Ես եղել եմ ու կլինեմ... /Արևապաշտ շարքից/

Օհ՜: Էս ինչ լավ գիշեր է: Ձմեռային գիշերները էնքան լուսավոր են: Մարդիկ կան է, որ մթից վախենում են... էդ ո՞նց է: Ձեռքերս բարձրացրեցի վերև, որ տեսնեմ... Տեսնեմ քեզ: Ոնց-որ պրոեկցիա լինի ձեռքերիս վրա: Մենակ գիշերն ա է տենց: Գիշերնես հայտվում ձեռքերիս վրա: Ու մենակ առավոտյան ա մտքովս անցնում, ինչի մի լավ ծափ չեմ տվել գիշերը: Ձայները եկան... Ես ձեզ կարոտել էի: Մերոնք մտածում են ականջակալներով երաժշտություն եմ լսում: Ականջակալներով ինձ եմ լսում: Ինձ լսել մենակ տենց ա ստացվում: Ձեռքերս երկարել են: Ես շատ եմ խոսում, բայց հաստատ ոչինչ չեմ ասում: Իմ ձենն էնքան տհաճ ա լսել: Էս ամենն ասում ա որ ճիշտը լռելն ա: Էնքան եմ կարոտել կանաչ աչքերիդ մեջ նայելն ու լռելը:
Կանաչ... Կապույտ... էս ինչ լավ գույներ են չէ՞: Գիտե՞ք, Հայրիկիս սիրած գույնը Կանաչն է, ես էլ եմ նոր իմացել: Էնքան պարզ է ժամանակն կառավարել:
Փակե՜լ... խորազուզվել... ու կտրվել: Իրոք որ անիմաստ են մարդիկ եղել:
Հիշում եմ, իմացեք ես միշտ ամեն ինչ հիշում եմ: Ինչ հարցնում եմ, ու ուղղակի ձեր աչքերի մեջ նայում, իմացեք ես էդ գիտեմ: Էդ դուք եք միշտ պտտում: ՁեՐՐՐՐ աչքերը:
Պտտվել ասեցի հիշեցի... Ձյան պտույտը հրաշք էր չէ՞: Էս ինչքան մաքրեց: Էս ինչքան սրբեց: Զգացիք պինգվինի նման քայլող մարդիկ ժպտում էին? Ահ՜, Ձյունը թափվեց ու ինձ էնքան-էնքան բան ասեց: Լուսնից ինձ նամակ էր բերել: Լուսինն ընդհամենը 4 օրեկան ա, բայց մեկ ա անչափ սիրում ա մեզ: Էդ Լույսը միշտ մենակ մեզ ա տալիս: Արևը... անիրական իրականը: Իմ ամենամեծՍԵՐ՝ Արևը: Էդ Լույսն ամենլուսաբացին... որտեղից իրան էդքան Լույս: Անթերին:
Արդեն սովորական դարձաձ կեղծ խոսակցություններն, ու իմ ականջակալները... ոչինչ չի փոխվել:

Լիներ հեռու մի անկյուն,

Լիներ մանկան արդար քուն,
Երազի մեջ երջանիկ,
Հաշտ ու խաղաղ մարդկություն։
(Հովհաննես Թումանյան)