էս անգամ էլ Շեքվեթելի :)

Ճամբարները գրքեր են քո մասին: Բոլոր ճամբարները եզակի են: Ու բոլոր ճամբարներից շատ բան ես սովորում: Քո մասին ես սովորում, ընկերներիդ, ու մարդկանց ում միայն անունը գիտեիր: Ճամբարները նոր-նոր աշխարհներ են քեզ բացահայտում, ու էտ աշխարհի մշտական մի մաս են սարքում: Էս մեկն էլ էր էտպիսին:

Սիրեցի Շեքվեթելիի մեր ճամբարը: Սիրեցի մեր պուճուրիկ սենյակները: Սիրեցի երեկոյան զրույցները: Սիրեցի ծովի հետ մի մարմին լինելը: Սիրեցի կատակները: Սիրեցի անուշ ծառերի հոտը: Սիրեցի ծովի ափի քարերը: Նույնիսկ սիրեցի անվերջնալի մեր ճանապարհները: Սիրեցի ընտեղի դպրոցը: Սիրեցի մեր էրեխեքին: Սիրեցի մեր ուսուցիչներին: Սիրեցի, ամեն ինչ, շատ-շատ սիրեցի: 

Էնքան զգացմունք կար: Էնքան հանգստություն: Կարամ ասեմ քիչ էր: Էնքան քիչ էր: Քիչ էր էրեխեքով ֆռֆռալը, ժամանակ չկար, քիչ էր դպրոցի էրեխեքի հետ խոսալը, ժամանակ չկար, քիչ էր գիշերները ջրիկանալը, ժամանակ չկար: Էնքան քիչ էր: 

Մեկ օր էր չկար որ էնտեղ էինք, որ արդեն էրեխքը ասում էին. «Գնանք տուն», «Գնում ենք տուն», «Շատ կա՞ մինչև տուն հասնենք»: Նենց հետաքրքիր ա էտ ամեն ինչը նկատել: Էս ճամբարի նաև իմ համար շատ բաներ նկատելու ճամբար էր: Իմ մեջ էլ եմ շատ բաներ նկատել: Կողքիս կանգնած մարդկանց մեջ էլ: Էս ճամբարը դրանով էր եզակի:

Հիշում եմ անցյալ տարի էր որ մեր ակումբը առաջին անգամ գնաց Վրաստան, ես չգնացի: Ցոկենց հետ Արցախ էինք գնում, չէի կարա չգնայի: Ու մերոնք էլ ինձ շատ չէին վստահում: Ու էս տարի: Ամեն ելույթից հետո, ես Էլիզը Աստան ասում էինք, երբ ա գալու որ իրար հետ գնանք Վրաստան: Ու սենց տարին ավարտվում ա, ու ընկեր Կարենը ասում ա որ արդեն ծրագիրը գրել ա: Յուհու՜՜՜: Երջանկություն: Թռվռում ենք: Ու ամեն օր, մի խոչընդոտ առաջանում ա: Սկզբում մրցույթի էի, հետո քննության, հետո Թբիլիսում ջրհեղեղ էղավ, հետո պասպոռտս էր դժվար ստացվում, ու վերջում ամեն ինչ ստացվում ա: Ու արդեն իրերս եմ հավաքում: Որ էտ օրը լուսադեմին պետք ա գնանք: Զանգում ա ֆլեյտայիս ուսուցիչը ասում ա որ մրցույթի եմ ասմի 1-ին Վրաստան չեմ գնում: Ու չեեեք պատկերացնում ինչ կատարվեց: Մաման զանգեց տնօրենին /երաժշտականի/ օրը փոխեցինք, գնացի երաժշտականից չինական ֆլեյտա վերցրեցի որ իմ արծաթիցը խոնավությունից վարի չտամ: Ու վերջ լուսադեմ ա:

Ես եմ, Աստան ա կողքս, մյուս կողքս էլ Ֆրեդն ա: Ու սենց չեմ հավատում: Էլիզի անուշ ժպիտն եմ տեսնում, ու չեմ հավատում: Գնում ենք: ԳՆում ենք: Ափսոս, շատ երկաաար գնացինք :Դ բայց հիմա նայում եմ վառված թևերիս ու ժպտում եմ: Որովհետև Շեքվեթելիի ճամբարը ինձ մենակ ժպիտներ ա նվիրել: Ժպիտներ ու լիքը նոր բան իմ ներքին աշխարհի համար ^_^ 

Ու հիշում եմ: Որ արդեն գիշերվա ճանապարհն ա: Մութ ա: Կողքս էլի Աստան ա, ուղղակի արդեն վառված: Էլիզը դիմացս ա, Ֆրեդի հետա: Ու հասկանում եմ, ամեն ինչ ստացվեց: Էտքան-էտքան բան էղավ բայց ամեն ինչ ստացվեց: 

Շնորհակալությու՜Ն, որ ևս մի ճամբար կազմակերպեցիք ու ինձ ևս մեկ հնարավորությում տվեցիք ինձ հասկանալու, ինձ ճանաչելու, ու ուղղակի ժպտալու :)