Տպավորություններ Արցախյան պատերազմից...

http://www.youtube.com/watch?v=KyQBKRLKNcc&feature=youtu.be 

"My recipe for a healthy life"

I want to live healthy...I don't know the exact way how to do it... but i can say how I imagine the healthy life! If you want to live healthy you shouldn't eat fast food!!! Every day you need to go morning exercises; for example if you don't have time in the mornings to do it, you can do it during the day!!! for example, do not use the elevators and use the stairs:) you can jump over the stones when you go to the school. When you are young it is very easy to live healthy!!! but when you get old it is getting harder. That's why I suggest my parents don't watch the TV in the evenings and go for walking, they can do simple yoga exercises... you should make yourself to work on our body. And also you should have mind... if you want to live healthy, you  should think about good things! Be Positive!!! Be Healthy!!!!!!!

Թումանյանական օրերին ընդառաջ...

http://www.youtube.com/watch?v=_ZLOvBsUFz4&feature=youtu.be 

Արդյոք հնարավոր է մեկը երջանիկ լինի երբ մյուսները դժբախտ են…

Ինչպես…Ինչու…մտքումս չի տեղավորվում,արդյոք ես էլ եմ այդպիսին:Ինչպես եմ ես կարողանում ժպտալ,ինչպես եմ ես հասնում իմ ժպիտին:Արդյոք ես ուրիշներին նեղացնելով եմ ժպտում:Արդյոք մարդիկ այդքան զզվելի են…եթե այդքան զզվելի են, ինչու է Աստված ստեղծել մեզ,բոլորն են այդպիսին…թե միայն ես եմ:Ամեն օր տեսնելով իմ ծանոթներին՝ ես հասկանում եմ,որ եթե ես վատ վիճակում լինեմ, նրանք կարող է թքած ունենան ինձ վրա,ու հիմա դա մարդկություն է կոչվում:Հիմա մտածում եմ ու հասկանում,մարդիկ տան համար իրար սպանում են,դա է մարդկությունը:Հիմա ես մա՞րդ եմ... Ինչպիսի մարդ  է պետք լինել…երբ պետք է օգնել,երբ պետք է լացել…ոչ-ոք չգիտի:Հիմա գրելով հասկանում եմ,որ իմ ընկերը կարող է լացել,իսկ ես ժպտամ…հիմա դա լավ է, թե վատ…Եվ գալիս են հարցեր, որոնց պատասխանները չգիտեմ:Հիմա ես չգիտեմ, թե ճիշտը որն է…ինչպես հիմա պետք է ինձ պահեմ…ժպտամ…լացեմ:Ու էլի ես ապշում եմ,ինչպես են մարդիկ դառնում մարդասպան ու հետո ապրում…այս նախադասությունը ասելուց հետո ինձ մի քիչ մարդ զգացի:Ուրեմն ով է մարդը…նա, ով անընդհատ հարմարվում է ուրիշի տրամադրությանը…թե նա, ով թքած ունի բոլորի վրա:Ես դեռ այնքան փոքր եմ,որ ասեմ, թե ինչպիսին եմ ես,բարի եմ, թե չար…քանի որ չգիտեմ, թե բարին որն է կամ չարը:Ու էլի…չգիտեմ:

Իմ ՄԵԴԻԱ ընտանիքը...հարցազրույց

http://www.youtube.com/watch?v=W61oG6zuxXY&feature=youtu.be

Դեղծուն Ծամերից...Սանասարին

http://www.youtube.com/watch?v=zAF5VuS7Dig&feature=youtu.be

Իմ հեքիաթային ճանապարհը դեպի դպրոց...

Ամեն առավոտ,ես իչպես ամեն մի Սեբաստացի գալիս եմ դպրոց մեր դպրոցի երթուղայիններով:Եկեք պատկերացնենք...մութ-մութ առավոտ,քունդ տանում է,և միայն ալարում ես:Դանդաղ-դանդաղ լուռ փողոցով գնում ես դեպի կանգառ,որտեղ կանգնելով սկսում ես մրսել:Եվ հանկարծ հեռվում տեսնում ես <<լույս>>:Լույսը գնալով մոտենում է,իմ աչքերը գնալով բացվում են:Ահա բացվեց դուռը...ահա եկավ այդ պահը,երբ ընդամենը բարև ասելով դու սկսում ես ժպտալ:Երթուղայինի վերջում(որտեղ միշտ ավելի որախ է) տեսնելով իմ ընկերներին,ֆիզիկայի և ավտոբուսի վարորդի օրենքների դեմ վազում եմ նրանց մոտ:Ես ոչ թե նստում եմ այլ ընկնում եմ նստատեղին,որը մեր ավտոբուսյան զրույցը ավելի է հետաքրքրացնում:Ընկերներիս հետ զրուցելով,մոռանում եմ այն ամենը ինչ պատմեցի երթուղային նստելուց առաջ:Ինձ թվում է ամեն մի աշակերտ երազում է ինչ-որ պահ լինել ուսուցիչ:Երբ ավտուբուսի ուսուցիչները ինչ-ինչ պատճռներով չեն գալիս,ավտոբուսի վարորդը ,լսելով աղմուկը,ասում է.<<Լուսո ջան նայի էրեխեքին,որ շատ չարություն չանեն>>,այդ պահին կարծես ամբողջ մի արարողություն լինի:Առաջին հինգ րոպեն ինչպես ուսուցիչ միայն հիասթափություն է,քանի որ ընկերներդ ասում են.<<Լավ Լու՜սո>>,իսկ փոքրիկները չեն լսում:Մի քիչ մտածում եմ,և ընկերներիս օգնությամբ ստեղծում եմ ինտելեկտուալ խաղեր,որոնց հաղթողը ստանում է այն ինչ կա մեր պայուսակում:Այսպիսի հիանալի պահեր,շատ հաճախ չեն պատահում:Երբ ուսուցիչները տեղում են,և երթուղայինում քաոս չկա,սկսվում է <<Երթուղային քննարկում>>:Քննարկում ենք ամեն ինչ՝ գրքեր,ֆիլմեր,երգեր...Եվ հենց պահը հասնում է երգելուն մեր երթուղայինը,երթուղայինից վերածվում է համերգասրահի...Երգում ենք ես և Մարիամը Մանսուրյանը Դպրոց պարտեզից....Ծափահարություններով ավարտում ենք մեր համերգը,բայց չի ավարտվում մեր ճանապարհորդությունը դեպի դպրոց:Անցնենք առաջ,ուրեմն արդեն մոտենում ենք դպրոցին,բայց մինչ մոտենալը մենք անցնում ենք ոչ հարթ...շա՜տ ոչ հարթ ճանապարհով:Մոտենալով այդ խոչնդոտներին մեր երթուղայինը դառնում է խաղահրապարակ...մենք իջնում ենք հետո բարձրանում...միքիչ ցավոտ է,բայց շատ զվարճալի:Եվ ահա եկավ այն պահը...եկավ ցտեսության պահը:Միշտ այդպիսի պահերը տխուր են,բայց մենք չենք տխրում...չգիտեմ ինչու,երևի գիտենք որ դպրոցում ավելի լավ է լինելու:Այսքանը իմ հեքիաթային ճանապարհի մասին դեպի դպրոց:

Ամանորյա մտորումներ,ոչ ամանորի մասին

Ողջույն բոլորին արդեն 2013 թվականում:Դեռ չեմ զգում,որ արդեն 2013 թվականն է,քանի որ դեռ տետրումս չեմ գրել 04.01.13թ.:Այս պահին մեր տանը հյուրեր կան,ինչպես ձեր այնպես էլ մեր տանը հիմա լսվում են.<<Չխկ-դխկ-ծլնգ-ծլնգ-չարը խափանվեց-Լուսո ինչ ես համակարգչի դիմաց նստել վեր կաց օգնի>>,բայց ես մտքերով ուրիշ տեղ եմ:Հիմա դուք կարող է մտածեք,որ իմ մտքերը ձեզ հետաքրքիր չեն,բայց իմ մտքերը ձեր մասին են,հենց քո:Հիմա ես մտածում եմ թե իմ կյանքում ինչ կլիներ եթե ես չգայի Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիր...

Սկսենք նրանից,որ ես հաստատ հիմա շվի չէի նվագի,այսինքն չէի էլ երգի,այսինքն իմ երազանքը չէր լինի երգչուհի դառնալը:Դու պատկերացնում ես ինչ հետաքրքիր է...եթե իմ եղբայրը մեր դպրոցում չաշխատեր,ես մեր դպրոց պարի չէի գա,ինձ նկարազարդ գրքեր չէին նվիրի,ես կգնայի համար 27 դպրոց,շվի չէի նվագի...իմ երազանքը ուրիշ կլիներ:Պատկերացնում ես ընդամենը դպրոց:Եթե դու կարծում ես,որ դու այստեղ սովորում ես,իսկ ես կարծում եմ դու այստեղ որոշում ես ընդունում,ստեղծում ես քո ապագան:Այդ ամեն ինչի համար ես շնորհակալություն եմ հայտնում իմ դպրոցին(հանկարծ չմտածես,որ ինքնա գովազդ է),որը ինձ թույլ է տալիս արտահայտվել,որպեսզի դու լսես իմ ձայնը:Կարծում եմ շատ կարելի է իմ,քո...մեր դպրոցը գովել,բայց ես առաջին հերթին գովում եմ մեր դպրոցի ազատ արտահայտվելու հնարավորությունը...Ավելին ասեմ ես երջանիկ եմ մեր կրթահամալիրում սովորելու,և <<Սեբաստացի>> կոչվելու համար...