ու իմ լույսնել կսկսի մարել...

Տիեզե՜րք... Տիեզերք որը չունի իրական, չունի անիրական, չունի ոչինչ... բայց այն մեկ է ամեն ինչ է: Տիեզերքը ձմեռ չունի, Տիեզերքը երկուշաբթի չունի, Տիեզերքը ոչինչ չունի: Տիեզերքը ժամանակ չունի: Ժամանակ չունենալով ժամանակի կարիք էլ չունի: Տիեզերքում մարդը, երկրագունդը, Արևը, Լուսինը ոչինչ են: Տիեզերքը լույսի կարիք չունի: Տիեզերքը անվերջն է... Տիեզերքում ոչինչ չի հնչում, Տիեզերքում լռություն է... իսկական լռություն: Տիեզերքը սիրտ չունի որ այն խփխփի (չեմ սիրում մնացած տարբերակները, իմն եմ ավելացնում) ու լռությունը խանգարի: 

Լռություն որը խախտելու հնարավորություն չունես, որովհետև եթե միքիչ մոտենաս այդ լռությանը, հաստատ խախտելու ցանկություն չես ունենա: 

Այո դու էլ կարող ես լինել Տիեզերք... չէ որ՝ Տիեզերքը դու ես, իսկ դու Տիեզերք ես:

Ու ես էլ եմ ուզում լինել Տիեզերք... բայց ես միայն երազում եմ ~ 

Հասկանալ է պետք... Տիեզերք դառնալու համար, դու պետք է կտրվես... կտրվես իրականից, անիրականից, պետք է կտրվես Արևից:  Պետք է Արևի կարիքը չունենաս, պետք է չերազես, ոչ մի վայրկյան երազելու կարիք չունենաս: 

Իսկ ես... իսկ ես դեռ սովորական Լուսին եմ, ինչպես դուք: Ով կարիքն ունի Արևի որպիսզի միքիչ լուսավորվի... Ես առանց Արև կխամրեմ, լույսս կկորցնեմ... 

Ես Լուսին եմ, կարող է երբևիցէ ինչ-որ մեկի համար Արև էլ լինեմ, բայց հիմա ես Լուսին եմ: Միայն Լուսին: 

Միքիչ խոսեմ մեր մասին...

Մարդ ծնվում է, ու նա Արև է: Նա Արև է ծնողների համար: Ծնողները որպես Լուսին լուսավորվում են նրա շնորհիվ, և ինքը լուսավորվում է որպես Լուսին երբ ծնողները որպես Արև լուսավորում են նրան: Խուճուճ ստացվեց :Դ Մեր մեջ երկուսն էլ կան... մի մոռացեք մեր մեջ մի ամբողջ Տիեզերք կա:

Իսկ գիտեք ինչ է Արևը... Արևի մի մարդ չի, Արևը արարք չի, Արև արարք չի: Արև հիշողություններն են... հիշեղություններ որոնք ինչ-որ մարդկանց ու արարքների շնորհիվ են ստեղծվում: 

Այ հիմա դու... աչքերդ փակիր, հիշիր էն մարդու մասին ում հենց նոր մտածում էիր... արդյոք էտ մարդուն հիշելուց դեմքիդ ժպիտ չառաչացավ? Եթե առաջացավ ուրեմն դու լուսավորվում ես Լուսին... Շնորհավորու՜Մ եմ: 

Եթե չէ, ուրեմն լավ փորփրի ուղեղումդ, հաստատ մի բան կգտնես ;)

Ու ես էլ Արևներ շատ ունեմ իմ մեջ... ծնվածս օրվանից ես շրջապատված եմ եղել Արևներով: Ու միշտ էտ լուսավորել ա... բայց հիմա: Միանգամից եմ ասում շեղվում եմ բուն թեմայից: 

Արևներ շատ ունեի, մեջս ամեն ինչ կար... ու ես միշտ լույս ունեի, լույսի բացակայության մասին չէի էլ մտածում: Հիմա ուրիշ է: Հիմա ես հրաժարվելու եմ Արևից... Ինձ լույս տվող, ինձ լուսացնող Արևից: Էտ էնքան տհաճ ա ինքնակամ հրաժարվելը: Դու պետք է նեղացնես նրան, պետք է ջնջես... պետք է նրա լույսի կարիքը չզգաս: Արդյոք հիմա ես լույս ունեմ? Չգիտեմ: Ինձ թվում է խամրել եմ, բայց չգիտեմ էլ հրաժարվել եմ թե ոչ: Ուղղակի նստած եմ և խամրում...Խամրում եմ փնտրելով ներսս ուրիշ Արևների, 

բայց ես ուզում եմ ջնջեմ... ջնջեմ ներսս... 

Չլինեմ Լուսին, չլինեմ Արև... չլինեմ ոչինչ... դառնամ Տիեզերք: Մոռանամ ցանկություններս... մոռանամ իմ միջի լույսը ու խավարը... մոռանամ ամեն մի ձայն այս աշարհում: Դառնամ Տիեզերք... 

Չմտածեմ կարծրատիպերի մասին, չմտածեմ անկեղծության մասին, չմտածեմ քո մասին, լինեմ Տիեզերք, որը չունի ոչինչ... ով ոչ մի բանի կարիք էլ չունի: Ով կլինի միշտ... ով կլինի... միայն կլինի...

Բայց հիմա ես միայն երազում եմ... ու մարում... ու ավելի եմ իմ միջի Տիեզերքից հեռվանում... ու անկեղծ հավատալ էլ չեմ ուզում, որ մի օր կլինեմ Տիեզերք... կլինեմ անվերջ ու կլինեմ ընդմիշտ...