Միշտ էս պահերին ասքիդ կգրեի...
բայց դու հիմա դեաքթիվեյթ ես էղել: Մի դեբիլություն կգրեի ու հավերժ պատասխանիդ
կսպասեի... բայց դու հիմա դեաքթիվեյթ ես էղել: Ու գիտես դու ինձ օգնում ես,
մեկ-մեկ նույնիսկ փրկում, դու նեղացնումել ես, բայց դու էտ չես նկատում, ու էտ ինձ
անկեղծ նենց ա նեղացնում: Հա դու ինձ պետք չես, ես չեմ սիրում քեզ, բայց քեզ ես
վստհաում եմ, հավատում եմ, լսում եմ: Ամեն մի ինքնասիրահարվածդ բառը սրտիս էնքան
մոտիկ եմ թողնում, որ չես էլ պատկերացնում: Մեկ ա դու հեռու ես, դու ուրիշինն ես,
ու դու իմ արևը չես: Ապա դու ով ես ինձ համար... անծանո՞թ՝ այո, սովորական
անծանո՞թ՝ ոչ: Ինչպես վերաբերվեմ մարդուն ով ինձ չի վերաբերվում, ում ես ուզում եմ
վերաբերվել այնպես ինչպես ուզում եմ: Ուզում եմ մոռանալ կարծրատիպերը կյանքի ու
ասել ամեն ինչ, ամեն բառ, ամեն տառ: Բայց դու էնքան ինքնասիրահարված ես որ
նույնիսկ միքիչ սրտիդ մոտիկ չես թողնի: Անկեղծ դու Սկիլետից(նախկին, կամ ինչ-որ
տենց բան) էլ վատն ես: Դու վատն ես, վատ մարդ ես, չերազող ես, պեսիմիստ ես, մթոմ
խելացի ես, բայց դու հիմար ես: Սովորական հիմար ով կյանքում ոչինչի չի զգա: Անկեղծ
եմ ասում դու զգալ չգիտես, դու միայն բողոքել գիտես: Դու մունաթ ես հետդ ման
տալիս, իսկ ես ժպտում եմ: Ես Լուսինն եմ, ես լույսն եմ, թող ինձ ոչ-ոք չսիրի,
ոչ-ոքի դուրը չգամ, թող լինեմ մենակ, բայց ես մեկ է կփորձեմ բոլորին լույս տալ:
Գոնե միքիչ: Էնքան եմ ուզում կարողանալ լույս տալ, միքիչ լույս, շատ քիչ: Չէ-չէ
դու պետք է միշտ ուղես ինձ, միշտ քեզ ինքնահաստատես, չէ որ դուք... այնքան
մեծություն եք, ճկուտիս չափ մեծություն: Բայց ես քո կարիքն ունեմ... ես չեմ սիրում
քեզ, բայց անկեղծ քո կարիքն ունեմ, էնքան զզվելիա կարիք ունենալ ինքնասիրահարված
մարդու, էտ երևի ամենատհաճ բանն ա: Ու ասեմ ավելի զզվելի ա էտ խոստովանել ինքդ
քեզ, որ դու կարիք ունես ինքնասիրահարված մարդու: Որովհետև ինքը կգա բայց կգա իրա
համար ոչ թե քո, ինքը ժպիտ կտա քեզ իրա համա ոչ թե քո: Իսկ ես կվերցնեմ կպահեմ
հոգումս, կպահեմ հոգուս խորքում, բայց էտ իմ համար չի լինի, էտ քո համար կլինի, ու
հենց դրա պատճառով ես միշտ ինձ քո կողքին ինքս ինձ օտար կզգամ, ուրիշ մարդ:
Որովհետև դու քո համար, ես քո համար, բա ուր եմ ես... ես չկամ: Քո կողքին չկամ ես,
չկանք մենք, կաս միայն դու: Դրա համար ես միշտ կլինեմ օտար, դու իսկականիս երբեք
չես ճանաչի, դու իմ անունը ճիշտ ձև չես ասի, որովհետև դու կասես քո համար... ես
կասեմ քո համար... ու մենք էլի իրարից հեռու կլինենք: Նենց կուզեմ լինեմ մարդը որ
էտ սերը դեպի քեզ քչացնեմ... միքիչ... շատ քիչ... Նենց կուզեմ լուսավորեմ էտ մութ
հոգիդ, որտեղ միայն ինքնասիրահարվածներն են իրենց գտնում: Չեմ ուզում նեղացնեմ,
ուզում եմ բուժեմ, ուզում եմ օգնեմ... բայց չէ, մոռացել էի... Ես քո կողքը ես չեմ,
ես անկեղծ չեմ, չէ որ քո կողքը ես քոնն եմ: Ամեն բառս կհնչի քո կարծիքով քո համար,
ոչ թե իրականից հենց քո համար... որովհետև ես քոնն եմ, իսկ դու ուրիշինը: Ախր դու
չես էլ զգում, անըդհատ մոռանում եմ... Ես քոնն եմ, ու դու էլ ես քոնը... Շատ
պարզ և անհասկանալի մի բան...
Մենք «մենք» չենք, «մենք» դու ես,
ու ես որ միայն քոնն է:
Դու... մարդ ում ինքնասիրահարված
և անիմաստ խորհուրդները միշտ սրտիս մոտ եմ ընդունել, ու մենակ համաձայնվել եմ, չեմ
հակաճառել, իմ եսը ցույց տալ չեմ կարողացել...Մի բան եմ խնդրում... խնդրում եմ
միքիչ տու՜ր... շատ քի՜Չ տուր ինձ... ինձ համար... պետք չի շատ, ուղղակի ինձ
համար... ես կբուժեմ, ես ամեն ինչ կանեմ որ դու զգաս... զգաս մի բան, մի զգա իմ
հանդեպ ինձ պետք չի, բայց թող քեզ միքիչ լուսավորեմ... Չգիտեմ կկարողանամ թե չէ
բայց ամեն ինչ կանեմ, մենակ թե միքիչ...
Ես քեզ չեմ սիրել... ու երբեք էլ
չեմ սիրի... հուսով եմ երբևիցէ գոնե մեկին կսիրեմ
Ես քոնն եմ... ու քոնը կլինեմ...
ու չեմ ուզում ուրիշինը լինել
Ես կփորձեմ... անկեղծ կփորձեմ
բուժել, միքիչ, ինչքան կարողանամ կլուսավորեմ...
Դու չես ընդունի, դու չես հասկանա, չէ որ ես ու դու քոնն ենք, «ես» քո կողքին ես չեմ, ես քո կողքին միայն քոնն եմ, ու եթե այս խոսքերից մեկը դու մի օր լսես... ու միքիչ ընդունես, ուրեմն ստացվեց իմ լույսը միքիչ, շատ քիչ քեզ հասավ...
Կնստեմ ու կսպասեմ, չէ որ մեկ ա
ես քոնն եմ...
Հ.Գ. սպասելուց ավել բան չեմ կարա անեմ, չէ որ քո կողքը ես միայն քոնն եմ, ու ես քո կողքը քեզ օգնելու կարիք չունեմ... չէ որ ես քոնն եմ
Комментариев нет:
Отправить комментарий