Աչքերն են որ ինձ ասեցին, որ ես էլ եմ Տիեզերք։ Այո, հենց այ տենց անեզր ու անթերի բառ կօգտագործեմ՝ Տիեզերք։ Չէ, որ բոլորիս մոխրացած հոգիների տակ թաքնված ա Տիեզերքի գույները։ Փակիր աչքերդ ու ներսդ նայիր։
Ամեն ձյան փաթիլը մեզ հպվելով ա կորցնում իր մաքրությունն ու պարզությունը, մեզ հպվելով դառնում ա ցեխ։ Ցեխ, որ այնքան կեղտոտ է որ գույն էլ չունի։ Ձյունն ա ինձ հիշացնում, թե ինչ պարզ ենք մենք եղել։ Ձյունն ա ինձ հիշացնում, թե ինչ հիմար ենք մենք հիմա դարձել։
Ու էս անգամ էլ ամբողջ գիշեր նայում էի, թե ոնց ա Ձյունը Լուսնից պոկվում թափվում էս աշխարհի բոլոր հոգների վրա, փորձելով մի-քիչ էլ խորք թափանցել։ Իրոք Լուսինը սիրում է Երկրին։
Ու ի՞նչ, էկեք սպանենք իրար։ Էդ արյունը թափվի Ձյան վրա։ Օհ՜, սպիտակ և կարմիր ինչ սիրուն համարդությունը է։ Եկեք խոսանք, եկեք խոսանք թե ինչքան հեշտ է հիմա մարդ սպանելը։ Ինչքան հեշտ է հոգին գողանալը։ Էկեք զզվենք, փտենք, եկեք աչքերներս պինդ փակենք որ հանկարծ ոչինչ չտեսնենք։ Օհ սպիտակ ու կարմիր։
Կարամ խնդամ ձեր վրա, բայց ես էլ եմ ձեզանից։
Արդեն սովորական գլխացավով քայլում էի, մեկ էլ Արև։ Արևն ընկավ։ Արևն ընկավ ուղիղ կողքս։ Վերևից, հայտվեց կողքս։ Մի քանի միտք եկավ գլխիս։
Մեզ չեն թողել Արևին նայել ու ձյանը կպնել։
Իսկ Լուսինն ու Արևն միշտ են լռե՞լ։
Ա~~~ էնքան բարձր էի գոռում, ափսոս Արևն ականջ չուներ որ լսեր։ Արևն աչքեր էլ չուներ, որ տեսներ թերություններս։ Ես նայում էի։ Երկար-երկար։ Ժամանակը կանգնել էր է, Արևը կողքս էր․․․ ժամանակ չկար։ Նայում էի, ու թող աչքերս դառնային մոխիր։ Ժպիտ, էդ ինչքան ժպիտ տվեցիր էդ անժամանակ աշխարհում։ Գիտե՞ս վախենում էի։ Հետո հասկացա, ականջակալներս հագա ու թռա քո մեջ․․․
Ափսոս․․․ դու արդեն չկայիր, ու ես շտապում էի։
Ու էս անգամ էլ ամբողջ գիշեր նայում էի, թե ոնց ա Ձյունը Լուսնից պոկվում թափվում էս աշխարհի բոլոր հոգների վրա, փորձելով մի-քիչ էլ խորք թափանցել։ Իրոք Լուսինը սիրում է Երկրին։
Ու ի՞նչ, էկեք սպանենք իրար։ Էդ արյունը թափվի Ձյան վրա։ Օհ՜, սպիտակ և կարմիր ինչ սիրուն համարդությունը է։ Եկեք խոսանք, եկեք խոսանք թե ինչքան հեշտ է հիմա մարդ սպանելը։ Ինչքան հեշտ է հոգին գողանալը։ Էկեք զզվենք, փտենք, եկեք աչքերներս պինդ փակենք որ հանկարծ ոչինչ չտեսնենք։ Օհ սպիտակ ու կարմիր։
Կարամ խնդամ ձեր վրա, բայց ես էլ եմ ձեզանից։
Արդեն սովորական գլխացավով քայլում էի, մեկ էլ Արև։ Արևն ընկավ։ Արևն ընկավ ուղիղ կողքս։ Վերևից, հայտվեց կողքս։ Մի քանի միտք եկավ գլխիս։
Մեզ չեն թողել Արևին նայել ու ձյանը կպնել։
Իսկ Լուսինն ու Արևն միշտ են լռե՞լ։
Ա~~~ էնքան բարձր էի գոռում, ափսոս Արևն ականջ չուներ որ լսեր։ Արևն աչքեր էլ չուներ, որ տեսներ թերություններս։ Ես նայում էի։ Երկար-երկար։ Ժամանակը կանգնել էր է, Արևը կողքս էր․․․ ժամանակ չկար։ Նայում էի, ու թող աչքերս դառնային մոխիր։ Ժպիտ, էդ ինչքան ժպիտ տվեցիր էդ անժամանակ աշխարհում։ Գիտե՞ս վախենում էի։ Հետո հասկացա, ականջակալներս հագա ու թռա քո մեջ․․․
Ափսոս․․․ դու արդեն չկայիր, ու ես շտապում էի։
Комментариев нет:
Отправить комментарий