Ուղղակի :)

Երբ գալիս է այն պահը, երբ ունես ամեն ինչ ու ունես ոչինչ: Դու չգիտես, դու էգոիստ ես թե ոչ: Գնում ես լվացվելու, բայց իրականում արցունքներդ ես ջրի հետ խառնում: Ու էտ ամեն ինչից հետո գալիս է պահը երբ սկսում ես պտտվել: Պտտվել փորձելով հիշողություններդ դուրս շպռտել:
-Գիտես չէ՞ որ չի ստացվի:
-Ես ոչինչ չգիտեմ:
Էս ամեն ինչը այնքան մեծանում, որ մեկ-մեկ ինձ թվում ա որ հիշողություններս ինձանից շատ են: Այո, դառա այն մարդը ով կարա ապրի իր հիշողություններով: Էս անգամ ուրիշ էր վերջը: Իրականը շատ էր այս անգամ:
-Ի՞նչի ավարտվեց:
-Չգիտեմ, երևի ես եմ մեղավոր:
-Չէ, ես:
-Երևի ինքը:
-Չէ մենք:
-Չէ ես:
...
Երբ նայում ես աչքերին: Ու զգում ես ոնց ա խավարը սկսում պարուրել էտ աչքերը: Տեսնում ես, ու ոչինչ չի ստացվում անել: Էտ ժամանակ սկսում ես հիշել: Հիշել էն լուսավոր աչքերը:
-Ի՞սկ էտ ում աչքերն են:
-Հայելու միջի աղջկա:
 Ինքնախաբեություննել անցավ: Ու էլի մնացին հիշողությունները:Կջնջեի: Կջնջեի, որ դառնայի էն պարզը:
-Էրեխա ես էլի:
-Ես էտ չեմ ժխտում:
-Էգոիստ ես էլի:
-Ի՞նչի մենակ դուք ունեք հնարավորություն դատելու: Ե՞րբ ա եղել ձեր դատելու ժամանակը, ու ոնց եմ եսէտ բաց թողել:
Մի սենյակից դուրս ենք գալիս մտնում ենք մյուսը․․․ սովորական գործընթաց։
Երևի էս հենց էն պահն ա, երբ ես ու դու մենակ ենք։ Մեն-մենակ․․․ իմ մեջ․․․ երկուսովս նստած նայում ենք իրար։ Դու լռում ես։ Ես էլ խոսալ չեմ ուզում։ Ու հիմա։ Հենց հիմա։ Կարամ տամ քեզ ամեն ինչ։ Հասկանալով որ էտ ամեն ինչը քո համար ա։ Հետաքրքիր ա ո՞նց էս ըտեղ։ Իմ մեջ դու լռում ես, իսկ դրսում քո ձայնը տալ չես ուզում։ Մի էլ տու։ Թող քեզ շատ մնա։ Ինչքան տաս․․․ մեկ ա հետ եմ տալու։ Ու թող էն ժամանակ կողքս էիր, մի-քիչ հեռու, մի-քիչ մոտ․․․ հիմա մեջս ես։ Ամբողջ հոգովս տարածվում ես․․․
-Ժպտա՞մ։
-Ժպտա։
-Ու ի՞նչի տխրեմ, եթե կարամ ժպտամ։
-Ճիշտ ես։
-Սիրում եմ քեզ։
-Ափսոս։
-Նյետ։
-Դեբիլ ես էլի։
Ու իրականը ավարտվեց․․․ անիրականը դեռ էնքան կշարունակվի։ Մի օր էլ կգա․․․ էտ երկուսից Լուսոն կազատվի։ Երբ կլինի ընդմիշտ, ու չի լինի հիշողություն։
-Դեբիլ եմ էլի։