Փըխկ... պիու-պիու... բըռռռ... բըռռռ !! խնդալու ա չէ՞: Դե՛, խնդա՛: Հենց հիմա՛:
Սենյակի պատերը հետս քարշ էի տվել: Ծանր էին: Ես պատերն օգտագործել չէի ուզում: Իրանք ինձ չէին լսում:
Փակվեց:
Էս ի՞նչ ա: Մի վայրկյան էլի: Մի հատ էլ, խնդրում եմ: Մի վայրկյան էլ տվեք: Խնդրում եմ: Խավար: Ուզում եմ գոռամ: Հա, բայց որ գոռամ ի՞նչ եմ ասելու: Մի բառ կա: Հաստատ մի բառ կա:
(-Կներես)
/չլսվեց/
(-Ապրես?)
/խավարն էլի կուլ տվեց/
Խավարի մեջ սկսեցի ընկնել: Վախենում էի: Աչքերիցս արյուն էր թափվում: Աչքերս բռնել էի, փոխանակ թողնեի, որ արյունը կուլ տար խավարը :
Արյունն ավելի լավ զրուցակից դուրս եկավ քան կարծում էի: Արևին հիշեցի: Վայ, կանաչ Երկրագունդը ^___^ վերջում կանաչ մնալու են մենակ աչքերը:
/կըրթ-կըրթոց լսվեց, առաջին անգամ մի ձայն խոցեց խավարը/
Էս դո՞ւ ես: Ոտքերդ նե՜նց սիրուն են: Պարզվեց՝ դեմքդ վախենալու Դատարկն է: Ուռա՜՜՜:
Էլի՞: Սկսեցի ընկնել: Էս ի՞նչ ա է: Էս ի՞նչ զգացմունք ա: Էս ի՞նչ նոր բառ ա: Էս ի՞նչ խնդալու կոշիկներ են:
Կոշիկները սկսեցին մոտենալ: Դեմքիս վրա մի քանի հետք թողեցին ու գնացին:
-Ժպիտ, - ասաց Լուսանկարիչը:
Ժպտացի, բայց ժպիտս նույնը չէր:
Ա՜՜... ձայնս կորցրեցի: Շտապ: Ինձ մի վայրկյան է պետք:
-Էդ ի՞նչ ա է մի վայրկյանը, որ չեք տալիս:
Երկնքի, հեչ, վեջին էլ չի:
Կանգ: Չէ, շարունակվեց: Պատերը էլ չէին մոտիկանում, բայց հո Տիեզերքը շնչում էր ~
Ծակվեց: Խավարը ծակվեց: Նոտան լսվեց: Ու փշրվեց:
Քայլում էր «Ես»-ը, որն էլ գոյություն չուներ: Ու մի բառ էր մտքում կրկնում: Մի նոր բառ էր մտքում կրկնում: Չգիտեր՝ որտեղ նայեր: Նոտան էր կարոտում: Ոչինչ այդքան գեղեցիկ չէր, որքան այն նոտան, որ Նոր բան զգացնել տվեց իրեն: Նոր...
-Շնորհակալություն:
/խավարն ու արյունը մի ակնթարթում անհետացան/
Կներես, որ չէի պատրաստվել: Կներես, որ ուրիշներին էի հավատացել, ոչ թե հայելուն: Կներես, որ անունս էի ուզում քեզ ասել:
Առանց անուն. հիասքա՜նչ էր, հիասքա՜նչ: Առանց ոչ մի անուն:
Իմ անունը հանկարծ չտաք: Ես էլ քո անունը երբեք չեմ տա: Երբեք՝ երկնքին նայելուց, ոչ մի նոտայի անուն չեմ տա:
-ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ, որ հիշեցրիր, թե ինչի համար ես պետք ա չխոսեմ, ինչի համար պետք ա ետևում նստեմ, ինչի համար պետք ա մարդկանցից ավելի ու ավելի զզվեմ, ինչի համար պետք ա անունս տհաճությամբ արտասանեմ, ինչի համար պետք ա աչքերս ավելի ու ավելի շատ փակեմ: Շնորհակալություն, որ հիշեցրիր:
Ու էս գիշեր ես կնայեմ երկնքին: Ու էս գիշեր ես անանուն շնորհակալություններ կհայտնեմ... Ամբողջ գիշեր:
/ոչինչ/
/անվերջություն/
/ /
Սենյակի պատերը հետս քարշ էի տվել: Ծանր էին: Ես պատերն օգտագործել չէի ուզում: Իրանք ինձ չէին լսում:
Փակվեց:
Էս ի՞նչ ա: Մի վայրկյան էլի: Մի հատ էլ, խնդրում եմ: Մի վայրկյան էլ տվեք: Խնդրում եմ: Խավար: Ուզում եմ գոռամ: Հա, բայց որ գոռամ ի՞նչ եմ ասելու: Մի բառ կա: Հաստատ մի բառ կա:
(-Կներես)
/չլսվեց/
(-Ապրես?)
/խավարն էլի կուլ տվեց/
Խավարի մեջ սկսեցի ընկնել: Վախենում էի: Աչքերիցս արյուն էր թափվում: Աչքերս բռնել էի, փոխանակ թողնեի, որ արյունը կուլ տար խավարը :
Արյունն ավելի լավ զրուցակից դուրս եկավ քան կարծում էի: Արևին հիշեցի: Վայ, կանաչ Երկրագունդը ^___^ վերջում կանաչ մնալու են մենակ աչքերը:
/կըրթ-կըրթոց լսվեց, առաջին անգամ մի ձայն խոցեց խավարը/
Էս դո՞ւ ես: Ոտքերդ նե՜նց սիրուն են: Պարզվեց՝ դեմքդ վախենալու Դատարկն է: Ուռա՜՜՜:
Էլի՞: Սկսեցի ընկնել: Էս ի՞նչ ա է: Էս ի՞նչ զգացմունք ա: Էս ի՞նչ նոր բառ ա: Էս ի՞նչ խնդալու կոշիկներ են:
Կոշիկները սկսեցին մոտենալ: Դեմքիս վրա մի քանի հետք թողեցին ու գնացին:
-Ժպիտ, - ասաց Լուսանկարիչը:
Ժպտացի, բայց ժպիտս նույնը չէր:
Ա՜՜... ձայնս կորցրեցի: Շտապ: Ինձ մի վայրկյան է պետք:
-Էդ ի՞նչ ա է մի վայրկյանը, որ չեք տալիս:
Երկնքի, հեչ, վեջին էլ չի:
Կանգ: Չէ, շարունակվեց: Պատերը էլ չէին մոտիկանում, բայց հո Տիեզերքը շնչում էր ~
Ծակվեց: Խավարը ծակվեց: Նոտան լսվեց: Ու փշրվեց:
Քայլում էր «Ես»-ը, որն էլ գոյություն չուներ: Ու մի բառ էր մտքում կրկնում: Մի նոր բառ էր մտքում կրկնում: Չգիտեր՝ որտեղ նայեր: Նոտան էր կարոտում: Ոչինչ այդքան գեղեցիկ չէր, որքան այն նոտան, որ Նոր բան զգացնել տվեց իրեն: Նոր...
-Շնորհակալություն:
/խավարն ու արյունը մի ակնթարթում անհետացան/
Կներես, որ չէի պատրաստվել: Կներես, որ ուրիշներին էի հավատացել, ոչ թե հայելուն: Կներես, որ անունս էի ուզում քեզ ասել:
Առանց անուն. հիասքա՜նչ էր, հիասքա՜նչ: Առանց ոչ մի անուն:
Իմ անունը հանկարծ չտաք: Ես էլ քո անունը երբեք չեմ տա: Երբեք՝ երկնքին նայելուց, ոչ մի նոտայի անուն չեմ տա:
-ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ, որ հիշեցրիր, թե ինչի համար ես պետք ա չխոսեմ, ինչի համար պետք ա ետևում նստեմ, ինչի համար պետք ա մարդկանցից ավելի ու ավելի զզվեմ, ինչի համար պետք ա անունս տհաճությամբ արտասանեմ, ինչի համար պետք ա աչքերս ավելի ու ավելի շատ փակեմ: Շնորհակալություն, որ հիշեցրիր:
Ու էս գիշեր ես կնայեմ երկնքին: Ու էս գիշեր ես անանուն շնորհակալություններ կհայտնեմ... Ամբողջ գիշեր:
/ոչինչ/
/անվերջություն/
/ /
Комментариев нет:
Отправить комментарий