13.10.2014

Միշտ Աշունը փորձել եմ նկարել...

Աշունը միակ ինձ հասկացող եղանակն ա, միշտ հոգուս խորքում ես աշուն եմ պահում, ու ամենա դժվար պահերին փորձում եմ հիշել... հիշում եմ էտ տերևներիխշխշոցը, էտ ամենա գույնզգույն երաժշտությունը, ու էտ երկինքը՜: Դեռ էս աշխարհում տենց ածական չի ստեղծվել որը կարողանա նկարագրել Աշունը, որովհետև Աշունը ամեն մեկի համար ուրիշ ա, ամեն մեկը աշունից մի բան ա վերցնում ու իրա մեջ պահում: Պահում ա ընտեղ որտեղ ոչ մեկ չի եղել, այ դրա պատճառով ինձ դժվար ա նկարագրել իմ հոգու աշունը: Բայց դե...

Իմ կարծիքով կարիք ունենալ ինչ-որ մեկի երբ մենակ ես էտ ամենատհաճ զգացմունքն ա ամբողջ տիեզերքում, ու աշունը միշտ փրկում ա ինձ: Ես քայլում եմ ու ես մենակ չեմ, ես զգում եմ, որ ես մենակ չեմ, նայում եմ պատուհանից, նայում եմ երկնքին, աչքերս փակ են, մեկ է ես մենակ չեմ: Հանդարտությու՜ՆՆՆՆՆ մի բառով աշունը ինձ հանդարտություն ա տալիս, ինձ գրկում ա իրա գույների մեջ, ու ականջերս լցնում ա իրա ձայներով:

Չգիտեմ ով ա ստեղծել աշունը, բայց հաստատ գիտեմ որ էտ մարդը սիրահարված ա էղել: Որովհետև նայի մի հատ էտ գույներին, ոնց կարա սիրահարված չլինի: Ու հենց աշուննել ա սիրահարված, ու ինքը ոչինչ չի նկատում, հաստատ վերջակետներ չի սիրել, ինքը միշտ երջանիկ ա իրա մեջ պահելով թախիծը(ոնց չեմ սիրում ես բառը), ինքը օպտիմիստ ա, հիմար օպտիմիստ... իմ նման էլի:

Միշտ աշունը փորձել եմ նկարել... ու միշտ չի ստացվել... աշունը զգալ ա պետք, զգալ...


Комментариев нет:

Отправить комментарий