Ամեն ինչ կարող ես զգալ մի ակնթարթու՜մ… զզվանքի՜ց խաղաղությու՜ն: Ու այդ անվերջ ակնթարթերը ստեղծվում են հենց քո սրտի շնորհիվ: Միքիչ պաթոսով, բայց երբ մի ակնթարթ դու նայում ես նրա աչքերի մեջ դու կարծես այդ ակնթարթը ամբողջությամբ ապրես… ախր չի լինում նկարագրե՜լ:
Այ դու փորձիր պատկերացնել դու սիրահարված ես (եթե սիրահարված ես ավելի լավ): Ես «Մեծն
սիրողս» սիրահարված
ուրիշ մարդ եմ դառնում, անըդհատ մտքերով ուրիշ տեղ եմ լինում, ու ուզում եմ ամենալավը
լինեմ, որպիսզի գոնե հայացքի արժանանամ իրա կողմից: Երևի արդեն հասկացաք որ հիմա էլ
եմ սիրահարված: Ու հիմա պետք է միքիչ էլ պատկերացնեք… պատկերացրեք այդ տղան (դե ես
աղջիկ եմ) քո ձեռքը բռնեց: Դու իրան չէիր նկատում նույնիսկ «բարև» չի ասել, ու հոպ մի տաք ձեռք բռնում է քո ձեռքը: Ձեռքի մեջ ամբողջ մի սիրո պատմություն է լինում, կարծես մի
փոթորիկ եկած լինի ու քեզ իրա հետ տանի, ոնցա է ջութակի ամենաբարձր նոտաները ծակում
ականջդ այ տենց ձեռքդ են բռնու՜մ, ու դու այդ պահին տեսնում ես իրա աչքերը, այդ աչքերը կարծես ձմեռվանից հետո չորացած ծառեր լինեն որոնք սպասում են երբ է գալու գարունը
որպիսզի բողբոջները աճեն: Ու այդ պահը ընդամենը մի ակնթարթ է, երբ դու զգում ես, ոչինչ
չի կատարվում զգում ես, ու այդ աղմկոտ լռությունը որը ստեղծվել է ձեր երկուսի շնորհիվ
ավարտվում է մի բառի շնորհիվ.
-Բարև , - ասեց աղջիկը: Բայց դա ընդամենը բարև չէր է՜հ, դա մի սիրո
երկար-բարակ խոստովանություն էր, դա հոգու խոսակցություն էր: Նրանց հոգու խոսակցության մասին չեմ ուզում խոսել, ու անկեղծ չեմ էլ կարող լավ բացատրել, բայց դա պետք է հոգում մնա ու ոչ-ոք չիմանա: Այ հիմա
ես այսքան գրեցի բայց դեռ նրանք նայում են միմիանց աչքերի մեջ, ու դեռ լսվում է այն
բառը որը երկուսին տվեց մի լույս որով նրանք կգնան իրենց մութ անտառով, որտեղ իրենց
ոչ-ոք չի նկատի ու այդ պահին երկուսնել երջանիկ են: Ու այստեղ կապ չունի նրանք կասեն իրար թե
ոչ, ով գիտի կամուսնան իրար հետ թե ոչ: Այդ անվերջանալի ակնթարթը իրանց համար հենց
այն ակնթարթն էր, որից իրանք միայն իրենց զգացածը կհիշեն ու էլ ոչինչ:
