Մենք քիչ ենք, բայց մեզ ՀԱՅ են ասում...

Գրելու եմ Հայ ազգի մասին... իմ ազգի մասին: Միշտ հայրիկս ասում է, որ մենք ամենահին ազգերից մեկն ենք, և մեր մշակույթով պետք է հպարտանանք: Դե ինչ հպարտանանք... :)

Փոքրիկ տեղեկություն մեր ազգի մասին...
Ըստ ավանդության, որը վկայված է Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմության» մեջ, Հայաստան անունը կապվում է առասպելական Հայկ նահապետի անվան հետ, որը հայոց երկրի հիմքն է դրել։ 

Հիմա մենք ամբողջ աշխարհում ավելի քան 10.000.000 ենք, բայց մեր փոքր հողի վրա 2.000.000 ենք հազիվ կազմում, ասեմ նաև որ մենք գնալով քչանում ենք: Չեմ հասկանում... ու չեմ ընդունում հեռացողներին:

Հայերը պատկանում են եվրասիական  ռասայի արմենոիդ մարդաբանական տիպին։ Հայերը, որպես էթնիկական կազմավորում՝ առաջացել են հնդեվրոպական ընդհանրական լեզվի տրոհման հետևանքով։ Բան չհասկացա...Վիքիպեդիա միքիչ հասկանալի գրի էլի:

Ինձ համար հայը տարբերվում է իր՝ մշակույթով, անվախությամբ, ու «ջիգյարով»: Այս երեք կետն է ինձ հայ դարձնում: 
Մշակույթը մեր շատ ուրիշ է, երբեք չխառնես մեր մշակույթը հիմիկվա «հայերի» հեռուստացույցով ցույց տրվող մշակույթի հետ, դա մերը չէ: Մերը Կոմիտասն է, ազգային պարերը, Նարեկացին, Մովսես Խորենացին, Սարյանը, Մխիթար Սեբաստացին ;)
Անվախության մասին չխոսամ, եթե չես հասկանում ինչի մասին եմ խոսում գնա և կարդա Շուշիի ազատագրման մասին, իսկ եթե չես սիրում կարդալ գնա Արցախ և Շուշի քաղաքի թանգարան այնտեղ քեզ կպատմեմ:
Մեր «ջիգյարը» ուրիշ է ուրիշ...

Արտաքնի մասին դեռ իմ կարծիքը չեմ կազմել, դրա համար էլ չեմ ուզում խոսել արտաքնի մասին:
Հավերժ կարելի է խոսել հայ ազգի մասին... բայց ես այսքանով կավարտեմ...
Ահա այսքանը հայի մասին...Իմ ազգի մասին...

P.S. Շատ շնորհակալություն ընկեր Մարթաին  «Հայստանի աշխարհագրության, բնակչության» նախագիծը հանձնարարելու համար: