Առակ

Եթե ցանկություն ունենաք կարդալու առակ, կարդացեք, որ հետո իմ մեկնաբանությունը տրամաբանական և իմաստալից լինի:

Թիթեռնիկները և կրակը

Երեք թիթեռնիկներ մոտենալով վառվող մոմին՝ սկսեցին դատողություններ անել կրակի բնույթի մասին: Մեկը մոտեցավ բոցին, վերադարձավ և ասաց.

-Կրակը լույս է տալիս:

Մյուսն ավելի շատ մոտեցավ կրակին և արդյունքում այրեց թևը: Վերադառնալուց հետո նա ասաց.

-Կրակն այրում է:

Երրորդն էլ ավելի շատ մոտենալով՝ անհետացավ կրակի մեջ և այլևս չվերադարձավ: Նա իմացավ այն, ինչ ուզում էր իմանալ, բայց արդեն չկարողացավ դա ասել ուրիշներին:

Գիտելիք ստացողը զրկվում է դրա մասին պատմելու հնարավորությունից, այդ պատճառով էլ իմացողը լռում է, իսկ խոսացողը՝ չգիտի:

Թարգմանեց` Արտակ Նշանյանը

Աղբյուր` http://pritchi.ru/id_251

Նկարի աղբյուր՝ nikkiwinter.com

Նյութը՝ https://arakanimskh.wordpress.com/2015/01/10/%D5%A9%D5%AB%D5%A9%D5%A5%D5%BC%D5%B6%D5%AB%D5%AF%D5%B6%D5%A5%D6%80%D5%A8-%D6%87-%D5%AF%D6%80%D5%A1%D5%AF%D5%A8/

Փոքր ժամանակվանից սիրել եմ առակներ: Մի տեսակ համ պարզ էին, համ խորիմաստ: Ու այդքան կարճ: Էտ ամենաշատն էր դուրս գալիս առակների մեջ, որ մի քանի նախադասությունը լիքը բան ա տալիս ինձ:

Չգիտեմ… էս վերջերս էն ժամանակվա նման լավ առակներ չեմ գտնում: Կարող ա ուղղակի առակ հասկանալու ունակությունն եմ կորցրել, կամ առակներն են մի տեսակ պարզացել: Բայց փաստը մնում է փաստ, որ էս վերջերս խորը առակներ աչքիս չի ընկել:

Էս մի առակը որ ընտրել եմ, շաաաատ պարզ է: Էս ամեն ինչը մենք բոլորս շատ լավ գիտենք, բայց ես ուզեցա մի անգամ էլ հիշացնեմ: Հիշացնեմ, որ մեզ լիքը բան ա սպասվելու: Մենք ամենափոքրն մասնիկներից ենք, բայց մեր մեջ էլ է Տիեզերք տեղավորվում: Սիրուն առակ էր, մի տեսակ բարի էր: Հիմար էին թիթեռնիկները, բայց դե մարդիկ էլ ավելի խելոք չեն: 
Ափսոս, բայց էս առակը ինձ ոչինչ չտվեց: Ուղղակի միակն էր, որ գոնե մի-քիչ խորություն ուներ: 

Հ.Գ. հասկացա իմ միջի պարզությունն եմ կորցրել :)

Դու

-Կարա՞մ քո մասին մտածեմ:
-Չէ:
-Իսկ ես կմտածեմ:

Ոչ-ոք չի թողում: Ոչ-ոք չի թողում որ քո մասին խոսամ: Մեկ ինձ թվում ա, դուք գալիս եք գլուխս թափ տաք, որ իրա մասին չմտածեմ: Կամ էլ ընդհանրապես մտածում եք, որ երկու օրից կանցնի էլի... գիտեք էտ վերաբերմունքը հավեսով ցավացնում ա: Լավ հեռվացանք:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, որ միայն քո մեջ ունես իրանից: Էտ հաճելի ա: Քո մեջ ինքը էնքան շատ ա: Էս անգամ լիքը բան ես թողել գնալուց առաջ, հաստատ չես ուզեցել, բայց դե տենց ա ստացվել:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, երբ ամեն մեկի ժպիտի, քայլվածքի, մատների, բառերի... կամ ուղղակի աչքերի մեջ գտնում ես քեզ: Դե քեզ՝ քեզ չէ, բայց քեզ մի-քիչ նմանին: Ու սկսում ես սիրել, էտ մարդուն դու չգիտես, դու սիրում ես էտ մարդու միջի քեզ:
Երբ գալիս ա էն ժամանակը, երբ իրոք կարևոր ես դառնում: Սովորական կարևոր չէ: Իսկական... իրական... չգիտեմ էլ ուրիշ հոմանիշ... այ տենց կարևոր ես դառնում:
Դու հասկանում ես, որ էտ մարդուն դու սիրում ես: Հասկանում ես որ էտ մարդը քո համար Արև ա դառնում: Ես քեզանից լույս եմ վերցնում: Երևի դու չես տալիս: Բայց էտ արդեն ոչ ես եմ որոշում, ոչ դու: Էտ տենց ա արդեն ստացվում: Չգիտեմ, ես որ տաքանում եմ :)
Էս անգամ, չեմ կարում խոսամ, ոնց-որ սաղ բառերս քեզ տված լինեմ, չեմ կարում երգեմ, երգերս էլ անկեղծ չեն ստացվում, չեմ կարում ինձ ապացուցեմ: Էս անգամ... ամեն ինչ իմ ներսն ա:
Երբ նույնսիկ օրագրում-բլոգում իմ մոտ չի ստացվում ասել: Պատմել քո մասին: Այ որ աչքերս փակեմ ու Սպլին լսեմ, ստացվում ա... բայց սենց չի ստացվում :)

Պրծնեմ սենց երևի... դե սիրում եմ էլի :)

Դեբիլ օպտիմիստը

Երբ մտածում ես մենակ դու ես էդպիսին: Հայտվում ա մեկը... մեկը որը նման ա քեզ: Ավելին ասեմ որ մեկը ավելի լավն ա քան դու: Ինչի՞ եմ քեզ իմ հետ համեմատում: Դե որովհետև դու իրա համար էլ էիր ավելի լավը: Նենց կուզենաի քեզ ատեր: Չէ: Ես վատը չեմ, ես քո նմանն եմ: Ես սիրում եմ քեզ: Կուզենայի բոլորին հանեի իմ միջից: Հիմա չեմ կարա: Հիմա վախենում եմ:
Հիմա հասկանում եմ: Որ դու մենակ իմը չես: Դու մենակ իմ մեջ չես: Մենակ ես չեմ սիրում քեզ: Մենակ ես չեմ սիրում քո պուճուր մատները(կարաք հանգսիտ խնդաք): Ու ով գիտի... ով գիտի որն ա իրականը: Ասե՞մ: Քեզ սիրել եմ առաջին անգամից: Հետաքրքրել ես: Բայց քեզ էտ պետք չի: Էտ ինձ էլ պետք չի: Էտ իրան էլ պետք չի: Անիմաստ ա էս անգամ ամեն ինչ: Որովհետև ինչքան խորք քեզ տանեմ: Մեկ ա ուրիշնել ա տանելու: Ու պոկելու ա ինձանից քեզ: Փորձելով քեզ իմ մեջից հանի: Երևի էս սովորական ա... կանցնի: Չէէէէէէէ: Ես ձեր նման չեմ: Էս իրականն ա: Ու էտ ինձ չի խանգարի: Հա ի՞նչ... մեջս դու ես: Կդիմանամ: Լավ կլինի: Հիմա հավատում եմ: Կամ էլ ուղղակի ուզում եմ հավատամ: 

երբ գլխարկը սկսում ա ցավացնել

-Ասե՞մ:

-Ես՝ դու եմ, դու՝ ես եմ: Ոնց ուզես:

-Ես դու չեմ: 

-Ասա:

-Դու մենակ ես:

-Բա դու՞:

-Ես էլ եմ մենակ:

-Էս գլխարկը սկսում ա գլուխս ցավացնել:

-Դեբիլ ես դրանից ա:

-Մի վիրավորի:

-Խի՞, եսասիրությանդ կպա՞նք:

-Ասեց եսասերը:

-Հա ես էգոիստ եմ: Դու էլ ես էգոիստ:

-Բայց ես չեմ ուզում էգոիստ լինեմ:

-Էտ կապ չունի, դու մեկ ա էգոիստ ես:

-Ի՞նչ անեմ:

-Քո գործն ա, ես կապ չունեմ քո հետ:

-Ուզում եմ գնանք:

-Ես չեմ ուզում: Դու եթե ուզում ես գնա:

-Ախր... Ես քո հետ մենակ եմ: 

-Իսկ ես քո հետ չէ:

-Ի՞նչ անենք:

-Ինչ անես*

-Լռե՞մ:

-Ոնց ուզես:

-Դու սովորացրեցիր, դու սովորացրեցիր ինձ լինել քո հետ մենակ:

-Ես տենց բան չեմ արել:

-Դու ես մեղավոր:

-Ես եմ մեղավոր: 

-Կներես: Կներես:

-Չեմ ներում:

-Դու ճիշտն ես: 

-Ես ճիշտը չեմ:

-Ես վախենում եմ հայելու մեջ նայելուց:

-Էտ քո գործն ա:

-Ես մենակ քեզ եմ վստահում:

-Իսկ ես քեզ չեմ վստահում: 

-Դու չես թողում:

-Ես չեմ ուզում:

-Ես եմ ուզում:

-Էգոիստ:

-Դու էլ:

-Հա ես էլ:

-Դու չես ուզում, ես ուզում եմ: Ո՞նց անենք:

-Մենք... ես ու դու ենք: Մի մոռացի: Ես չեմ ուզենա: Դու կուզենաս:

-Դու իրան ես նման:

-Իրան իմ հետ չհամեմատես: 

-Դու սխալ ես:

-Ես ավելի լավ գիտեմ: 

-Էս անգամ չէ:

-Կթողե՞ս ես իմ տեղակ որոշեմ:

-Չեմ ուզում թողեմ: 

-Կարա՞ս հասկանաս:

-Չեմ ուզում:

-Ասում էի չէ էգոիստ եմ:

-Ախր դու էլ ես ըտենց:

-Ահհա...

-Ես վախենում եմ քո ներքին աշխարհից:

-Ինձ մեկ ա:

-Դու նման ես իրան:

-Չփորձվես իրա մասին խոսաս:

-Ինչի՞ էիր ստում:

-Ես չեմ ստել:

-Դու հենց նոր էլ ստեցիր:

-Չեմ ասի:

-Իսկ ուրիշներին կասես:

-Դու ուրիշ չես, դու՝ դու ես:

-Ճիշտ էս էլի:

-Ես ճիշտ չեմ:

-Ինչի՞ չխոսամ իրա մասին: Ինչի՞ խաբեցիր: Ու ինչի՞... ինչի՞ ինձ չսիրեցիր...

-...

-Կներես: Իմ պատճառով էլի քեզ վատ զգացիր:

-Չեմ ներում: 

-Հետաքրքիր ա ես քո պատճառով վատ զգացել եմ:

-Էտ քո գործն ա:

-Գնա՞նք:

-Դու գնա, ու ես գնամ:

Երբ ոչինչ էլ չես կարա անես: Երբ ոչինչ չես կարողանում անես: Երբ էտ գլխարկը սկսում ա ցավացնել: 

Փախնելու մասին

-Շուտով հասնում ենք:
-Ու՞ր ենք հասնում:
-Լուսինե մեքենայից իջի:
-Բայց մենք մեքենա չունենք:

Էս քաղաքում նենց ցուրտ ա: Անծանոթ քամիներ են: Այնքան ծանոթ անծանոթներ են: Օտար եք բոլորդ:

-Վերադառնա՞մ քեզ:
-Ինձ մեկ ա:

Երբ մարդկանց սկսում ես բացահայտել, ինքդ ես փոխվում: Ու էտ փոփոխությունը կախված ա հենց այն մարդուց ում փորձում ես բացահայտել: Ինչ անկայուն բան ա... մարդը:

-Լա՞վն եմ ես:
-Իմ համար չէ, իրա համար էլ չէ:
-Բա ու՞մ համար եմ լավը:
-Քո:

Հասանք տեղ: Ես եմ, ու նրանք:
Նրանց դեմքերից փախնելով նայում եմ պատուհանին: Նենց եմ սիրում պատուհանի վրայի իմ արտացոլանքին նայել: Լրիվ անծանոթ ես տենց: Պատուհանների մեջ ես՝ ես չեմ, ես՝ դու եմ:

-Վա~յ կներես, մտքերիցս փախար դեպի բառերս:
-Ինձ մեկ ա:

Հետաքրքիր ա: Եթե չլսես իմ բառերը, այլ կարդաս, և նայես դեմքիս որը արտաբերում է այդ խոսքերը... կտարբերես սուտը ու ճշմարիտից:

-Լուսո ջան, լա՞վ ես չէ քեզ զգում մեր հետ:
-Կներես որ պետք ա խաբեմ:
-Ի՞նչ, չլսեցի:
-Հա, շատ լավ եմ զգում, հրաշալի:

Մեծերի հետ միշտ կեղծ պետք ա լինես: Իրանք էլ են կեղծ, դու էլ ես կեղծ... էտ էն սովորական օրենքներից ա, որոնցից հրաժարվել դեռ չեմ կարողանում:

-Չեմ ուզում ստեմ:
-Մի ստիր, իմ նման:
-Չէ, դու պետք ա ասես էտ անհնար ա: Պետք ա ասես ճիշտը, որ դու ամեն անգամ դու խաբում ես: Ծաղրում ուրիշներին, բայց էն մյուսներից ոչնչով չես տարբերվում:
-Վայ Լուսո, մեկ նենց բարձր ես խոսում, ոնց-որ գոռաս, հիմա ձենդ չեմ լսում:
-Հա դե...ճիշտ ես, բայց էտ դժվար ա:

Լինել ստերով լի խոսակցության մասնակից, թե կողքից հետևող: Երկու տարբերակն էլ ահավոր են: Երկու տարբերակնել վերածում են քեզ սովորական կեղծ մեծի:  Ավելի ճիշտ... էտ երկուսը առանձ իրար չեն լինում, իրանք իրար հաջորդող քայլեր են: Դաժան ա էտ ընկալելը:
Մի հատ հասկացեք էլի... սուտը ամեն տեղ ա: Սենց չի կարելի: Էտ կարծրատիպերի վաղուցվանից են մեզ կուլ տվել: Դաժան, սուտ, անիմաստ... մարդ են մեզ ասում:

-Լուսինե, արի-արի ստեղ նենց լավ ա:
-Սկսվեց...
-Ի՞նչը:
-

Ու չգիտես թե ինչ ասես: Չգիտես էտ պահին որ ճանապարհը ընտրես: Մինչև հիմա: Ես չգիտեմ... ու չգիտեմ էլ թե երբ կիամանամ: Հուսով եմ երբ իմանամ չեմ ստի :)

Սովորականներից

Երևի: Երևի էլի գրեմ որ դու կարդաս: Չգիտեմ: Էլի, չգիտեմ ինչ գրեմ: Ախր էնքան եմ ուզում լռեմ:

Լռություն:

Ինձ թվում ա մի-քիչ էլ լռեմ, կանհետանամ: Դուք էլ մի լռեք,հա՞: Չեմ ուզում խնդրեմ որ դուք լռությունը խախտեք: Ուզում եք ուղղակի խոսաք:
Կարևո՞ր եմ արդյոք: Ինչի՞ եք թողում որ մտքերս թռնեն: Ի՞նչի իմ մտքերը ունեն թևեր, իսկ ես ոչ:  Ու էս ազատությունը: Ազատությունը որը ինձ ճնշում ա: Ուզում եմ գաս: Գաս ու մտքերս բռնես: Չթողնես որ թռնեն: Կամ էլ որ գաս... մտքերս էլ թռնելու տեղ չեն ունենա:

Հասկացա:

Քիչ ա մնացել: Քեզանից քիչ ա մնացել մեջս: Բոլորի մեջ քեզանից մի բան եմ գտնում: Քեզանից վերցնում ու միանգամից ինձանով անում: Էգոիստ: Հիշում եմ: Աշունը շատ ա էկել ականջիս ասել, որ էգոիստ եմ: Էս անգամ գարունը շուտ ա էկել: Գարունը չսիրողներից եմ: Տեսնեմ էս գարունը մի բան կտա որ սիրեմ: Ձնագնդիկ էլ չխաղացինք: Իսկ ես ուզում էի: Ձմռան հետ ձնագնդիկ խաղայի:

-Հիշում ե՞ս էն օրը: Ես էի, Ձմեռը, ու ձյունը:
(գարուն)
-Գոնե լսում ե՞ս ինձ:
(գարուն, արև)
-Գոնե ասա որ չես լսում:

Ուզում եմ գնաս: Դուրս գաս մտքերիցս: Ու էլի կողքս հայտնվես: Կողքս լինես: Մեջս չէ, կողքս: Բայց մենակ իմ:

Հիշեցի:

Անըդհատ ուզում եք ապացուցեք որ էլ Ձմեռ չեմ տեսնի: Դե զզվցրիք էլի: Գիտեմ: Գիտեմ: Աշուննել կորցրեցի: Գիտեմ: Ուզում ե՞ք ափսոսամ: Էտքան շա՞տ եք ուզում:

Իրոք կարիքը ունեմ: Կարիքը ունեմ մտքերիս նման թռնելու: Ու քո նմանը լինելու:

Հ.Գ. խոստովանե՞մ, ըհըմ դու իմ համար օրինակ ես... չհասկացա թե երբ և ոնց, բայց օրինակ ես դառել:

Թումանյան...

Թումանյան կա բոլորիս մեջ:  Մեր ծնվելուց ամեն անգամ Թումանյանը ծնվում է, ուղղակի արդեն մեր մեջ: Թումանյանը ամբողջ կյանքի ճանապարհ է: Էնքան խորություն կա էտ մարդու մեջ, որ շշմելու է ուղղակի: 

Չեմ կարող ասել, որ շատ անգիրներ գիտեմ, բայց էս քառատողը իմ մեջ ա մտել, իմ մի մասը դառել, ու էս անգիր չի... ես չեմ մտածում ոչ բառերի, ոչ ճիշտ արտասանության... անկեղծ եմ ասում, ես ուղղակի ասում եմ, ասում եմ էն բառերը որոնք գալիս են ներսից:

Հոգիս` տանը հաստատվել―

Տիեզերքն է ողջ պատել.

Տիեզերքի տերն եմ ես,

Ո՞վ է արդյոք նըկատել։

Տիեզերք: Բառ որ շատ եմ օգտագործում: Բառ որի իմաստը փնտրել չեմ ուզում: Բառ որը արդեն միայն զգում եմ: Աչքերս փակում եմ ու զգում: Տիեզերքը էն կապույտն է: Էն կապույտը որ բոլորիս մեջ տենց քիչ է: Ու էն Տիեզերքը որի մեջ մենք ծնվում ենք ու մահանում, էնքան փոքր է... պուճուր-պուճուր եթե համեմատես մեր ներքին Տիեզերքի հետ:  Ու էտ Տիեզերքին կրկին հասնել է պետք: Այ Թումանյանը հասել էր: Ես դեռ ոչ, բայց ես էլ կհասնեմ: 

Մեր ներսում Տիեզերք կա, մեր հոգիների նման առանց ձև, ավելի ճիշտ հրաժարված ինչ-որ տեսակի ձևից: Էտ Տիեզերքում չկա ոչինչ, ու կա ամեն ինչ: Չկա իրական, չկա անիրական: Պատկերացնում ե՞ք չկա նույնիսկ ժամանակ: Ու էտ Տիեզերքը մեր մեջ է ուղղակի բացահայտել է պետք: Էտ Տիեզերքում մենք ոչնչի կարիք չունենք, մենք չենք շտպաում... մենք վռազելու տեղ չունենք: Ու էտ Տիեզերքը էնքան մեծ ա, որ դուք բոլորդ այնտեղ կտեղավորվեք: Բայց իմ համար ոչինչ կլինեք, որովհետև ես հենց Տիեզերքն եմ: Ես Տիեզերքն եմ, իսկ Տիեզերքը ամեն ինչ է, իմ Տիեզերքում էլ դուք ոչինչ եք: Անկեղծ ասաց իմ համար մեկ կլինի, երբ իմ Տիեզերքը ես բացահայտեմ, չէ որ ես կզգամ: Միայն կզգամ: Ու թող դուք էլ զգաք: Թումանյանի նման զգաք:

Ինձանից

Ու լռություն: Աղմուկ: Աղմուկը այնքան երկար տևեց, որ ականջներիս համար լռություն դարձավ: Լռություն: Վախ: Եթե խնդրեմ կլսեք, եթե խնդրեմ կլսես, ասելու բան չունեմ: Լռություն:

-Ի՞նչի ես լացում:

-Ուզում եմ նկատեն:

-Հա…

Ու կրկին առավոտ: Երկինքը մութ էր: Լուսաբաց, երբ նույնիսկ երկնքում արև չկար: Ստիպեցիր: Ստիպեցիր գնամ հայելու մոտ: Նայում եմ: Տեսնում եմ ինձ, տեսնում եմ քեզ: Կրկին վախ: Էս ինչ վախկոտն եմ ես:

-Կներես:

-Հիմա ինչի՞ համար ներեմ քեզ:

Անծանոթ, բայց շատ ծանոթ ճանապարհ: Հակասում եմ ինձ: Հակասում են մտքերս ինձ: Դարձել եմ օտար: Դարձել եմ օտար իմ անձնական կյանքում:

 -Կթողնե՞ս փաղչեմ:

-Չէ, դու վազել չգիտես:

-Կսովորեմ:

Դուռը փակվեց: Պայուսակը ուսերիս վրա հարմարեցված: Ու կրկին ճանապարհ: Այնքան կարճ ճանապարհ, որ ճանապարհ ասել չի ստացվում: Չէ որ ձեզ դուք եք հետաքրքիր, ինձ ես:

-Ինչի՞ պետք ա ես ձեզանով հետաքրքրվեմ:

-Կարգն է այդպիսին:

-Համաձայն չեմ կարգի հետ, ուզում եմ փոխել այն:

-Նստի, մի-քիչ կմեծանաս նոր կխոսաս:

Էս անգամ ես դուռը փակեցի: Քայլելով վազում եմ: Ծանր ա: Էս պայուսակը նենց ծանր ա: Հոգնեցի: Եթե թողեմ ինձ ու իմ միջի ձեզ ու գնամ: Դուռը բացեցին:

-Ինչպես միշտ ժպտում ես:

-Չժպտամ ի՞նչ անեմ:

Էս երկինքը նենց կապույտ ա: Եթե Չարենցի անգիրները սովորած լինեի, հիմա մի ռուաբայաթ կասեի:

Հետաքրքիր ա երկնքում Բեթհովեն լսել են: 

Վա… արդեն մայրամուտ ա: Էս մայրամուտի գույներով մատիտներ խի՞ չեն վաճառում: Վա՜յ Արևը էսօր էկել ա:

Հիմա որ բացեմ էս պատուհանը հաստատ երկնքին կկպնեմ... հեսա, հասնում ա... մի-քիչ էլ...

-Լուսինե, էս պայուսակը քոնը չի՞:

Մի վայրկյան

Ձեռքերս: Ձեռքերս էլ զգալ չեն կարողանում: Ոչնինչ զգալ չեն կարողանում: Հպվելուց ոչինչ չեմ զգում: Զգացողություն չի ավելանում: Կարծես հոգիս փոքրացած լինի, ու մինչև ձեռքերս չհասնի: Այնտեղ դատարկությունը լինի, որը ճնշվի: Կարծես այդ ճնշումից փոքրանան ձեռքերս: Փոքրանան այնքան մինչև անհետանան:
Կարիքը ունեմ: Կարիքը ունեմ քո ձեռքերի:
Կներես: Կներես որ էլի քեզ հիշեցի: Կներես որ քեզ սիրեցի: Կներես, ես մեղավոր չեմ: Կներես, ես մեղավոր եմ:
Ձեռքերս չոր են: Ձեռքերս կոպիտ: Ձեռքերս անծանոթ են: Ձեռքերս... էլ իմը չեն:
Ձեռքերս էլ զգալ չեն կարողանում: Դատարկություն որը սկսվեց: Դատարկություն որը շարունակվեց: Դու ընդհամենը միջանցք էիր: Միջանցք էիր հոգևիճակի: Միջանցքդ դատարկ հոգևիճակի: Այնքան դատարակ հոգևիճակի, որ նույնիսկ հոգևիճակ անվանել չի ստացվում:
Չեմ ուզում: Անըդհատ ինչ-որ բան չեմ ուզում, ուզում եմ որ չուզենամ: Էտ զզվելի ա: Ես եմ զզվելի... Ես զզվելի եմ, ու տհաճ, որովհետև զգում եմ: Որովհետև զգում եմ որ էլ չեմ զգա:
Զզվելի եմ, անդուր, սխալն եմ... Ի՞նչ անեմ: Ի՞նչ կարող եմ անել: Այդ հայացքները, ձեր հայացքները: Վախենալու եք դուք: Վախենում եմ ձեզանից:
Բա որ հանկած իմանաք որ ձեռքերս քեզ են սպասում, պատկերացնում եմ ոնց եք նայելու: Վախենալու, դաժան, մթոմ ՃԻՇՏ:
Ու հետո կպտտվեք ու կասեք, թե սա մեր կարծիքն է, ուղղակի մեր կարծիքը:
Դե գնացեք ձեր ՃԻՇՏ մտածելակերպով, գնացեք ձեր ԱՆԿԵՂԾՈՒԹՅԱՄԲ: Անկեղծ զզվանք եք առաջացնում ինձ մոտ: Ասում եք անկեղծ լինեմ, անկեղծ եմ լինում, պտտվում եք, ու հետո էլի կեղծություն պահանջում:
Զզվելի են բոլորը: Զզվելի եմ ես: Միայն դու չես էդպիսին: Դե սիրում եմ :)
Ուզում եմ չուզենամ, ուզում եմ չսպասեմ, ուզում եմ ոչինչ չսպասեմ, ուզում չզգամ, ու ուզում որ չզգամ երբ չզգամ: Ուզում կտրվեմ: Կտրվեմ աշխարհից, որտեղ հիշում եմ քո անունը: Ուզում եմ գնալ, այնքա՜ն հեռու: Գնալ մենակ, առանց պարտականությունների ու առանց պատասխանտվության, առանց վախերի, առանց ինչ-որ սպասումների: Մեն-մենակ, քեզ էլ ստեղ թողեմ ու գնամ:
Գնամ, ու ոչ մի տեղ չհասնեմ, մենակ գնամ... ու ոչ մի բան չունենամ, որ հետո էլ չկորցնեմ:
Ու էլի վերադարձանք սկզբնակետին... էն մեջտեղներին:

Միևնույն տարբերներ

Ես անսովոր, բայց սովորականն եմ: Ես քո նմանն եմ: Դու ուրիշ ես բայց մենք նույնն ենք: Ես դու չեմ, դու ես չեմ, բայց ես ու դու մենք ենք: Ես ունեմ երկու անուն, որոնցից մեկը քոնն է: Դու էլ ունես երկու անուն, որոնցից մեկը իմն է: Մենք բոլորս մի անուն ունեինք, միևնույն անունը, բայց դա մեզ հերիք չէր: Ու մենք վերցրեցինք երկրորդը: Իմ երկրորդ անունից դու չունես: Չնեղվես, ես էլ քո երկրորդից չունեմ:
Մենք հավասար անհավասարներն ենք: Մենք միևնույն տարբերներն ենք: Մենք կենդանիրներ ենք: Բնազդներով լի կենդանիներ: Մենք տարբեր կենդանիներ ենք:
Մենք եկել ենք ու կգնանք: Մենք տարբեր ժամանակներում վայրկյաններն ենք... բայց ժամանակի մեջ մենք նույնն ենք:
Ես դու եմ, դու նա ես, նա ուրիշն է... իսկ ուրիշներից մեկը ես եմ: Մենք մի օրգանիզմ ենք: Մի պարզ ու բարդ օրգանիզմ: Եկած ինչ-որ տեղից, ու վռազող ինչ-որ տեղ: Ժամանակի դիմաց մենք ոչինչ ենք, բայց ընդմիշտն ենք:
Ափսոս, ափսոս ոչ-ոք անկեղծ չի: Իմ հետ չէ, հենց դուք ինքներդ ձեր: Երբ ե՞ք անկեղծանալու մարդիկ ~
Որ հասկանաք ինչքան պարզ եք ու անհասկանալի: Խոստովանեք ձեր մարդ լինելը: Խոստովանեք իմ նման լինելը:
Չէ: Դուք ուզում եք տարբերվեք: Էնքան եք ուզում աչքի ընկնել, որ նայում եմ ձեր դեմքներին սենց կեղծությունը թափում ա, ուղղակի թափում: Ու դուք էլ չեք հասկանում թե ում եք ուզում աչքի ընկնեն...
մի գաղտնիք բացեմ, Տիեզերքում թքած ունեն մեր վրա...
Ինչքան էլ կեղծանաս, տարբերվես, քեզ էն ՍՈՒՊԵՌՄԵՆ զգաս, մարդ լինելուց հրաժարվես, հը-ը չես լինի:
Էտ կեղծությունը դեմքներիդ հաստատ չեք լինի:
Չէ որ հրաշքը էն ա, որ ես՝ դու եմ, դու՝ ես եմ, ու մենք տարբեր ենք:
Ես ունեմ երկու անուն: Երկուսն էլ օգտագործում եմ, երկուսից էլ հրաժարվելու ցանկություն չունեմ... որովհետև գոնե մի քիչ անկեղծ եմ:
Եղեք անկեղծ: Գոնե փորձեք էլի: Ես գիտեմ, ես զգում եմ որ ներսում մենք բոլորս նույն տարբերներն ենք:

Հրաշք չի՞, հը՞

Հ.Գ. չմտածեք ինչ-որ գիտունիկ եմ, կամ իսծիննան բացահայտաց գուռու :Դ տուպը անկեղծ եմ ու Լուսոն եմ

նույն սելֆի անող Լուսոն :) 

Ես դու եմ, դու խավար ես, ես խավար եմ

Առաջին անգամն է: Առաջին անգամն է երբ զզվելի եմ քո համար: Երբեք տենց չի եղել: Միշտ ոչինչ էի քո համար: Հիմա զզվելի: Գիտե՞ք, էս ավելի զզվելի ա: Ոնց-որ ես իրա համար, ինձ իրա վերաբերմունքը անդուր ա: Էտ էնքան տհաճ ա հասկանալ, որ ինչքան լույս տաս, քո լույսը իրան չի հասնելու, եթե հասնի էլ, ինչքը չի ցանկանալու ու էտ լույսի կարիքը չի ունենալու:
Ի՞նչու ինքը չունի իմ լույսի կարիքը: Կա՞րող ա լույս չունեմ: Կարող ա լույս տալ չգիտեմ: Կարող ա լույս տալու հնարավորություն չունեմ: Չգիտեմ...
Չեմ ուզում մտածեմ: Ուզում եմ Տիեզերք: Էնքան Տիեզերքի կարիքն ունեմ: Էնքան ձեր անունները մոռանալու կարիքը ունեմ: Էնքան ոչ-ոքիդ կարիքը չունեմ: Էնքան քեզ սիրեցի, որ սկսեցի զզվել բոլորից: Մենակ քեզ տվեցի, ուրիշներին մոռացա: Ուրիշները ինձ մոռացան: Հիմա դու չկաս, հիմա դու չես ուզում լինես: Հիմա ուրիշներն էլ չկան: Հիմա ուրիշներին պետքն էլ չեմ: Մարդիկ ում հարազատ եմ ասել, հիմա վախենում եմ բարևել: Վախենում եմ, որովհետև ժամանակին մենակ քեզ եմ բարևել: Իսկ հիմա... դու ինձ չես բարևի: Դու իրոք ինձ չես բարևի:
Էնքան ես նեղացնում: Էս անգամ գիտակցելով ես նեղացնում: Գիտակցելով ես առհամարում: Էնքան... էնքան... էնքան...
Հիմա դու վատն ես: Հիմա զզվում եմ քեզանից: Հիմա անդուր ես:
Էնքան լավն էիր: Էնքան էի քեզ սիրում, չես էլ պատկերացնում: Էնքան հիանում:
Ի՞նչ կատարվեց... դու սկսեցիր զզվել: Էնքան խավար տվեցիր, քեզ իմ մեջ խավար սարքեցիր: Երբեք խավար չէի զգացել: Հիմա, հենց հիմա, խավար եմ: Խավար եմ դառել, որտեղ մենակ դու ես: Խավարումս մենակ դու ես: Խավարն ու դու նույնն են:
Ես դու եմ, դու խավար ես, ես խավար եմ:
Բայց էսքանն էլ հերիք չի: Լույս հլը կա: Լույս որը էլի դու ես: Խավարը հերիք չէր:
Լույսը շատանում ա... լույսը խավարին հաղթում ա: Լույսը կրկին տարածվեց:
Ես դու եմ, դու լույս ես, ես լույս եմ:
Բայց էլի դու ես, ամեն տեղ իմ մեջ դու ես:
Ազատվելու կարիգ ունեմ: Ազատվելու մտքերից: Քեզանով լի մտքերը կսպանեն իմ մտքերը: Դու կսպանես իմ մտքերը: Կսպանես իմ մտքերը որտեղ դու չկաս: Բայց ինչքան ինքնասիրահարվածը դու դուրս էկար: Մենակ քո մասին ես թողում մտածեմ:
Էկար, հասար էն ամենախորքը, որտեղ ոչ-ոքին չեմ թողել, ու անհետացար... ստվերդ թողեցիր... ու ընդարձակվեցիր ամբողջ հոգովս: Ափսոս, նենց ափսոս որ դու էտ չնկատեցիր: Ու ես չդիմացա, ես ուզեցա դու իմանաս, իմանաս թե ինչքան ներս եմ քեզ տարել, ինչքան եմ քո դիմաց անկեղծ եղել: Ասեցի: Անհետացա: Անհետ:
Էս անգամ ես անհետացա: Չէ դու հանեցիր ու քցեցիր ինձ քո մեջից: Քցեցիր դուրս, ու դուռը փակեցիր: Երևի սխալ հասկացար: Չէ, երևի պետք չէր քեզ իմ անկեղծությունը: Իզուր էր, որ բացեցի հոգիս դիմացդ: Ի՞նչի չգնահատեցիր: Ախր էտքան ներս եմ քեզ թողել: Չեմ հասկանում, ուղեղումս մինչև հիմա տեղ չի անում: Թե ինչի ինձ անկեղծությանս հետ հանեցիր ու շռտեցիր դուրս:
Քամի ա: Ստեղ դուրսը քամի ա: Քամի ա, որը ականջիս քո անունն ա ասում: Ոնց-որ խնդա վրես: Դու էլ փակ դռան հետևում ես, ու խնդում ես: Քամին գալիս ա ներսովս անցնում ա, մի քանի անգամ անունդ տալիս անցնում ա: Ու չգիտեմ ինչ անեմ, բոլորը գալիս կողքովս անցնում են, գալիս գնում են, կարևորություն չեն տալիս ու գնում են: Բայց: Բայց դու կարևոր ես:
Ես դուրսն եմ, դռանդ դիմաց, քամի ա ստեղ... կթողնես գամ ներս?

Հ.Գ. գիտեմ որ չես թողնելու, բայց էլ ուրիշ տեղ չունեմ գնալու:

անուն դնել չի ստացվում

Ինչի՞ համար եմ քեզ սիրում: Չգիտեմ: Էնքան եք էտ հարցը տալիս: Զզվցնում են էտ հարցերը: Ի՞նչ եմ գտել քո մեջ: Չգիտեմ: Չեմ էլ կարողանում հասկանամ: Այ էտ դեբիլ հարցերն են որոնց պատճառով վախ ա մտնում մեջս: Վախ դեպի քեզ, վախ դեպի զգացմունքներս: Այ էտ դեբիլ հարցերի պատճառով եմ սկսում իմ սերը դարձնել սովորական: Զգալ սովորական զգացմունքներ, որ ապացուցեմ ձեզ / ինձ որ սա իսկական զգացմունք ա:  Ես սիրում եմ քեզ: Սխալ բառեր եք ընտրել: Էտ բառերը անհնար ա անկեղծ ասել: Բայց էտ բառերը դուք վաղուցվանից եք ընտրել: Զզվցրիք: Դեմ եմ սերը նկարագրող կանոններին: Ես տենց չեմ սիրում: Ես էտ բառերը անկեղծ ասել չեմ կարողանում: Ես չեմ կարոտում: Քո դիմաց սիրտս արագ չի խփում: Բայց դե էս ԴԵԲԻԼ կանոնները դուք եք ընտրել: Մթոմ, անունը ճիշտ զգացմունքներ եք դրրել, ու սկսել եք հաշվել: Ո՞նց կարելի է զգացմունքը հաշվել: Հիմար մեծերն են էլի էտ որոշել: Նկարագրել: Նկարագրի ինչ ես զգում: Ու դուք չեք հավատում անկեղծ իմ խոսքերին, դուք հավատում եք էն գրքերի մեջի օրինակներից վերցված բառերին: Ում եմ ուզում բացատրել... թախծոտ ստատուսներին հետևող մարդկան, անկեղծությանը թողած մարդկանց, կամ էլ ընդհնարապես իրանց զգացմունքները արգելափակած մարդկանց:

Էհ էտ հերոսները: Էտ հիմար ու սովորական հերոսները: Ինչներիս են պետք հերոսները, եթե նրանց օրինակով մենք նմանվում ենք: Մենք նմանվում ենք իրար, հեռվանալով մեր ներսից: Ու մեկ է դուք կհետևեք հերոսներին... կփորձեք դառնաք իրանց նման, կխոսաք իրանց նման, կկանգնեք իրանց նման: Ու բոլորդ եք տենց, ես էլ եմ տենց: 

Իմ հերոսներին ես չեմ սիրում, բայց չեմ կարող ասել որ չունեմ:

Ու էնքան կուզենամ հրաժարվել, հրաժարվել ձեր նման լինելուց: Հրաժարվել հերոս ունենալուց: Գնալ հեռու ~ լինել հեռվում, լինել անծանոթների մեջ, կարող է էտ ժամանակ ստացվի ծանոթանալ ինքս ինձ հետ: 

էն ամեն ինչի մասին

Էն որ զզվելի են բոլորը: Զզվելի են քո աչքերը, զզվելի են իմ աչքերը քո զզվելի աչքերի մեջ: Անիմաստ ա փնտրել իմաստը շղթայի մեջ: Շղթան սկիզբ է առել, մենք ոչ ավարտն ենք, ոչ սկիզբը, մենք մի մաս էլ չենք... մենք կանհետանանք: Կանհետանանք, չենք լինի... կմնա նույնը, կմնա ոչինչ: Շղթան կշարունակվի: Չեն նկատի, որ չեն նկատել: Ու չի ավարտվի, սկիզբը չի ավարտվի, սկիզբը կշարունակվի, կարևորը նկատող չի լինի:
Ես էլ կանհետանամ, իմ հետ կանհետանաս դու, դու իմ մեջ, ու ես քո մեջ: Ես կմոռանամ, կմոռանամ որ անհետացել եմ: Շղթայից դուրս կընկնեմ, ու կմտածեմ նորմալ է: Կապրեմ նորմալ, ինչպես հիմա: Կմտածեմ աննորմալ, ու կգործեմ նորմալ: Կսիրեմ ինչպես դու, կատեմ ինչպես դու, կզզվեմ ինչպես դու, կոգեշնչվեմ ինչպես դու... կլինեմ ուրիշ ու հենց էտ պահին կլինեմ ինչպես դու:
Ժամանակը ներսում, դրսում, շղթայի մեջ տարբեր են: Ես ժամանակից գլուխ չեմ հանում: Ինչի են մարդիկ անըդհատ ժամին նայում? Ես էլ եմ նայում, դե ես էլ մարդ, նորմալ մարդ: Ես էլ եմ ուշանում, ես էլ եմ ամեն վայրկյանը հաշվում ու դրանով ժամանակ կորցնում: Ես էլ եմ թվերով տարված: Ես էլ եմ թվերին կարևորություն տալիս, դուք եք մեղավոր: Չէ ժամանակը: Ստեղծեցին թվեր, ու սկսեցին հաշվել, հաշվում եք մինչև հիմա, ու կհաշվեք մինչև անվերջ: Չունենալով վերջ, մեկ է կհաշվեք, էնքան հաշվեցիք իմաստն էլ կորցրեցիք: Ու հիմա էլ աշխարհը կորցրեց իր իմաստը: Աշխարհն էլ դառավ կեղծ, աշխարհն էլ մի ժամացույց դառավ, որտեղ թվերն են կարևորը: Ու մենք իրարից անկեղծություն պահանջեցինք... բայց էլի թվերին վերադարձանք: Աշխարհ որտեղ թվերն են տիրում, ու աշխարհ որը շղթայի մի մասն էլ չի կազմում... այդտեղ ես քեզանից անկեղծություն պահանջեցի: Հասկանալով որ ոչինչ չի փոխվի ժամանակից առաջ ընկա: Ժամանակը ավելի խառնվեց, սիրտս սկսեց ժամացույցիս հետ դիսոնանս ստեղծել, աղմուկ... ամեն տեղ աղմուկ: Աշխարհ որտեղ ոչինչ եմ, քո աշխարհ որտեղ ոչինչ եմ... ու իմ աշխարհ որտեղ ես աղմուկ եմ:
Ու կլինեմ մարդ... էս անգամ կրկին կլինեմ աննորմալ, կարող է կրկին նորմալ... կլինեմ անկեղծ, չեմ զխճա, չեմ վախենա, միայն կշտապեմ... դե մարդ եմ էլի:

A tale of two millionaires, some people spend it ans some save it

Milton Petrie - The  Most  Generous Man in the World

 Hetty Green the Richest,the Meanest Woman in the World.

Every morning, billionaire Milton Petrie walked from his New York  apartment and bought a newspaper from the regged old man on the street corner.One  morning  the man  wasn’t there.Petrie learned that  he was  very ill in the city hospital. Immediately he paid his hospital bill and later, when  the  man died  , paid  for his funeral.The old man was just one of many people that Milton Petrie helped with his money.Whenever he read about personal disasterss in his newspaper he sent generous cheques,especially to the families of policemen or firemen injured at work.He also sent cheques to a mother  who lost  five children in a fire,and  a beautiful model,whose face was cut in a knife attack.It cost him millions of dollars, but he still had million left.He said that  he was lucky in business and he wanted to help those less fortunate than himself.”The nice thing is , the harder I work, the more money I make, and the more people I can help”.Milton Petrie died in 1994 when he was 90. His will was 120 pages long because he left $150 million to 383 people. His widow, Carroll, his fourth and last wife , said his generosity was a result of the poverty of his early years.His  family were poor but kind-hearted. His father was a Russian immigrant  who became a policeman, but never arrested anyone, he was too kind.He couldn’t even give a parking ticket.

Hetty   Green. The Richest,the Meanest Woman in the World.

Hetty Green was  a very spoilt, only child.She was born in Massachusetts, USA, in 1835. Her  father was  a millionaire businessman.Her mother was often ill,and so  from the age of two her father took her  with him to work and taught  her about stocks and shares.At the age  of six  she started reading the daily financial newspapers and she opened  her own bank account. Her  father died when  she was 21 and she  inherited  & 7,5 million.She went to New  York and invested on Wall Street. Hetty saved  every penny,eating  in the cheapest restaurants for 15 cents.She became one of the richest and most hated women in the world.She was called “The Witch of Wall Street” At 33 she married Edward Green, a multimillionaire, and had two children, Ned and Sylvia.

Hetty’s meanness was legendary.She always argued about  prices in shops.She walked  to the local grocery store to buy  broken cookies,biscuits,which were  much cheaper ,and to get  a free bone  for her  much-loved dog.Once she lost  a two-cent stamp and spent  the night looking for it. She never bought  clothes and always  wore  the same long ragged  black skirt.Worst of all, when her son Ned  fell and injured his knee, she refused  to pay  for  a doctor and spent hours looking for  free medical help. Inthe end Ned’s leg was amputated.

When she died in 1916 she left her children $100 million (worth $9 billion today. Her  daughter built a hospital with  her money.

 Hetty Green the Richest,the Meanest Woman in the World.

Every morning, billionaire Milton Petrie walked from his New York  apartment and bought a newspaper from the regged old man on the street corner.One  morning  the man  wasn’t there.Petrie learned that  he was  very ill in the city hospital. Immediately he paid his hospital bill and later, when  the  man died  , paid  for his funeral.The old man was just one of many people that Milton Petrie helped with his money.Whenever he read about personal disasterss in his newspaper he sent generous cheques,especially to the families of policemen or firemen injured at work.He also sent cheques to a mother  who lost  five children in a fire,and  a beautiful model,whose face was cut in a knife attack.It cost him millions of dollars, but he still had million left.He said that  he was lucky in business and he wanted to help those less fortunate than himself.”The nice thing is , the harder I work, the more money I make, and the more people I can help”.Milton Petrie died in 1994 when he was 90. His will was 120 pages long because he left $150 million to 383 people. His widow, Carroll, his fourth and last wife , said his generosity was a result of the poverty of his early years.His  family were poor but kind-hearted. His father was a Russian immigrant  who became a policeman, but never arrested anyone, he was too kind.He couldn’t even give a parking ticket.

Hetty   Green. The Richest,the Meanest Woman in the World.

Hetty Green was  a very spoilt, only child.She was born in Massachusetts, USA, in 1835. Her  father was  a millionaire businessman.Her mother was often ill,and so  from the age of two her father took her  with him to work and taught  her about stocks and shares.At the age  of six  she started reading the daily financial newspapers and she opened  her own bank account. Her  father died when  she was 21 and she  inherited  & 7,5 million.She went to New  York and invested on Wall Street. Hetty saved  every penny,eating  in the cheapest restaurants for 15 cents.She became one of the richest and most hated women in the world.She was called “The Witch of Wall Street” At 33 she married Edward Green, a multimillionaire, and had two children, Ned and Sylvia.

Hetty’s meanness was legendary.She always argued about  prices in shops.She walked  to the local grocery store to buy  broken cookies,biscuits,which were  much cheaper ,and to get  a free bone  for her  much-loved dog.Once she lost  a two-cent stamp and spent  the night looking for it. She never bought  clothes and always  wore  the same long ragged  black skirt.Worst of all, when her son Ned  fell and injured his knee, she refused  to pay  for  a doctor and spent hours looking for  free medical help. Inthe end Ned’s leg was amputated.

When she died in 1916 she left her children $100 million (worth $9 billion today. Her  daughter built a hospital with  her money.