Չեմ կարողանում... զգացմունքներս արտահայտել չեմ կարողանում

Պատմությունը սկսվեց նրանից որ ընկեր Հասմիկը հանձնարարեց կարդալ Համո Սահյանի բանաստեղծությունները ու ընտրել ամենալավ բույրով: Մտքումս ուրախացա որ միքիչ կշեղվեմ սիրահարված լինելուց... դե ճանաչում եք ինձ, ինչպես միշտ սիրահարված: Կարդում էի բնություն, հայրենիք... հաճելի էր, զգում էի, բայց այն բույրը որը միշտ կարդալուց զգում էի չկար: Մտքումս սկսեցի անհանգստանալ... թե կարողա չեմ հասկանում, կամ չեմ կարողանում զգալ, ու մի քանի անգամ կարդալով ընտրում էի: Անըդհատ սպասելով նրան որը կարդալուց կփշաքաղվեմ Սահյանի նրբությունից, ու խիզախությունից: Արդեն անհույս էի ու գրքի վերջերում ու ՊԱԲԱՄ... «Չեմ կարողանում»: 

Անկեղծ ասաց չեմ կարողանում այդ զգացմունքները ու բույրը որը այդ պահին զգացի ձեզ պատմեմ, ու բացատրեմ: Տեսնենք ինչ կստացվի... Երբ որ տխուր եմ լինում, ու հարցերի պատասխաններ չեմ գտնում միշտ դիմում եմ երաժշտությանը: Համարյա միշտ երաժշտությունը փրկում էր, բայց այս քանի օրը այդ երաժշտության բացակայությունը ինձ տանջում էր: Այդ իրավիճակում ես չգիտեի սիրաարված եմ թե չէ, չգիտեի կարող եմ սիրել թե չե, ու միայն այդ բանաստեղծությունը կարդալուց ես հասկացա, որ երաժշտություն չէր պետք այլ մի քանի տող...

Կա մի թուլություն,

Որ ինձնից վանել
Չեմ կարողանում,
Քո չարության դեմ
Բարություն չանել
Չեմ կարողանում:
Բայց դեռ չգրված
Երգիս տողի պես
Անգիր եմ արել...
Անգիր եմ արել,
Բայց արտասանել
Չեմ կարողանում:
Ես քեզ մոռանալ
Քեզանից հեռանալ
Չեմ կարողանում:
Ինձ քեզնից խլել,
Ինձնից վերանալ,
Չեմ կարողանում...

Սա կարդալուց ջերմության բույր էի զգում, կարծես գրկել մի հոգու, ու այս տողերը իրան եմ նվիրում: Բույրը տաք էր, ու սառը, ցավ էի զգում ու երջանկություն, այնքան խառն էր ու հաճելի, որ սիրտս էր արագ խփում: Այսքան զգացմունք ինձ հաղորդեց Համո Սահյանը, ու դեռ շատ պետք չէ ասել, դա պետք է միայն զգալ...