Ինձ թվում ա հիմա ոտքս կսայթաքի, ու ես կընկնեմ: Կընկնեմ, մի խորը տարածություն: Տարածություն, որ սկիզբ ու վերջ չունի, դրա պատճառով տարածություն կոչվելու իրավունք էլ չունի: Քեզ եմ հիշել: Երևի ամենաճիշտ քեզ հիշելն էր: Դու ինձ չես հիշի: Մի գուցե ես էլ քեզ չեմ հիշի: Էս անդունդի մեջ խորազուզվելուց հաստատ խավարը հիշողություններս էլ կտանի: Կգողանա: Էտ կանոններից դուրս ա: Հա, ճիշտ ա, կարող ա իմանաս էտ կանոնները կանոններին հետևում են?: Ձայները լռեցին, լսվեց միայն աղմուկը: Հիշեցի, որ մռացել եմ ժպիտդ: Հիշեցի, որ ասելու բան չունեմ: Հիշեցի, որ միայն տականքի պեզ պահանջելու կարիք ունեմ: Կգոռա՞ս: Կգոռաս նենց որ վեր թռնեմ: Որ վախենամ: Որ փախչեմ: Որ էնքան փախչեմ, որ վազել սովորեմ: Մեկ էլ, եթե խնդրեմ... շատ խնդրեմ: Կփակես էտ պատուհանը որ մտքերս էլի չփախնեն: Որ իմ մտքերի տեղակ, ուրիշի մտքերը չհիշեմ: Իմ մտքերը կորցնեմ, նորից ու նորից: Լույսը մարում ա: Անտառի լույսերը մարում են: Իմ լույսնել կմարի: Բայց անդունդում էտ կարևոր չի լինի: Սպասում եմ, սպասում եմ երբ կսայթաքի էս ոտքս: Հեռախոսս քեզ եմ նվիրում: Չէ միայն անունդ եմ քեզ նվիրում: «Արև» անունն եմ քեզ նվիրում: Գողանում եմ էն մյուս անունները: Կարող ա դրանք մնան անդունդից հետո: Խնդալու կլինի: Անձև ու անմարմին մի էակ... մի հոգի... ու անուն: Կտառապեմ: Լավ կլինի: Առժանացել եմ էլի: Միայն մի անունիդ եմ արժանացել: Ու էտ անունի մասին մտքիդ: Անուններից փախնելու տեղակ, քո անունն եմ հիշել: Երջանիկ ե՞ս: Քեզ մեկ ա: Ինձ չէ: Ինձ մեկ չի: Ուզեցի որ հիշես: Ինձ ուզեցա հիշես: Ամոթ: Կատուներ կյանքում չեմ սիրել, գիտե՞ս: Ի՞նչ եմ խոսում: Քո մասին եմ խոսում: Ի՞նչ եմ մտածում: Ասեմ, որ քո մասին թե էլի կզզվես: Չէի ուզում էտ զգացմունքը զգայիր: Մի գնա էլի: Ինչի էս էս սենյակի դուռը փակում?: Բա պատուհանները ուր թռա՞ն: Ասում էի չէ փակի էտ պատուհանները: Էլի բաներ եմ պահանջում: Պահանջում եմ էս մոխրագույն պատերից: Լուսի՜ն: Հաստատ էս պատերի հետևից Լուսինը շողում ա: Իսկ անդունդին քիչ մնաց: Քեզնով լի մտքերին փախչելուն քիչ մնաց: Այո, այո: Ինքնասիրահարված մի էգոիստ եմ... տականք: Այ էտ բառը լավ ա: Անիմաստ մոխրագույն պատերին գույն եմ տալիս: Ուղղակի մտքում եմ էտ գույները նվիրում: Ինչի՞ եմ բարձր խոսում: Բարձր եմ խոսում, որովհետև պատերը լավ լսողություն չունեն: Հա մեկ էլ, որ հանկարծ ես չլսեմ: Դու լսի էլի: Ինչ-որ բան գոնե լսի: Երբ ես անդունդը ընկնեմ հաստատ գոռալու եմ: Բարձր վախկոտ աղմուկ եմ հանելու: Խնդրում եմ մի բան կլսես, որ հանկարծ իմ աղմուկը քեզ չհասնի: Նենց տգեղ ա աղմուկը: Իմ: Կներես, որ էտքան տգեղ եմ եղել դիմացդ: Էլի պատերի հետ եմ չէ՞խոսում: Մտքումս էլ են պատեր: Հասկանալու կարիք չունեմ: Ինքս ինձանից զզվելու մեծ փորձ ունեմ: Թող ընկնեմ: Թող հանգիստ ընկնեմ: Չսիրեմ, չզգամ, չապրեմ: Թող էս խոսքերը քեզ ասեմ, որ ընկնեմ: Ականջներդ խի ես փակում?: Ա՜, ես խնդրել էի: Ափսոս որ վերջինը քեզ կխնդրեմ, որ ինձ այլևս չլսես: Ու եթե մի օր հանկարծ ընկնելուց մոռանամ: Հաստատ անունդ կհիշեմ: Իսկ դու... չգիտեմ էլ թե քեզ ինչ ասեմ: Մեկ կերազեմ, որ այլևս իմ նման վատին չհանդիպես, մեկ էլ կխնդրեմ, որ միշտ էս վատին հիշես: Ականջներդ փակ են: Աղմուկը քեզ չի հասնի: Պատերն էլ չեն թողնի: Լուսին, կուզենայի վերջին անգամ քեզ տեսնեի: Անդունդ, բարև: Ինչի ես ոտքս չի սայթաքում... էէէ
Комментариев нет:
Отправить комментарий