինչի՞ եմ հագել: Սիրում եմ: Երևի գլխարկինել եմ սիրում: Ես բնությունից հեռու եմ: Ես Արևից հեռու եմ: Ես կանաչ գույնը չեմ սիրում: Ես վատն եմ: Ես ինչ ուզում, էտ էլ եմ անում: Էտ ճիշտ չի: Ճիշտ... ինչ քյառթու ու զզվելի բառ ա: Գիտեք վերջերս Արև չեմ էլ նկատում: Ներքև եմ նայում: Գետնին... ու չեմ հասկանում: Ներքևում ոտքերիս կողքը հոսող ավազի մտքերը չեմ հասկանում: Էտքան հեռու եմ գնացել: Կարող ա էլ հետ գնալ չստացվի՞: Կարող ա էն պարզությունը ընդմիշտ կորցվի՞:
-Բարև՜:
-Ասֆալտ են լցրել:
-Ո՞նց, ե՞րբ, ո՞րտեղ, ի՞նչու:
-Հենց այդպես, երբ երեխա էիր, ամեն տեղ, որովհետև:
-Ես վախենում եմ քեզանից:
-Սուս, հանկարծ ոչ-ոքին չասես որ ես կամ:
-Ես քեզ պետք ա լսե՞մ:
-Դու ոչինչ պետք չես:
Եւ հիմարը կհետևի մթությունից առաջացած մի ստվերի: Ստվեր որը գլխարկ չունի: Ստվեր որ ոչինչ չունի:
-Գլխարկ տեսնում ես չէ՞: Տեսնում ե՞ս, երկնքի մթությունը:
-Հրաշք ա, ափսոս դու չես տեսնում:
-Ոչինչ ես քո ստվերն եմ տեսնում:
-Աչքերդ ինչ հիմար ձև են պատրաստել:
-Քոնը իմինից չի՞:
-Դու մենակ աչքիդ վրայի ստվերներն ես տեսնում: Իսկ ես ամեն ինչ:
-Ամեն-ամեն?
Լռություն որը խախտել չի լինի: Աղմուկ լռություն դարձաձ: Կյանքը ըտենց ա: Ես կկարոտեմ, իսկ դու կմոռանաս, ինչ-որ մեկը չի նկատի, իսկ ին-որ մեկը կերջանկանա: Էտքան պատմություն մի տան մեջ: Ինչ-որ կյանքի իմաստներ հնուց եկած: Ինչ-որ գաղտնի պատմություններ մեծերի շրթունքների մեջ թաղված: Ես օտար եմ:
-Արի գրկեմ:
-Կներեեեեեեեեեեեեեեեեեեեես:
-Վերջ պահը կորցրեցիր:
Ես պահը չկորցրեցի: Ես վերջապես անկեղծ գոռացի: Բայց ափսոս խոսելու ժամանակը ավարտվեց ու հիմա միայն մտածել կստացվի: Գլխարկը ուրախացավ, էլ իմ ձայնը չի լսի: Զզվելի ձայն ունեմ, անհետաքրքիր ա լսել: Մի օր էլ սպառվեց: Ի՞նչ, կարող ա պետք ա՞ տխրեմ: Ես երազում էի: Ես երազում էի երբ էլ ձայն չեմ ունենա: Հոգնել եմ խոսելուց, միշտ դեբիլություն եմ ասում: Ու միշտ ինձ երեք տարեկանի նման են նայում:
-Բա քանի տարեկան ե՞ս:
Շշնջաց գլխարկը:
Մտքերս իրան տվեցի: Հպարտ-հպարտ մտածեցի... ամբող 3 տարեկան և 4 օրեկան եմ:
-Պատուհաաաաաաաաաաանը:
-Ո՞նց էլի մոռացել եմ պատուհանից դուրս նայել:
-Արթնացի:
-Պատուհանս ու՞ր եք տանում:
-Արթնացի:
-Պատուհանս տարաք... գույները որտեղ եք կորցրել? պատուհանիցս երևացող գույները որտեղ եք կորցրել? հը՞ն:
Պայուսակս էլ են տարել... երջանկանա՞մ:
-Էս էլ քեզ նոր կանաչ պայուսակ:
-Բայց ես կանաչ գույնը չեմ սիրում...
-Բարև՜:
-Ասֆալտ են լցրել:
-Ո՞նց, ե՞րբ, ո՞րտեղ, ի՞նչու:
-Հենց այդպես, երբ երեխա էիր, ամեն տեղ, որովհետև:
-Ես վախենում եմ քեզանից:
-Սուս, հանկարծ ոչ-ոքին չասես որ ես կամ:
-Ես քեզ պետք ա լսե՞մ:
-Դու ոչինչ պետք չես:
Եւ հիմարը կհետևի մթությունից առաջացած մի ստվերի: Ստվեր որը գլխարկ չունի: Ստվեր որ ոչինչ չունի:
-Գլխարկ տեսնում ես չէ՞: Տեսնում ե՞ս, երկնքի մթությունը:
-Հրաշք ա, ափսոս դու չես տեսնում:
-Ոչինչ ես քո ստվերն եմ տեսնում:
-Աչքերդ ինչ հիմար ձև են պատրաստել:
-Քոնը իմինից չի՞:
-Դու մենակ աչքիդ վրայի ստվերներն ես տեսնում: Իսկ ես ամեն ինչ:
-Ամեն-ամեն?
Լռություն որը խախտել չի լինի: Աղմուկ լռություն դարձաձ: Կյանքը ըտենց ա: Ես կկարոտեմ, իսկ դու կմոռանաս, ինչ-որ մեկը չի նկատի, իսկ ին-որ մեկը կերջանկանա: Էտքան պատմություն մի տան մեջ: Ինչ-որ կյանքի իմաստներ հնուց եկած: Ինչ-որ գաղտնի պատմություններ մեծերի շրթունքների մեջ թաղված: Ես օտար եմ:
-Արի գրկեմ:
-Կներեեեեեեեեեեեեեեեեեեեես:
-Վերջ պահը կորցրեցիր:
Ես պահը չկորցրեցի: Ես վերջապես անկեղծ գոռացի: Բայց ափսոս խոսելու ժամանակը ավարտվեց ու հիմա միայն մտածել կստացվի: Գլխարկը ուրախացավ, էլ իմ ձայնը չի լսի: Զզվելի ձայն ունեմ, անհետաքրքիր ա լսել: Մի օր էլ սպառվեց: Ի՞նչ, կարող ա պետք ա՞ տխրեմ: Ես երազում էի: Ես երազում էի երբ էլ ձայն չեմ ունենա: Հոգնել եմ խոսելուց, միշտ դեբիլություն եմ ասում: Ու միշտ ինձ երեք տարեկանի նման են նայում:
-Բա քանի տարեկան ե՞ս:
Շշնջաց գլխարկը:
Մտքերս իրան տվեցի: Հպարտ-հպարտ մտածեցի... ամբող 3 տարեկան և 4 օրեկան եմ:
-Պատուհաաաաաաաաաաանը:
-Ո՞նց էլի մոռացել եմ պատուհանից դուրս նայել:
-Արթնացի:
-Պատուհանս ու՞ր եք տանում:
-Արթնացի:
-Պատուհանս տարաք... գույները որտեղ եք կորցրել? պատուհանիցս երևացող գույները որտեղ եք կորցրել? հը՞ն:
Պայուսակս էլ են տարել... երջանկանա՞մ:
-Էս էլ քեզ նոր կանաչ պայուսակ:
-Բայց ես կանաչ գույնը չեմ սիրում...
