23.01.2016

Ն - նամակ

Բարև,
էս տարի առաջին անգամն ա որ չեմ գրելու քեզ: Խնդանք մի-քիչ, չէ ավելի լավն ա Ռամյուի կլավիսինի տակ մի քանի արցունք կորցնենք: Էն արցունքները, որ դուք չես տեսնի: Գիտե՞ս
խոսքը կտրեց
-Մի վայրկյան, ես այստեղ ինչ կապ ունեմ:
Բարև,
դու կաս, հասկանում ե՞ս, դու միշտ կաս: Ես քո մասին չէի խոսում:
-Բա ինձ ինչի ես գրում:
-Կարդալ գիտե՞ս:
-Մոռացել եմ:
-Ես էլ գրել չգիտեմ:
Լռությունն սկսեց կուլ տալ ներաշխարհս, բայց Շուբերտը սկսվեց:
Գրկել, գրկել, ու միայն գրկել: Պետք ա գրկել բոլորին: Մյուս անգամ տեսնեմ սև հագուստդ գալու եմ ու գրկեմ: Ես ուրիշի մասին եմ քո մասին չեմ: Քո մասին չեմ սիրում խոսալ, դու ես չէ սովորացրել ինձ լռել, ո՞նց խոսամ: Բոլորին գրկեի: Մենակ թե ձեռքերս հասնեին... ու բոլորին գրկեի:
-Ես Մեղավոր:
-Դու Մեղավոր:
-Ես Մեղավոր:
-Ես Մեղավոր:
-Դու չէ: Ես:
-Ես Մեղավոր:
Ես քեզ սիրում եմ: Էլի ու էլի, էդ անիմաստ բառերով եմ զգացմունքս արտահայտում, կներես: Կներես էլի, կներես եմ ասում:
Ոչ մի բան:
Վերջ:


15.01.2016

էս ամեն ինչի մասին

Ես աչքերս փակում էի Անձրևի հավերժ ձայների ներքո: Այն ձայների ներքո, որոնք միշտ հնչել են ու կհնչեն. անպայման չէ դուք լսեք: ԴՈՒՔ, ընդհանրապես, անպայման չեք: Ամեն հավերժական կաթիլ, որ միշտ եղել է ու կլինի: Ու ես բարձրացրի ձեռքերս վեր, տեսա աշխարհը, որը դուք երբեք չեք տեսնի: Ու ես բարձրացրի ձեռքերս վեր ու հավերժությունը զգացի: Առավոտյան անթերի Արևին էի նայում: Այն շողին, որ միշտ եղել է. եղել է ընդմիշտ: Ձմեռային Արևն ուրիշ ձև է տաքացնում (թեյ չեմ սիրում, չեմ կարող համեմատել): Էդ շողերը, որ մինչև հիմա լուսավորում են, որ մինչև հիմա դեռ սողում են, որ անսահման Տիեզերքներում սավառնում են: Հասկանո՞ւմ եք:
Երբեք չե՞ք մտածել, թե ուր է կորում ձայնը: Ախր լսում ենք, ու էլ չկա: Ո՞ւր ա գնում:
Անսահմանություն, հավերժություն, ընդմիշտ: Հասկացե՜ք: Մենք եղել ենք, միշտ, մենք միշտ կլինենք, մենք հավերժությունն ենք: Մենք «մահ»-ից հետո չենք դառնում հավերժ: Մենք մեր «կյանք»-ից առաջ էլ ենք եղել հավերժ: Ու արդյո՞ք այս մարմինն է կարևոր: Մարմին, որ ամեն վայրկյան փոխվում է:
Վայրկյան... ձեր վայրկյանները հաշվելը: Ու էս անիմաստ տարիքը: Էդ թվերը, որոնք էլի ձեզ սկսում են վախեցնել:
-71... ուրեմն շուտով կգնա:
-Ո՞ւր է գնում էէէ՜:
Տիեզերքը հո մեկն է: Ամեն ինչ հավերժ է: Ձեր կարծիքով էս պատերը խանգարելո՞ւ են, մի մարմին լինելուն: Բոլոր մարդիկ, բոլոր ձայները, ամեն նոտան, ամեն խոսքը, ամեն հայացքը... դեռ սավառնում են: Սավառնում են... անվերջ:
Էս հիասքան բառերը: Էս հիասքանչ զգացմունքը:
Ես գոյություն չունեմ ու գոյություն չեմ էլ ունեցել...
Ու ես զգում եմ ամեն մի անձրևի կաթիլը, որ թափվել է երբևիցե  ու թափվում է մինչև հիմա: Զգում եմ Արևի ամեն շողը, որ փորձել ա ձեզ մի քիչ մոտեցնել իրան: Զգում եմ քո ասած ամեն բառը: Զգում եմ Տիեզերքի լռությունն... ու մինչև հիմա լսում եմ էն առաջին «լյա»-ն !
Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք...
Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք 


12.01.2016

Ես եղել եմ ու կլինեմ... /Արևապաշտ շարքից/

Օհ՜: Էս ինչ լավ գիշեր է: Ձմեռային գիշերները էնքան լուսավոր են: Մարդիկ կան է, որ մթից վախենում են... էդ ո՞նց է: Ձեռքերս բարձրացրեցի վերև, որ տեսնեմ... Տեսնեմ քեզ: Ոնց-որ պրոեկցիա լինի ձեռքերիս վրա: Մենակ գիշերն ա է տենց: Գիշերնես հայտվում ձեռքերիս վրա: Ու մենակ առավոտյան ա մտքովս անցնում, ինչի մի լավ ծափ չեմ տվել գիշերը: Ձայները եկան... Ես ձեզ կարոտել էի: Մերոնք մտածում են ականջակալներով երաժշտություն եմ լսում: Ականջակալներով ինձ եմ լսում: Ինձ լսել մենակ տենց ա ստացվում: Ձեռքերս երկարել են: Ես շատ եմ խոսում, բայց հաստատ ոչինչ չեմ ասում: Իմ ձենն էնքան տհաճ ա լսել: Էս ամենն ասում ա որ ճիշտը լռելն ա: Էնքան եմ կարոտել կանաչ աչքերիդ մեջ նայելն ու լռելը:
Կանաչ... Կապույտ... էս ինչ լավ գույներ են չէ՞: Գիտե՞ք, Հայրիկիս սիրած գույնը Կանաչն է, ես էլ եմ նոր իմացել: Էնքան պարզ է ժամանակն կառավարել:
Փակե՜լ... խորազուզվել... ու կտրվել: Իրոք որ անիմաստ են մարդիկ եղել:
Հիշում եմ, իմացեք ես միշտ ամեն ինչ հիշում եմ: Ինչ հարցնում եմ, ու ուղղակի ձեր աչքերի մեջ նայում, իմացեք ես էդ գիտեմ: Էդ դուք եք միշտ պտտում: ՁեՐՐՐՐ աչքերը:
Պտտվել ասեցի հիշեցի... Ձյան պտույտը հրաշք էր չէ՞: Էս ինչքան մաքրեց: Էս ինչքան սրբեց: Զգացիք պինգվինի նման քայլող մարդիկ ժպտում էին? Ահ՜, Ձյունը թափվեց ու ինձ էնքան-էնքան բան ասեց: Լուսնից ինձ նամակ էր բերել: Լուսինն ընդհամենը 4 օրեկան ա, բայց մեկ ա անչափ սիրում ա մեզ: Էդ Լույսը միշտ մենակ մեզ ա տալիս: Արևը... անիրական իրականը: Իմ ամենամեծՍԵՐ՝ Արևը: Էդ Լույսն ամենլուսաբացին... որտեղից իրան էդքան Լույս: Անթերին:
Արդեն սովորական դարձաձ կեղծ խոսակցություններն, ու իմ ականջակալները... ոչինչ չի փոխվել:
Լիներ հեռու մի անկյուն,
Լիներ մանկան արդար քուն,
Երազի մեջ երջանիկ,
Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն։
(Հովհաննես Թումանյան)