ամեն ինչ տալու մասին...

Ես Տիեզերք, դու Տիեզերք: Քո համար ես՝ ոչինչ... իմ համար դու՝ Տիեզերք: 

Քեզ ամեն ինչ տվեցի... իմ Տիեզերքը դատարկվեց: Արդյոք հնարավոր է դատարկվի Տիեզերքս: Չէ որ այն անվերջ է... չունի սկիզբ, չունի վերջ: Ես կարողացա... կարողանալ տալ բոլոր գույները... ամեն մի ձայնը... ու ամեն մի պատկերը իմ Տիեզերքի: 

Ու դատարկվեց Տիեզերքս: Զրկվեց Տիեզերք կոչվելուց: Չնկատեցիր: Չնկատեցիր որ Տիեզերքս ներսդ է: Հիմա ինչ է իմ ներսում... Միքիչ դատարկություն... միքիչ էլ... ու դու: 

Իմ ներսում դու ես: Բայց արդեն քո ներսում իմ Տիեզերքը:

Իմ ու քո տարբերությունը գիտեք որն է... որ իմ Տիեզերքի գոյության մասին դու չես էլ կռահում... դու չես նկատում, ուղղակի չես զգում, տարբերություն չկա քո համար: Իսկ իմ մեջ դու չես... ես քեզանից քեզ խլել եմ: Դու ինձ քեզ չես տվել: Իսկ ես վերցրել եմ: Ու չգիտեմ անկեղծ ես իմ մեջ թե ոչ: 

Կուզենայի ակնոց ունենալ... որոնցով նայեի ու բոլորը անկեղծ լինեին: Անկե՜ղծ-անկե՜ղծ: 

Ես անկեղծ եմ եղել... անկեղծ իմ միջի շողացով Արևին քո անունով եմ դիմել... անկեղծ Աստղերը Արևի համար են շողացել... անկեղծ ամեն մայրամուտ քո հետ եմ համեմատել... բայց դու: Դու ուղղակի չես նկատել: Դու մեղավոր չես որ չես զգացել: 

Բայց ախր ոնց? ոնց չես կարողացել զգալ... որ մարում եմ... ամեն ինչ քեզ տալով մարում եմ: 

Անծայրածիր Տիեզերքս վերջը իր գտավ... վերջը դու էիր... դու էիր վերջում... ու ես քեզ էլ հասա... ու քեզ էլ տվեցի քեզ...

Հիմա ես ոչինչ եմ... ոչ սպիտակ թուղթ եմ, ոչ էլ ավարտված կտավ:  Ես առանց Տիեզերք եմ... առանց քեզ... ես հիմա քո մեջ եմ... իմ միջի դու-ն էլ ա քո մեջ: 

Ու ես փորձում եմ Տիեզերքս գտնել... չէ որ ես այն քեզ եմ տվել... ով գիտի կարող է չես էլ ընդունել: Կարող է քեզ չի հասել... ու կորել է Տիեզերքս: Ուր է Տիեզերքս? 

Դու չնկատեցիր, որ օգնես... չնկատեցիր որ ինձ հետ փնտրես... 

Ու գիտեք ինչ? Ես դեռ տալիս եմ... չգիտեմ ինչ... չէ որ էլ լույս ընդհանրապես չկա, բայց ես անըդհատ տալիս եմ...

Խնդրանք: Կզգաս? խնդրում եմ զգա...