Վերնագիրն ավելորդ է...

Ալոխա(նենցա դուրս գալիս սենց ողջունել): Չգիտե՜մ հոգնածությունից է թե ուղղակի ալարում եմ մտքերս չեմ կարում հավաքել... որ ինձ միքիչ չհասկանաք «կներեք» միանգամից եմ ասում: Գրելու եմ աշխարհի ամենագեղեցիկ-ամենահետաքրքիր մշակույթ ունեցող ճապոնացիների ՀՈՔՈՒ-ների մասին: Հոքու գրելը միքիչ անհարմար է, քանի որ երբ արտասանում եմ համ «կ» եմ ասում համ «ք», իսկ էստեղ միայն «ք» է, կարդալուց միայն «ք»-ն ինձ չի հերիքացնում ու ես ուզում եմ այսպես գրել, որպիսզի ճիշտ կարդաք ՀՈԿՔՈՒ: Ձգեցի-ձգեցի ու հասա... հոկքու՝ ամենագեղեցիկ տողերն են որոնք ես երբևիցէ կարդացել եմ: Չգիտեմ էն որ ասում են չակարների կետեր ունեմ, ոնց-որ հենց էտ կետերիսա կպնում: 

Ընկեր Հասմիկ մեզ լինք էր ուղղարկել որի շնորհիվ կկարողանանք կարդալ հոկքուները ձեզ էլ եմ առաջարկում ;) Սեղմի որպիսզի կարդաս:

Եթե ուզում ես կարաս սկզբում իմ ընտրածների մասին կարդաս... քո ընտրությունն է :D

Հոկքուների մեջ շատ եմ նկատել մենակության-դատարկության առկայությունը, դե իմ գլխում էլ են այդպիսի մտքերը շա՜տ ու առաջինը որը առանձնացրել եմ դա.

Մենակ էի:

Մենակությունս

Մի ամբողջ դատարկ աշխարհով լցրիր:

Ի՞նչ է մենակությունը... արդյո՞ք հաճելի է: Եթե ունեցել եք այսպիսին կոչված «переходный возраст» հաստատ էս պիսի մտքեր շատ եք ունեցել: Ու սա եզակի հարցերի մեկն է, որի պատասխանը ես գտել եմ: 

Ես ուղղակի ատում եմ մենակությունը: Իմ համար եթե մենակություն ուրեմն դատարկություն: Դու կարող ես շրջպատված լինել ծանոթներով, կամ վատ ընկերներով ու դու քեզ կարող ես մենակ զգալ, ու հակառակը կարող է քո կողքդ շնչող էակ չլինի բայց դու լիքը լինես, ու մենակություն չզգաս: Մենակություն դու զգում ես այն ժամանակ երբ զգում ես տխրութուն, կամ հանգստություն ու պտտվում ես ու զգում ես ոչ-ոք (nobody անգլերենով շատա դուրս գալիս) չկա կողքիդ, իսկ այդ կողքիդ կանգնածները ընդհանրապես թքած ունեն թե դու ինչ ես զգում: 

Մենակ լինել ու զգալ մենակություն այդպես ես կտարբերեմ այդ երկու արտահայտությունները: 

Ու այս հոկքուն երեք տողով այդ իմ ամբողջ գրածի (որը ես երեք անգամ ավելի շատ կասեի, եթե խոսեի) ներաշխարհը ինձ ցույց տվեց: 

Երբ որ դու մենակ ես լինում դու դրա հետ մեկ տեղ միշտ հանգստություն ես զգում (դե ես էտպես եմ զգում), այդ հանգստությունը 0-ն է դու կարող ես այն + սարքել կամ -: Ու ավելի շատ ես հանգստությունից հետո - եմ: Ու դա նրա պատճառով, նրա առհամարանքի, նրա աչքերի: Ինչպես հասկացաք էլի սիրո: Ու այդ հանգստությունը դատարկությունով լցնելիս դու գնալով քեզ լռությունն ես կորցնում, ու սկսում էս զգալ դատարկութունը, որը ձայն էլ չունի: Ու ես էլի մեղադրելու եմ նրան... կապույտ աչքերով տղային: 

Լա՜վ էլի... Լուսոոոոո.... անցնում եմ մյուս հոկքուին:

Լուսատտիկի

Մեծության մասին

Հարցրեք խավարից:

Ախ-ախ ոնց կարող եմ բացատրել զգացածս: Այնքան ճիշտա, որ սենց «мурашки по коже»: Դու հաստատ ինչ-որ բանի պետք ես, ես էլ, բոլորս էլ: Այս հենց այդ բանը գտնելն է դժվար: Լուսատիտիկինը խավարն է, ու տեսեք թե նա ինչ կարևոր է: Արդյո՞ք ցերեկը կարևոր է լուսատիկիկը, ընդհանրապես դու նկատել ես լուսատիտիկ ցերեկը: Մեծություն-կարևորություն, լուսատիտիկ-ես, խավար-երաժշտություն :D Այսքանը կարամ ասեմ այս հոկքու մասին: Իսկ դու գնա լա՜վ մտածի :) 

Բարի մտածմունքներ բոլորի՜Ն ^_^