Ու ի՞նչ կատարվեց... այս անգամ ի՞նչ փոխվեց: Կրկին հոգուս վրա մի հաստ փոշի նստեց: Դարձա մառախուղ... ընկել էի մաքուր ու ազնիվ անձրևի հետևից ու կրկին դարձա մառախուղ:
Ինչպես բոլորը... կուրացա... մոռացա... անհետացա... կրկնում եմ դառա մառախուղ:
Անծանոթ եմ ինձ... անծանոթ եմ քեզ... իսկ դու?
Երբեք չեմ կարողացել հասկանալ, թե ով ես եղել իմ համար: Սկզբում մտքերումս էիր... հետո գողտրիկ մտար երազներիս մեջ... իսկ հիմա... իսկ հիմա դու ամեն տեղ ես: Ու գիտես այնքան շատ ես, որ սկսում ես ինձ ճնշել... մտքերս ես ճնշում, հոգիս, երաժշտությունս: Դարձնում ես ինձ ոչինչ... ախր ինչպես... ոնց ես ինձ դարձնում ոչինչ?
Սկսում եմ մրսել: Ամեն մի շունչս ծանրանում է: Ու ես կորցնում եմ: Կորցնում եմ... հերթով... բոլորին: Ես կրկին դառնում եմ երկրորդը: Դառնում եմ սովորականը... դառնում եմ բոլորի նմանը: Ախր ամբողջ կյանքումս փախչել եմ նմանակ լինելուց... իսկ հիմա... Հիմա քո կողքին ինձ պատկերացնելու համար պետք է նմանվեմ... նմանվեմ... առաջինին:
Ու կրկին մառախուղ... մտքեր, ծանր մտքեր, անծանոթ ու ծանոթ, վայրենի ու զարհուրելի մտքեր: Մտքեր որ էլի կեղծ եմ դառնում, կեղծ եմ եղել, երբեք Աշնանը մոտիկ չեմ եղել: Ճնշում ես ~
կարիքը ունեմ... կարիքը ունեմ գոռալու... այնքան ուժեղ:
կարի ունեմ լռելու... ու ձեզ լռեցնելու:
կարիք ունեմ քո... հենց հիմա քո... չէ...
Ու խճճճճճճվեցի... կրկին հասկացա որ ոչինչ չեմ հասկանում: Կրկին սկսեցի բառերի հետ խաղալ, որովհետև մեջս դատարկվեց... դու ամեն ինչ տարար: Չէ: Ես քեզ ամեն ինչ տվեցի: Կամ էլ չգիտեմ ում: Ուղղակի տալիս եմ: Մեջդ պահել այնքան տհաճ է, զզվելի: Ստիպված տալիս եմ: Չեմ էլ նկատում ում: Աչքերս փակում եմ... քեզ եմ պատկերացնում ու տալիս եմ: Էլի էկանք հասանք քեզ...
Ինչի ես մենակ դու կարողանում ինձ էտքան նեղացնես... ինչի ա որ բոլորը փորձեում են տրամս բարձրացնեն, բայց մենակ քո մոտ ա ստացվում: Ինչի երբ դու մոռանում ես ինձ ես դա զգում եմ... ուրիշինը ախր չեմ զգում: Ինչի ես միշտ դու նեղացնում... ինչի եմ մենակ քեզանից նեղանում: Ու մենակ քո անունը ասելուց առաջ եմ էտքան պատրաստվում:
Մարդկությունը ես կոչում ա սեր... ես չգիտեմ էլ ինչ ասեմ: Սերը իմ համար ուրիշ բան էր: Իմ համար էն կինոյի մեջի սերն էր, որ միշտ վերջում աղջիկը սիրունանում ա ու տղեն իրան ա սիրահարվում: Սերը իմ ծնողներիս սերն էր, որ քանի տարի ա արդեն միասին են ապրում, բայց իրանց հայացքները դեպի իրար նկարագրել չի լինում, ուրիշ ձև են իրար նայում: Սերը էն էր որի ընթացքում միշտ ժպտալ ես ուզում: Ուղղակի ժպտում ես: Իրա համար:
Էտ էր սերը իմ համար...բայց հիմա ուզում եք ապացուցել որ էս էլ ա սեր: Ուֆ աման չգիտեմ էլ ինչ ասեմ :) Ժպտալս չի գալիս... էն որ մեջիդ լույսն ա սկսում մարել: Այ էտ պահն ա: Ու գիտեք ինչի?
կրկին... ու կրկին...կրկին... ամեն ինչ նորից... որովհետև երբեք չեմ զգա, չեմ զգա ինձ Տիեզերք... չեմ լինի քո համար Տիեզերք:
Այ էսքան ամեն ինչ պարզ ա... զգում եմ ինձ ոչինչ, ինչ ա ուրիշն ա քո համար Տիեզերք: Ախր այնքան մոտ էի Տիեզերք կոչվելուն... բայց չէ... գնա ու մտածի, խորհի ու տենց բաներ, ու վերջապես թող էտ մարդիկ իրար սիրեն :D
Հ.Գ. ժպիտով ավարտենք
Комментариев нет:
Отправить комментарий