Իսկ ես աղջիկ եմ, պուճուր, էրեխա, ես իմ ապերիկի ու քուրիկի պուճուր քուրիկն եմ, ծնողներիս կինդռ սյուրպրիզն եմ, ես ամենապուճուրն եմ: Ես եմ հիմա նստած տանը էս համակարգչի դիմաց եմ, մերոնք էլ հիմա ազատության հրապարակում են: Իմ համար են ընտեղ մերոնք, բա ես ու՞մ համար պետք ա լինեմ... իրանց չէ՞, բայց.. բայց ես պուճուրն եմ: Ես չգիտեմ ինչի են մարդիկ տենց տարբեր, ու ինչի են ինձ ամեն անգամ ապացուցում որ մարդ լինելը միայն վատ լինելն է: Չգիտեմ ինչի ա ոստիկանը էտպիսին: Չգիտեմ ինչի պետք ա քաղաքացին որ նոր ա մեծանում ոստիկանին միայն վատ բառերով նկարագրի: Չգիտեմ ինչի ենք մենք արժանացել ես կառավարությանը, ու ոնց: Չգիտեմ ինչի հույս չի գտնվում: Չգիտեմ ինչի պետք ա պուճուրը զզվի իրա կառավարությունից, ու իրան «պաշտպանող» ուժերից: Չգիտեմ ինչի պետք ա իմ երկիրը կառավարեն հիմարներ, իսկական հիմարներ: Իսկ ես լինեմ պուճուրը: Ու ես ի՞նչ անեմ: Ես տանը նստեմ, ու մտածեմ: Թե ում պետք ա հետևենք էս երկրում: Որ ինչի են մեծերը էտքան Տիեզերքից հեռու գնացել: Թե ինչի են իրար ցավացնելուց հաճույք ստանում: Իսկ ես պուճուրն եմ: Ես մեղավորներին չեմ ճանաչում, ես չեմ կարա իրանց մեղադրեմ: Ես ուզում եմ հույս գտնեմ: Ես ուզում եմ որ մեծերը բացի իրար ցավացնելուց երազեն: Ես չեմ հասկանում, ոչ մի բան էլ չեմ հասկանում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий