Նորի՞ց

Ու ի՞նչի չգրեմ, եթե կարողանում եմ գրեմ: Բա ո՞նց ա լինում որ չեմ ուզում գրել: Կա՞մք: Էտ իրականն ա թե անիրականը: Ցանկություննե՞ր: Երբ է սկսվում էգոիզմը ու ավարտվում անկեղծը: Թե իրանք միասին են: Իսկ կարող ա մենք բոլորս էգոիստ ե՞նք... իմ նման: Ցանկությունն էլ է անիրական՞: Էս աշխարհում մի իրական բան կա՞: Հարցեր, որոնք սկսում ես սիրել: Սիրել թե սովորել՞: Մենք սովորում ենք իրար, թե սիրում՞: Ես չգիտեմ: Ես պատասխանների վախենում եմ: Ես ինձանից էլ եմ վախենում: Բայց ամենաշատը վախերից եմ վախենում: Չէ, խաբեցի: Ես քեզանից եմ վախենում, մեկ էլ քեզանից, իրա աչքերից, իսկ էն մյուսի բառերից, ինչ-որ մեկի ձեռքից եմ վախենում, իսկ էն մյուսների արարքներից: Մեծ հաշվով շատ վախկոտն եմ: Մի բանից հաստատ չեմ վախենում: Անձրևից: Մի բան հաստատ գիտեմ: Անձրև շատ եմ սիրում: Էլ ոչ մի բան չգիտեմ: Էտքան բան իմանալը հերիք չի՞: Մի կյանքի արժեք չունի՞: Ի՞սկ մեր կյանքը արժեք ունի: Իմ համար, ամեն արևածագը արժեք ունի՞: Էտ ժամանակը... չէ էտ թվերը զզվելի թվերը: Ի՞նչ են էլի ստեղծել մարդիկ... թվեր: Ու ինչի՞ համար:
Ժամանակին ոչինչ էի: Հիմա ամեն ինչ եմ: Համ էլ ոչինչ: Էտ հնարավոր ա՞: Ու՞մ եմ տալիս հարցերս, իսկ ինչ-որ մեկին հասնում են դրանք:
Անձրևի տակ քայլելը դժվար չի: Անձրևի տակ առանց անձրևանոց լինելը հեչ դժվար չի: Անձրևի տակ մենակ լինել դժվար չի: Անձրևի տակ դատարկ լինել դժվար չի: Անձրևի տակ ոչինչ լինել դժվար չի: Ավելի ասեմ Անձրևի տակ մտքերը ինքդ քեզ ասել, հեչ դժվար չի:
Կհիշեմ անունները Կհիշեմ միլիոնավոր անուններ: Կմոռանամ հայացքները, կմոռանամ աչքերը: Կներեք: Կներեք մտածում էի չեմ մոռանա:
Մտածում էի որ ամեն ինչ հասկացել եմ: Հիմա էնքան հասկանալու բան կա:
Մի Անձրևից հետո էնքան հասկանալու բան կա: Էնքան հարցեր, մի-քիչ էլ պատասխաններ: Վերադառնում եմ մեջտեղներին: Փոխվում եմ դեպի հինը: Նորի՞ց:

Հ.Գ. լիքը կանաչ գույնի գրիչ ունեմ, ով կուզի՞