Ինչ խնդալու ա: Էնքան որ հեսա արցունքները էլի կփախչեն: Իսկ դուք գիտե՞ք, որ մտքերը ինչքան էլ թռչե՜ն, ոչ մի տեղ էլ չեն փախնի: Վերջում կվերադառնան, կամ դու կգտնես: Երևի փնտրելուց կվերադառնան: Իսկ պատասխանները որոնց դու սպասում էիր կանհետանան: Անիմաստ: Էտ բառն ա անընդհատ մտքիս գալիս: Կար ժամանակ որ. «Կներես» էի գոռում: Հիմա ուրիշ ա: Հիմա հայելիները մենակ ներսում են: Ու երկնքին նայելուց արցունքներս են մենակ երևում: Ժամանակ... չլիներ էլի էտ ժամանակը: Անուններն էլ: Անհետնալու մասին երազներ վախեցնում են:
Իսկ հիմա ես ձայն չունեմ: Կամ մոռացել եմ ձայնիս մասին: Ես շատ բաների մասին եմ մոռանում: Կներեք: ՈՒ շատ բաներ եմ հիշում: Կներեք, կներես: Չէ: Չպետք է մտքերը ապրեն: Սպանել: Սպանել բոլոր մտքերին: Հետաքրքիր ա մտքերը տու՞ն ունեն, կամ հայրենիք: Թե էտ էլ ա ստեղծած բան: Չգիտեմ: Չեմ էլ ուզում անկեղծանամ ինքս ինձ հետ: ԷԼԻԻԻԻԻ: Զզվում եմ «անկեղծ» քեզանից: Ու քեզանից «անկեղծ»: Էտ բառը շատ ա գալիս մտքիս, տհաճ ա, գիտե՞ք:
Իսկ դուք անձրևի ժամանակվա քամին զգում ե՞ք: Ես՝ հա: Քամին եթե չլինի Անձրևը՝ Անրձև չի լինի: Ոնց-որ բասսն ա երաժշտական ստեղծագործություններում: Տենց հզոր չի լինի էլի: Անձրևը զգալ չի ստացվի:
Իսկ դուք չեք նկատում, ամոթ: Ամոթ, սովորական անսովորներ, ու անսովոր սովորականներ: Գիտե՞ք. վերջում... ամենա, մենք բոլորս էնքան նման ենք: Էնքան-էնքան: Դրա համար հերիք ա ձեր քթերը բարձրացնեք, կամ իջացնեք: Ու հերիք ա էտքան քիչ մտածեք: Օրեկան գոնե մի անգամ մի միտք ստեղծում ես? հը՞ն այ մարդ: Մարդ որ սաղ օրը ծախսի էս հիմար ապագայի տեխնիկաների դիմաց նստելու համար, մի վայրկյան մտածել ե՞ս: Գիտես ապագան դատարկն ա: Դատարկ մտքերը: Հիմա էլ ա տենց էլի: Գիտես ի՞նչ են ուզում: Ուզում են չմտածենք: Բայց ով ա ուզու՞մ: Կառավարություն չեմ կարա ասեմ, իրանք էլ չեն մտածում: Ո՞վ է, ո՞վ: Խնդալու են էս 15 տարեկանի մտքերը: Մեկ էլ հոպ... ու էլի Տիեզերք: Սիրուն, փափուկ, խախանդ, ու ժպտերես: Դուք զգացել ե՞ք որ Տիեզերքի աչքերը փակ են: Ու ինքը իրա ներսի աշխարհն ունի: Այ տենցը կդառնամ մի օր: Հաստատ:
Իսկ դուք նկատել եք, որ մենք երբեք չենք տեսնի մեր հայացքը, ինքներդ մեր: Մեր աչքին նայելով էլի մեզ կտեսնենք: Իսկ այ աչքը մեր մեջ կկորի: Հետաքրքիր բան ա: Գույններն էլ են անվերջ: Իսկ կարող ա մեզ սխալ են ստեղծե՞լ: Իսկ մեզ ստեղծել ե՞ն: Ուֆ, աշխարհ աշխարհ :Դ էսքան ժպիտներ չտայիր, որ քո հետ էսքան չկապվեի: Քեզ իմը չհամարեի, ու ինձ քոնը: Ու քո մեջ ինձ չտեսնեի, ինչպես իմ մեջ քեզ: Ու հանգիստ կտրեի, կտրեի թելերը ու թռչեի: Գիտե՞ք, մենք իրոք թևեր ունենք:
Իսկ ես էլի արցունքների հետ մենակ եմ էս մութ սենյակում: Էս անգամ, Տիեզերքի համար ենք արտասվում: Որ ինքը էտքան դատարկ ա: Որ ոչ-ոք չի կարա իրանց լցնի: Որ ամբողջ ինքը երբեք չի լինի: Իրան ասում եմ, ախր էտ լավ ա: Թե չէ... ինձ նայի մի հատ: Մի միտք ա գլխումս, մի անուն... արդեն ինձ տհաճ դարձաձ անուն: Իսկ Տիեզերքն էլ ասում ա, որ չգիտի ես ով եմ: Ինքը հիշել էլ չի կարում: Ես արտասվում եմ, իսկ ինքը արցունք էլ չունի: Տիեզերք կներես: Իրան մեկ ա, իսկ ինձ ոչ: Ես կարտասվեմ իրա համար, բայց թաքուն կերազմ... որ ես էլ տենցը լինեմ:
Էնքան տառեր ու բառեր կան, որ հերթով իրար հետևից գրես մի բան հաստատ կստացվի: Իսկ Տիեզերքին ինչով օգնե՞ս: օօօ՜՜, ես կարամ Տիեզերքին օգնե՞մ: Տեսնում եք իսկական մեծամիտ մարդ եմ: Ասել եմ չէ՞, կհրաժարվեմ: Էտ անունից: Մարդ կոչվելուց: Ասել եմ, ու կասեմ: Միշտ:
Իսկ դու գիտե՞ք, որ ես ամբողջ գիշեր Լուսնի հետ եմ խոսում: Պատմում եմ: Մենակ ինքն ա լսում Արևի մասին: Ինքը Արևին վաղուցվանից չի տեսել: Իսկ ես պատմում եմ: Կար ժամանակ, որ Արևի կողքն էի: Լուսին չէի, Աստղ էի: Պուճուրիկ: Իսկ հիմա Լուսին եմ դարձել քո նման... Լուսի ~ ն: Պատմում եմ... որ Արևը իրա գույները փոխում ա: Պատմում եմ որ Արևը թերություններ էլ ունի: Հետո էրկուսս էլ չենք հավատում իմ ասածին: Բայց ախր ճիշտ ա է: Ամբողջ գիշեր Լուսնի հետ խոսում ենք: Ես եմ խոսում: Ինքը լսում ա: Լուսինը իմ կարիքը չի զգում, ես եմ իրա կարիքը զգում: Էտ նորմալա, կարևորը ինքը Արևի մասին կլսի: Ափսոս... ես էլ եմ Արևի մասին մենակ լսում: Ցերեկները իմ համար Արև չկա... իսկ ես խավարում եմ: Հիշում եք սենց էլի էղել ա: Խի ա կրկնվում որ? Մի օր կգա չէ՞: Կգա՞: Հաստատ կգա՞: Հետաքրքիր ա մի օր կլինի որ Արևածագին Արևին չսպասեմ... եթե լինի էտ օրը... ուրեմն հաստատ Արևը էտ օրը կծագի: Բայց մեկ ա ինչ սիրուն ա է էս աշխարհը: Լուսնին մեկ-մեկ հեքիաթներ եմ պատմում: Մեծ մասամբ հորինում եմ: Հայելիների մասին եմ պատմում, մինչև հիմա չի պատկերացրել ինչ ա: Մեկ-մեկ կամաց երգում եմ, որ հանկարծ մերոնք չարթնանան: Մեկ-մեկ Ֆրեդի կատակներից եմ կրկնում: Ու ժամերը թռնում են: Մտքերի հետ միասին: Ժամերը թռնում են... ու գալիս ա էն ժամանակը երբ ժամանակը վանդակի մեջ ա մտնում: Ինչ խնդալու ա: Ձեր լուրջ դեմքերը էնքան խնդալու ա: Իսկ դուք մտածում եք ես եմ անլուրջը: Հա ճիշտ ա... լուրջ ո՞րն ա: Դարդը՞, թախիծը՞, ջղայնը՞, անտարբերը՞: Իմ լուրջը, իմ ժպիտն ա:
Իսկ հիմա ես ձայն չունեմ: Կամ մոռացել եմ ձայնիս մասին: Ես շատ բաների մասին եմ մոռանում: Կներեք: ՈՒ շատ բաներ եմ հիշում: Կներեք, կներես: Չէ: Չպետք է մտքերը ապրեն: Սպանել: Սպանել բոլոր մտքերին: Հետաքրքիր ա մտքերը տու՞ն ունեն, կամ հայրենիք: Թե էտ էլ ա ստեղծած բան: Չգիտեմ: Չեմ էլ ուզում անկեղծանամ ինքս ինձ հետ: ԷԼԻԻԻԻԻ: Զզվում եմ «անկեղծ» քեզանից: Ու քեզանից «անկեղծ»: Էտ բառը շատ ա գալիս մտքիս, տհաճ ա, գիտե՞ք:
Իսկ դուք անձրևի ժամանակվա քամին զգում ե՞ք: Ես՝ հա: Քամին եթե չլինի Անձրևը՝ Անրձև չի լինի: Ոնց-որ բասսն ա երաժշտական ստեղծագործություններում: Տենց հզոր չի լինի էլի: Անձրևը զգալ չի ստացվի:
Իսկ դուք չեք նկատում, ամոթ: Ամոթ, սովորական անսովորներ, ու անսովոր սովորականներ: Գիտե՞ք. վերջում... ամենա, մենք բոլորս էնքան նման ենք: Էնքան-էնքան: Դրա համար հերիք ա ձեր քթերը բարձրացնեք, կամ իջացնեք: Ու հերիք ա էտքան քիչ մտածեք: Օրեկան գոնե մի անգամ մի միտք ստեղծում ես? հը՞ն այ մարդ: Մարդ որ սաղ օրը ծախսի էս հիմար ապագայի տեխնիկաների դիմաց նստելու համար, մի վայրկյան մտածել ե՞ս: Գիտես ապագան դատարկն ա: Դատարկ մտքերը: Հիմա էլ ա տենց էլի: Գիտես ի՞նչ են ուզում: Ուզում են չմտածենք: Բայց ով ա ուզու՞մ: Կառավարություն չեմ կարա ասեմ, իրանք էլ չեն մտածում: Ո՞վ է, ո՞վ: Խնդալու են էս 15 տարեկանի մտքերը: Մեկ էլ հոպ... ու էլի Տիեզերք: Սիրուն, փափուկ, խախանդ, ու ժպտերես: Դուք զգացել ե՞ք որ Տիեզերքի աչքերը փակ են: Ու ինքը իրա ներսի աշխարհն ունի: Այ տենցը կդառնամ մի օր: Հաստատ:
Իսկ դուք նկատել եք, որ մենք երբեք չենք տեսնի մեր հայացքը, ինքներդ մեր: Մեր աչքին նայելով էլի մեզ կտեսնենք: Իսկ այ աչքը մեր մեջ կկորի: Հետաքրքիր բան ա: Գույններն էլ են անվերջ: Իսկ կարող ա մեզ սխալ են ստեղծե՞լ: Իսկ մեզ ստեղծել ե՞ն: Ուֆ, աշխարհ աշխարհ :Դ էսքան ժպիտներ չտայիր, որ քո հետ էսքան չկապվեի: Քեզ իմը չհամարեի, ու ինձ քոնը: Ու քո մեջ ինձ չտեսնեի, ինչպես իմ մեջ քեզ: Ու հանգիստ կտրեի, կտրեի թելերը ու թռչեի: Գիտե՞ք, մենք իրոք թևեր ունենք:
Իսկ ես էլի արցունքների հետ մենակ եմ էս մութ սենյակում: Էս անգամ, Տիեզերքի համար ենք արտասվում: Որ ինքը էտքան դատարկ ա: Որ ոչ-ոք չի կարա իրանց լցնի: Որ ամբողջ ինքը երբեք չի լինի: Իրան ասում եմ, ախր էտ լավ ա: Թե չէ... ինձ նայի մի հատ: Մի միտք ա գլխումս, մի անուն... արդեն ինձ տհաճ դարձաձ անուն: Իսկ Տիեզերքն էլ ասում ա, որ չգիտի ես ով եմ: Ինքը հիշել էլ չի կարում: Ես արտասվում եմ, իսկ ինքը արցունք էլ չունի: Տիեզերք կներես: Իրան մեկ ա, իսկ ինձ ոչ: Ես կարտասվեմ իրա համար, բայց թաքուն կերազմ... որ ես էլ տենցը լինեմ:
Էնքան տառեր ու բառեր կան, որ հերթով իրար հետևից գրես մի բան հաստատ կստացվի: Իսկ Տիեզերքին ինչով օգնե՞ս: օօօ՜՜, ես կարամ Տիեզերքին օգնե՞մ: Տեսնում եք իսկական մեծամիտ մարդ եմ: Ասել եմ չէ՞, կհրաժարվեմ: Էտ անունից: Մարդ կոչվելուց: Ասել եմ, ու կասեմ: Միշտ:
Իսկ դու գիտե՞ք, որ ես ամբողջ գիշեր Լուսնի հետ եմ խոսում: Պատմում եմ: Մենակ ինքն ա լսում Արևի մասին: Ինքը Արևին վաղուցվանից չի տեսել: Իսկ ես պատմում եմ: Կար ժամանակ, որ Արևի կողքն էի: Լուսին չէի, Աստղ էի: Պուճուրիկ: Իսկ հիմա Լուսին եմ դարձել քո նման... Լուսի ~ ն: Պատմում եմ... որ Արևը իրա գույները փոխում ա: Պատմում եմ որ Արևը թերություններ էլ ունի: Հետո էրկուսս էլ չենք հավատում իմ ասածին: Բայց ախր ճիշտ ա է: Ամբողջ գիշեր Լուսնի հետ խոսում ենք: Ես եմ խոսում: Ինքը լսում ա: Լուսինը իմ կարիքը չի զգում, ես եմ իրա կարիքը զգում: Էտ նորմալա, կարևորը ինքը Արևի մասին կլսի: Ափսոս... ես էլ եմ Արևի մասին մենակ լսում: Ցերեկները իմ համար Արև չկա... իսկ ես խավարում եմ: Հիշում եք սենց էլի էղել ա: Խի ա կրկնվում որ? Մի օր կգա չէ՞: Կգա՞: Հաստատ կգա՞: Հետաքրքիր ա մի օր կլինի որ Արևածագին Արևին չսպասեմ... եթե լինի էտ օրը... ուրեմն հաստատ Արևը էտ օրը կծագի: Բայց մեկ ա ինչ սիրուն ա է էս աշխարհը: Լուսնին մեկ-մեկ հեքիաթներ եմ պատմում: Մեծ մասամբ հորինում եմ: Հայելիների մասին եմ պատմում, մինչև հիմա չի պատկերացրել ինչ ա: Մեկ-մեկ կամաց երգում եմ, որ հանկարծ մերոնք չարթնանան: Մեկ-մեկ Ֆրեդի կատակներից եմ կրկնում: Ու ժամերը թռնում են: Մտքերի հետ միասին: Ժամերը թռնում են... ու գալիս ա էն ժամանակը երբ ժամանակը վանդակի մեջ ա մտնում: Ինչ խնդալու ա: Ձեր լուրջ դեմքերը էնքան խնդալու ա: Իսկ դուք մտածում եք ես եմ անլուրջը: Հա ճիշտ ա... լուրջ ո՞րն ա: Դարդը՞, թախիծը՞, ջղայնը՞, անտարբերը՞: Իմ լուրջը, իմ ժպիտն ա:
Комментариев нет:
Отправить комментарий