Աղայանական հոդվածները մեկը մեկից գլխուգործոցներ են: Այդքան մանկավարժ ինչքան Աղայանն էր, մեկ էլ Տիար Տիգրանյանն է: Հիմա կարդացել եմ հոդված, որը ինչ շատ հոգեհարազատ էր: «Երկու խոշոր չարիք»-ի մեջ գրված է այնպիսի խնդիրների մասին որը մինչև հիմա մեր կյանքում կա: Հոդվածում Աղայանը արտահայտում է իր զզվանքը այն մանկավարժական մեթոդի վերաբերյալ, որը հիմա օգտագործում են մեր հանրակրթական դպրոցներում: Նա ասում է, որ այդ ամենի պատճառը մեր պատմությունն է, ու այն վերաբերմունքը նյութին որը Ամերիկացիներն են մեր կյանքի մեջ մցրել: Նա ասում է որ ելքը դա սովորեցնելն է ամեն ինչ մեր կյանքում կիրառել, բայց այդ պահին ես (մանկավարժ չլինելով) ուզում եմ ասել. «Ոչ»: Հիմա մեր կրթահամալիրում այդպիսի մեթոդ է ուսման (ինչ-որ չափով է նման), բայց անկեղծ ասաց ես գոհ եմ այն գիտելիքից ինչ ստանում եմ: Մենք կիրառում ենք առանց ոչինչ սովորելու, ու գալիս ենք այն կետին, որը ոչինչ էլ չենք սովորում: Նաև Աղայանը ասում է, որ մենք շատ ենք հոգնում, ու ես կարող եմ ասել «այո», այդ հոգնածությունը նրանից է, որ մենք չենք կենտրոնանում մեր երազանքի ու նպատակների վրա, այլ մեր հասարկությունն է մեզանից ուզում է տարրական մի քանի բաներ: Ու ինչ է տալիս այդ ուսումը մեզ, տալիս է այն որ մենք մեր կյանքից ոչինչ չենք ստանում: Ոչնչի չենք հասնում, ու նույնիսկ ցանկություն չի լինում լինել «հանճար»: Հանճար քո գործու, այսինքն պետք է լավ աշխատասեր լինես: Մեզանից մեր կյանքում պահանջում են շատ քիչ բան, բայց այդքան գիտելիքով մենք կարող ենք ամեն օրվա ապրուստ վաստակել, արդյոք դա ճիշտ է? Ես այդպես չեմ կարծում: Իմ կյանքի իմաստը երբեք չի լինի գումարը, դա կլինի ձգտելը անթերիին: Իսկ այս ուսումը մեզ բթացնում է, ու առաջացնում է սեր դեպի նյութականը: Այս ամենը Աղայանը վաղուց էր հասկացել, բայց ցավոք մինչև հիմա ուսման մեջ ոչինչ չի փոխվել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий