Կապույտը երբեք չեմ առանձնացրել... կապույտին նայելով ոչինչ չեմ զգացել, բայց Չարենցի մոտ «կապույտը» այնքան ուրիշ է: Չարենցը կապույտի ամեն մի տրամադրությունը զգում էր: Կապույտը գազելներում մաքրության նշանն է, պարզության: Կապույտը՝ երջանիկ չի, դժբախտ չի... Կապույտը իրականա: Կապույտի մասին կարդալով սկսեցի հասկանալ, թե ինչքան եմ թերագնահատել կապույտ գույնին:Արևածագի մեջ կա կապույտ...
մայրամուտի մեջ կա կապույտ... կապույտը իմ ու քո երկինքնա...
Մարդիկ ձգտում են կապույտին... ձգտում են այդ հանգստությանը ու հարմոնիային: Միշտ չէ որ մենք հասկանում ենք, բայց կապույտը փնտրելը մեր կյանքի մի մասն է: Չարենցը գտավ այդ Կապույտը, որի շնորհիվ ես էլ գտա իմ Կապույտը... որին կձգտեմ ես... ու որը կնկատեմ:
Ինչ եմ խոսում... գնամ նայեմ երկնքին... իմ ու քո Կապույտի՜ն...
Комментариев нет:
Отправить комментарий