Հոգնելով երթուղայինի մեջ նստած քեզանից, հոգնելով քո ուսի ծանր պայուսակից, ու հոգնելով էս մեքենաների անվերջ ձայներից... ուզում ես փախչես: Փախչես, որ մաքրես: Մաքրես էն փոշին որ էս առօրյայից ա կուտակվել: Փախչես մի-քիչ մաքրվես: Մի-քիչ մտքերդ լսես: Մի-քիչ էլ բնություն լինես:
Ամեն օր գալիս ա պահ, որ զգում եմ հեռվացել եմ: Հեռվացել եմ ինձանից, ու իմ բնությունից: Հեռվացել եմ մաքուր ձայներից: Կարոտում եմ: Ծանր քայլերով շտապում եմ և կարոտում:
Ու այսօր: Սառը-սառը ջուր: Ոչ, ես էի ուղղակի հեռվացել: Ժպիտներ: Ու ձայն: Ջրի ձայն, ոչ թե մարդկանց: Ջրի ձայն, ոչ թե անիմաստ տեխնիկայի: Թափվում ա վերևից, ու բարձանում ներքևից: Զգում ես, քոնն ա, դու էլ իրանը: Մեկ ցավում ա, մեկ ղդիկ տալիս: Էլ ոչինչ չես զգում: Խնդում ես: Հիստերիկի նման: Չէ արցունքներ են, կամ էլ կաթիլներ: Էտ ժամանակ հաստատ դրա մասին չէի մտածում: Էտ ժամանակ չէի մտածում: Ոչ մի միտք չկար: Ծանր պայուսակս էլ այնքան հեռու էր ինձանից: Աչքերս փակ էին թե բաց, կարևորություն չկար: Ես՝ ես էի, ու ես՝ ալիքներն էի:
Այնքան ձայն կար, ու այնքան լռություն: Հանգստություն ~ : Էն կարոտած հանգստություն: Էն կարոտած թեթևություն ու չզգալու հնարավորություն: Ջրի ձայն:
Ու էլի մեքենա: Էլի պայուսակ: Ու վերադարձ:
Հ.Գ. Սևանում էինք:
Комментариев нет:
Отправить комментарий