Ես աչքերս փակում էի Անձրևի հավերժ ձայների ներքո: Այն ձայների ներքո, որոնք միշտ հնչել են ու կհնչեն. անպայման չէ դուք լսեք: ԴՈՒՔ, ընդհանրապես, անպայման չեք: Ամեն հավերժական կաթիլ, որ միշտ եղել է ու կլինի: Ու ես բարձրացրի ձեռքերս վեր, տեսա աշխարհը, որը դուք երբեք չեք տեսնի: Ու ես բարձրացրի ձեռքերս վեր ու հավերժությունը զգացի: Առավոտյան անթերի Արևին էի նայում: Այն շողին, որ միշտ եղել է. եղել է ընդմիշտ: Ձմեռային Արևն ուրիշ ձև է տաքացնում (թեյ չեմ սիրում, չեմ կարող համեմատել): Էդ շողերը, որ մինչև հիմա լուսավորում են, որ մինչև հիմա դեռ սողում են, որ անսահման Տիեզերքներում սավառնում են: Հասկանո՞ւմ եք:
Երբեք չե՞ք մտածել, թե ուր է կորում ձայնը: Ախր լսում ենք, ու էլ չկա: Ո՞ւր ա գնում:
Անսահմանություն, հավերժություն, ընդմիշտ: Հասկացե՜ք: Մենք եղել ենք, միշտ, մենք միշտ կլինենք, մենք հավերժությունն ենք: Մենք «մահ»-ից հետո չենք դառնում հավերժ: Մենք մեր «կյանք»-ից առաջ էլ ենք եղել հավերժ: Ու արդյո՞ք այս մարմինն է կարևոր: Մարմին, որ ամեն վայրկյան փոխվում է:
Վայրկյան... ձեր վայրկյանները հաշվելը: Ու էս անիմաստ տարիքը: Էդ թվերը, որոնք էլի ձեզ սկսում են վախեցնել:
-71... ուրեմն շուտով կգնա:
-Ո՞ւր է գնում էէէ՜:
Տիեզերքը հո մեկն է: Ամեն ինչ հավերժ է: Ձեր կարծիքով էս պատերը խանգարելո՞ւ են, մի մարմին լինելուն: Բոլոր մարդիկ, բոլոր ձայները, ամեն նոտան, ամեն խոսքը, ամեն հայացքը... դեռ սավառնում են: Սավառնում են... անվերջ:
Էս հիասքան բառերը: Էս հիասքանչ զգացմունքը:
Ես գոյություն չունեմ ու գոյություն չեմ էլ ունեցել...
Ու ես զգում եմ ամեն մի անձրևի կաթիլը, որ թափվել է երբևիցե ու թափվում է մինչև հիմա: Զգում եմ Արևի ամեն շողը, որ փորձել ա ձեզ մի քիչ մոտեցնել իրան: Զգում եմ քո ասած ամեն բառը: Զգում եմ Տիեզերքի լռությունն... ու մինչև հիմա լսում եմ էն առաջին «լյա»-ն !
Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք...
Երբեք չե՞ք մտածել, թե ուր է կորում ձայնը: Ախր լսում ենք, ու էլ չկա: Ո՞ւր ա գնում:
Անսահմանություն, հավերժություն, ընդմիշտ: Հասկացե՜ք: Մենք եղել ենք, միշտ, մենք միշտ կլինենք, մենք հավերժությունն ենք: Մենք «մահ»-ից հետո չենք դառնում հավերժ: Մենք մեր «կյանք»-ից առաջ էլ ենք եղել հավերժ: Ու արդյո՞ք այս մարմինն է կարևոր: Մարմին, որ ամեն վայրկյան փոխվում է:
Վայրկյան... ձեր վայրկյանները հաշվելը: Ու էս անիմաստ տարիքը: Էդ թվերը, որոնք էլի ձեզ սկսում են վախեցնել:
-71... ուրեմն շուտով կգնա:
-Ո՞ւր է գնում էէէ՜:
Տիեզերքը հո մեկն է: Ամեն ինչ հավերժ է: Ձեր կարծիքով էս պատերը խանգարելո՞ւ են, մի մարմին լինելուն: Բոլոր մարդիկ, բոլոր ձայները, ամեն նոտան, ամեն խոսքը, ամեն հայացքը... դեռ սավառնում են: Սավառնում են... անվերջ:
Էս հիասքան բառերը: Էս հիասքանչ զգացմունքը:
Ես գոյություն չունեմ ու գոյություն չեմ էլ ունեցել...
Ու ես զգում եմ ամեն մի անձրևի կաթիլը, որ թափվել է երբևիցե ու թափվում է մինչև հիմա: Զգում եմ Արևի ամեն շողը, որ փորձել ա ձեզ մի քիչ մոտեցնել իրան: Զգում եմ քո ասած ամեն բառը: Զգում եմ Տիեզերքի լռությունն... ու մինչև հիմա լսում եմ էն առաջին «լյա»-ն !
Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք...
Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք... Հավերժ... Տիեզերք
Комментариев нет:
Отправить комментарий