Սիրելուց նկատում ես ամեն ինչ, բացի սիրուց: Էտ մարդու կողմից քեզ: Ագահանում ես: Լույսի կարիքն ավելի ես զգում: Չհասկանալով, որ ինչքան կա ուրեմն էտքան էլ պետք ա լինի: Մթության մեջ հայացքները իրոք վախենոլու են: Իսկ ես սիրում եմ: Ու հիմա էլ չեմ գնահատում: Ախր ուղղակի նկատել չի ստացվում: Էն դեբիլներից եմ էլի որ պետք ա ինձ ասեք: Դեմքիս էլի... որ հազիվ հասնի: Ինչ-որ խելոք դեմքեր եմ ընդունում, ու սկսում խոսել Տիեզերքից: Լսող եմ ման գալիս: Չնկատելով էն լսողներին: Ես տենց լսողներ չեմ ուզում: Մեկ-մեկ ոչինչ չեմ ուզում: Մեկ-մեկ էլ ամեն ինչ: Մեկ-մեկ էլ, ամենաշատ մեկ-մեկ-ը ուզում եմ որ ոչինչ չուզենամ: Ոչինչ:
Մեզ ստեղծում են: Մենք փոքրուց մեզ կորցնում ենք... իսկ հետո ասում են. «Կարծիքդ ասա»: Այ ինչ-որ մարդու կարծիք, սուս մնա, հա՞: Կարծիքդ քեզ պահի, որ ես էլ իմը իմ մեջ պահեմ: Չեմ հասկանում ինչի մենք բոլորս մեր լեզուն չունե՞նք: Հը՞ն, չէինք գտնի էն կյանքի մեկին ում կողքը մեզ լավ կզգայինք: Կամ կլինեինք մենակ, բայց հո անկեղծ: Այ, նորից էտ բառը: Հետաքրքիրա ամեն անգամ արթնանում եմ ու հասկանում եմ որ էտ բառը լրիվ ուրիշ ձև եմ հասկացել/հասկանում: Ու էն դեբիլ ճիշտը: Իրոք դեբիլ: Որ էնքան ես խնդում, սկսում ես գոռալ... հետո հիստերիա... հետո էլի, էլի, էլի ... ու արցունքներն են փախնում:Կուզենայի բոլոր մտքերս հիշեի: Դրա տեղակ ինչ-որ մարդկանց անուններ եմ հիշում: Էհ... հիշողություն-հիշողություն: Անունները կհիշի, անունները որոնցից զզվում եմ էլի, ատում եմ, իսկ էն կարևորը ներսինը չի հիշի: Էտ ներսինը բառերով էլ չի ստացվում գրել, որ գրես հիշի: Մի քանի տարի առաջ կարդայիք մտքերս, թե ինչքան վատ է մենակությունը: Իսկ հիմա հասկանում եմ որ էտ իրականն է: Ես մենակ եմ ճանապարհի վրա: Ու էտ տառապանք չի: Ոչ էլ սարսափելի ինչ-որ բան: Էտ սովորականն ա, ու սկզբնակետը: Մի-քիչ էլ ինքնուրույնություն, ու կդառնամ էն երազած կերպարներիցս: Սիրում եմ երազել: Թե ինչպես լավ կարա լինի: Չեմ մտածում որ լավ էր(երևի անցյալից կտրվել եմ), մտածում եմ որ լավ կլինի: Դեբիլ օպտիմիստը հլը էնքան կա: Անցյալը ոնց-որ ինչ-որ երազ լինի, նենց խնդալու ա... էն հիստերիայի նման: Իսկ ապագան, ընդհանրապես մեկ ա: Օպտիմիստ պոֆիգիստ՞: Տենում եք ինչ տերմիններ գիտեմ, կարամ դեբատների էլ գնամ: Նենց եմ սիրում խնդալ էն խելոքների վրա: Կարող ա նույնիսկ նենգ եմ, էտ հենց էս պահին ընդհանրապես կարևոր չի: Բայց նայել, ու տեսնել թե մարդ ինչքան ա իրա ներսինը փոխում ինչա «խելոք» էրևա: Էղի էլի էն ինչ կաս: Հետաքրքիր ա, եղել ա ժամանակ որ մարդիկ իրոք էղել են էն ինչ կան: Ինձ թվում ա տենց ես ոչինչ կլինեի: Հաստատ: Ինձ թվում ա տենց ժամանակնել ոչինչ կլիներ... դրա համար ի՞նչ: Օրենքներ, կանոններ, սահմաններ... ԱՆՈՒՆՆԵՐ: Ոչ-ոք չի հասկանա: Մի օր կհասկանա: Կամ էտ օրը արդեն անցել ա: Բայց որ ինչ-որ մեկին նայես աչքերի մեջ, ու ոչինչ: Անուն չտաս: Քո բառերով խոսաս: Մեկ-մեկ փորձել եմ, չի ստացվել: Նույնիսկ էն մարդկանց հետ ում հետ «կապ» ունեմ: Էն նենգ ու գռեհիկ ծիծածաղով հիմա ծիծաղում եմ: Ու հիշում, էն երազներիցս մեկը, անցնյալի: Թե ոնց էի աչքերիդ մեջ նայում, ու չէի ուզում անուն տայի: Լույսի կտոր: Սիրուն ա չէ՞: Էնքան շատ կանոններ կային աչքերիդ մեջ, բայց դե ես դրել էի ինձ էլի էն ֆիլմի աղջկա տեղը, հույս ունեի կտաքացնեի քո սառը սիրտը: Ա՜՜: Էս ինչ խնդալու ա: Էն ամեն ինչը: Կներեք: Իրոք: Ես ինձ վատ եմ զգում: Ու գիտեմ որ ինձ չեն հավատում: Կամ էլի էն մտքերից ա: Դրանցից զզվում եմ: Շատ բանից եմ զզվում՞: Ու էս տառերի կապակցման իմաստը շատ վաղուցվանից կորել ա: Բայց հաճելի ա: Հետաքրքիր ա, կարդալը հաճելի ա: Կուզենամ էն ֆիլմերի նման իմ ձենով կարդաք: Բարև: Ես՝ Լուսինն եմ: Իմ Լույսը չունեմ: Թերագնահատում եմ, կամ էլ սնահավատ եմ, կամ տենց մի բան: Արև, կարամ ամբողջ գիշեր Արև գոռամ: Էլ ի՞նչ կարամ: Վազել չեմ կարա: Երկնքին նայել կարամ: Մի քանի տեսակի միտք կառավարել կարամ: Հա, մի-քիչ լուսավորել կարամ: Կամ էլ էլի ինձ դրել եմ: Անկեղծանալ չեմ կարա: Լռել էլ չեմ կարա: Կամ էլ իմ աղմուկը էտ իմ լռությունն ա՞... օօօօ: Ուրիշ ձև եմ նայում, դուք էլ եք ուրիշ ձև նայում: Երևի եթե իմ հայացքն էլ տեսնեմ ձերինին նման կլինի: Ուրախ եմ ծանոթության համար:
հ.գ. մտքերս, քեզանով լցնել կարամ:
հ..գ. 2 ոնց կարայի քեզ չառանձնացնեի :P
Մեզ ստեղծում են: Մենք փոքրուց մեզ կորցնում ենք... իսկ հետո ասում են. «Կարծիքդ ասա»: Այ ինչ-որ մարդու կարծիք, սուս մնա, հա՞: Կարծիքդ քեզ պահի, որ ես էլ իմը իմ մեջ պահեմ: Չեմ հասկանում ինչի մենք բոլորս մեր լեզուն չունե՞նք: Հը՞ն, չէինք գտնի էն կյանքի մեկին ում կողքը մեզ լավ կզգայինք: Կամ կլինեինք մենակ, բայց հո անկեղծ: Այ, նորից էտ բառը: Հետաքրքիրա ամեն անգամ արթնանում եմ ու հասկանում եմ որ էտ բառը լրիվ ուրիշ ձև եմ հասկացել/հասկանում: Ու էն դեբիլ ճիշտը: Իրոք դեբիլ: Որ էնքան ես խնդում, սկսում ես գոռալ... հետո հիստերիա... հետո էլի, էլի, էլի ... ու արցունքներն են փախնում:Կուզենայի բոլոր մտքերս հիշեի: Դրա տեղակ ինչ-որ մարդկանց անուններ եմ հիշում: Էհ... հիշողություն-հիշողություն: Անունները կհիշի, անունները որոնցից զզվում եմ էլի, ատում եմ, իսկ էն կարևորը ներսինը չի հիշի: Էտ ներսինը բառերով էլ չի ստացվում գրել, որ գրես հիշի: Մի քանի տարի առաջ կարդայիք մտքերս, թե ինչքան վատ է մենակությունը: Իսկ հիմա հասկանում եմ որ էտ իրականն է: Ես մենակ եմ ճանապարհի վրա: Ու էտ տառապանք չի: Ոչ էլ սարսափելի ինչ-որ բան: Էտ սովորականն ա, ու սկզբնակետը: Մի-քիչ էլ ինքնուրույնություն, ու կդառնամ էն երազած կերպարներիցս: Սիրում եմ երազել: Թե ինչպես լավ կարա լինի: Չեմ մտածում որ լավ էր(երևի անցյալից կտրվել եմ), մտածում եմ որ լավ կլինի: Դեբիլ օպտիմիստը հլը էնքան կա: Անցյալը ոնց-որ ինչ-որ երազ լինի, նենց խնդալու ա... էն հիստերիայի նման: Իսկ ապագան, ընդհանրապես մեկ ա: Օպտիմիստ պոֆիգիստ՞: Տենում եք ինչ տերմիններ գիտեմ, կարամ դեբատների էլ գնամ: Նենց եմ սիրում խնդալ էն խելոքների վրա: Կարող ա նույնիսկ նենգ եմ, էտ հենց էս պահին ընդհանրապես կարևոր չի: Բայց նայել, ու տեսնել թե մարդ ինչքան ա իրա ներսինը փոխում ինչա «խելոք» էրևա: Էղի էլի էն ինչ կաս: Հետաքրքիր ա, եղել ա ժամանակ որ մարդիկ իրոք էղել են էն ինչ կան: Ինձ թվում ա տենց ես ոչինչ կլինեի: Հաստատ: Ինձ թվում ա տենց ժամանակնել ոչինչ կլիներ... դրա համար ի՞նչ: Օրենքներ, կանոններ, սահմաններ... ԱՆՈՒՆՆԵՐ: Ոչ-ոք չի հասկանա: Մի օր կհասկանա: Կամ էտ օրը արդեն անցել ա: Բայց որ ինչ-որ մեկին նայես աչքերի մեջ, ու ոչինչ: Անուն չտաս: Քո բառերով խոսաս: Մեկ-մեկ փորձել եմ, չի ստացվել: Նույնիսկ էն մարդկանց հետ ում հետ «կապ» ունեմ: Էն նենգ ու գռեհիկ ծիծածաղով հիմա ծիծաղում եմ: Ու հիշում, էն երազներիցս մեկը, անցնյալի: Թե ոնց էի աչքերիդ մեջ նայում, ու չէի ուզում անուն տայի: Լույսի կտոր: Սիրուն ա չէ՞: Էնքան շատ կանոններ կային աչքերիդ մեջ, բայց դե ես դրել էի ինձ էլի էն ֆիլմի աղջկա տեղը, հույս ունեի կտաքացնեի քո սառը սիրտը: Ա՜՜: Էս ինչ խնդալու ա: Էն ամեն ինչը: Կներեք: Իրոք: Ես ինձ վատ եմ զգում: Ու գիտեմ որ ինձ չեն հավատում: Կամ էլի էն մտքերից ա: Դրանցից զզվում եմ: Շատ բանից եմ զզվում՞: Ու էս տառերի կապակցման իմաստը շատ վաղուցվանից կորել ա: Բայց հաճելի ա: Հետաքրքիր ա, կարդալը հաճելի ա: Կուզենամ էն ֆիլմերի նման իմ ձենով կարդաք: Բարև: Ես՝ Լուսինն եմ: Իմ Լույսը չունեմ: Թերագնահատում եմ, կամ էլ սնահավատ եմ, կամ տենց մի բան: Արև, կարամ ամբողջ գիշեր Արև գոռամ: Էլ ի՞նչ կարամ: Վազել չեմ կարա: Երկնքին նայել կարամ: Մի քանի տեսակի միտք կառավարել կարամ: Հա, մի-քիչ լուսավորել կարամ: Կամ էլ էլի ինձ դրել եմ: Անկեղծանալ չեմ կարա: Լռել էլ չեմ կարա: Կամ էլ իմ աղմուկը էտ իմ լռությունն ա՞... օօօօ: Ուրիշ ձև եմ նայում, դուք էլ եք ուրիշ ձև նայում: Երևի եթե իմ հայացքն էլ տեսնեմ ձերինին նման կլինի: Ուրախ եմ ծանոթության համար:
հ.գ. մտքերս, քեզանով լցնել կարամ:
հ..գ. 2 ոնց կարայի քեզ չառանձնացնեի :P
Комментариев нет:
Отправить комментарий