Ոնց-որ ֆիլմ լինի: Կյանքս իսկական ֆիլմ: Ու գիտեք ի՞նչ... ոնց-որ թե ես եմ գխավոր դերերում(թու-թու-թու): Առաջին անգամ եմ ինձ սենց զգում: Բոլորը այնքան ուրիշ են: Բոլորը ինձ հասկանում են: Բոլորը ինձ օգնում են: Բոլորը ինձ սիրում են: Բոլորին ես սիրում եմ: Բոլորին փորձում եմ օգնել... մեծ մասին էլ օգնում եմ:
Ես էլ եմ ուրիշ: Կոպյա կինոյի աղջիկն եմ: Սիրահարված եմ: Ստեղծագործում եմ: Երգում եմ դաշնամուրի դիմաց: Ազատ եմ: Կարծրատիպերից դուրս եմ: Ֆեյսբուքում լրված եմ: Ոչ էլ շատ սիրուն եմ: Կարևորը ես՝ ես եմ:
Ամեն օրս ոնց-որ ֆիլմից տեսարաններ լինեն: Իմ ֆիլմից: Սովորած տեսարաններ:
Ոչինչ չեմ ուզում փոխել... սցենարը ինձ լիով դուր է գալիս: Նենց չի որ կոմեդիա է ֆիլմս... չէ ուղղակի պրոբեմներն էլ ֆիլմային պրոբլեմներ: Էն պրոբլեմներն են, որ ֆիլմերում միշտ լուծվում են: Ես որ նմանեցնում եմ:
Գործողությունները կատարվեցին Այգում... այնտեղ սկսվեց ֆիլմս:
Այգին ես նորովին ճանաչեցի... ես դարձա այգուհոգում մշտական այցելու: Ինքը ինձ ընդունեց... գրկեց ու ընդունեց... որովհետև ես անկեղծ էի... կամ էլ դա էլ կար սցենարի մեջ:
Ու կյանքս սկսեց գլորվել... Բաներ պատահեցին, որոնք միայն ֆիլմերում են պատահում: Բաներ զգացի որ միայն ֆիլմի գլխավոր հերոսներն են զգում: Բաներ հասկացա... շատ բաներ: Մարդկանց ճանաչեցի: Ինձ անծանոթ, ծանոթ բոլորին ճանաչեցի: Ֆիլմ է՜՜՜, իսկական ֆիլմ:
Կարծես այգին իմ տունը դարձաձ լինի: Այնտեղ այնքան ուրիշ է... բոլորը ուրիշ են... ես էլ եմ ուրիշ...
Ու կրկին այգում ենք...
Երեքս ենք: Ժամանակը կանգնել է: Իմ մեջ էլ ժամացույց չկա: Աշխարհից կտրված եմ... կարելի է ասել այս աշխարհից չեմ: Զրուցում ենք: Ոչ մի բառիս համար չեմ ամաչում... ոչ մի բառս փոխել չեմ ուզում... կարծես սցենար կարդամ... չէ անգիր արած լինեմ... կամ էլ հենց այդ պահին սցենարը ստեղծեմ: Ամեն ինչ այնպես է ինչպես ես ուզում եմ լինի: Ոչ մի ավել բան չեմ ուզում: Կողքս երկուսն են: Երկուսին էլ սիրում եմ: Երկուսը այնքանը թանկ դառան: Շատ հանկարծակի դառան: Ու ես հասկացա, որ էլ չեմ կարենա առանց իրանց: Կարծես իրանք միշտ իմ մեջ եղել են: Միշտ Տիեզերքիս մեջ իրենց տեղը ունեցել են: Ու իրանց համար ես շատ սեր ունեմ մեջս պահած: Աչքերս ոնց-որ տեսախցիկներ լինեն... զգում են իրենց հայացքները... ֆոկուս են բռնում: Նրանք ինձ հասկանում են: Նրանք ինձ կարեկցում են: Իրանց ժպիտներն ինձ օգնում են:
Ուզում կանգնած ժամանակը էլի կանգնացնեմ: Որ իրանք չհեռանան... Չեմ ուզում իրանց մեջքը տեսնեմ... երբ գրկում եմ ուզում եմ ամեն մեկին հավերժ տարիներով գրկեմ, որ հանկարծ չգնան:
Ու գիտեք ինչու՞ է այս ամենը ֆիլմ, որովհետև ես զգում եմ, որ իրանք էլ չեն ուզում գնան: Տենց բաներ միայն ֆիլմերում է պատահում: Ու մենք կանգնած ժամանակը երկարացնում ենք: Այգու մի մասն ենք դառնում...
Ֆիլմը չի վերջանա... ֆիլմում մենք երեքս ենք... իսկ մենք չենք հեռվանա... ես հավատում եմ, ինչ-որ բան ներսումս այդպես է հուշում: Կարող է սցենարն է այդպիսին :)
Ու թող բոլորի կյանքը ֆիլմ լինի... իրանք գտնենք իրանց այգին որտեղ լինեն իրենց հարազատ մարդիկ, ու թող ձեր այգում ձեր ժամանակը կանգնի... ու դուք զգա՜ք, ուղղակի զգա՜ք:
Ես էլ եմ ուրիշ: Կոպյա կինոյի աղջիկն եմ: Սիրահարված եմ: Ստեղծագործում եմ: Երգում եմ դաշնամուրի դիմաց: Ազատ եմ: Կարծրատիպերից դուրս եմ: Ֆեյսբուքում լրված եմ: Ոչ էլ շատ սիրուն եմ: Կարևորը ես՝ ես եմ:
Ամեն օրս ոնց-որ ֆիլմից տեսարաններ լինեն: Իմ ֆիլմից: Սովորած տեսարաններ:
Ոչինչ չեմ ուզում փոխել... սցենարը ինձ լիով դուր է գալիս: Նենց չի որ կոմեդիա է ֆիլմս... չէ ուղղակի պրոբեմներն էլ ֆիլմային պրոբլեմներ: Էն պրոբլեմներն են, որ ֆիլմերում միշտ լուծվում են: Ես որ նմանեցնում եմ:
Գործողությունները կատարվեցին Այգում... այնտեղ սկսվեց ֆիլմս:
Այգին ես նորովին ճանաչեցի... ես դարձա այգուհոգում մշտական այցելու: Ինքը ինձ ընդունեց... գրկեց ու ընդունեց... որովհետև ես անկեղծ էի... կամ էլ դա էլ կար սցենարի մեջ:
Ու կյանքս սկսեց գլորվել... Բաներ պատահեցին, որոնք միայն ֆիլմերում են պատահում: Բաներ զգացի որ միայն ֆիլմի գլխավոր հերոսներն են զգում: Բաներ հասկացա... շատ բաներ: Մարդկանց ճանաչեցի: Ինձ անծանոթ, ծանոթ բոլորին ճանաչեցի: Ֆիլմ է՜՜՜, իսկական ֆիլմ:
Կարծես այգին իմ տունը դարձաձ լինի: Այնտեղ այնքան ուրիշ է... բոլորը ուրիշ են... ես էլ եմ ուրիշ...
Ու կրկին այգում ենք...
Երեքս ենք: Ժամանակը կանգնել է: Իմ մեջ էլ ժամացույց չկա: Աշխարհից կտրված եմ... կարելի է ասել այս աշխարհից չեմ: Զրուցում ենք: Ոչ մի բառիս համար չեմ ամաչում... ոչ մի բառս փոխել չեմ ուզում... կարծես սցենար կարդամ... չէ անգիր արած լինեմ... կամ էլ հենց այդ պահին սցենարը ստեղծեմ: Ամեն ինչ այնպես է ինչպես ես ուզում եմ լինի: Ոչ մի ավել բան չեմ ուզում: Կողքս երկուսն են: Երկուսին էլ սիրում եմ: Երկուսը այնքանը թանկ դառան: Շատ հանկարծակի դառան: Ու ես հասկացա, որ էլ չեմ կարենա առանց իրանց: Կարծես իրանք միշտ իմ մեջ եղել են: Միշտ Տիեզերքիս մեջ իրենց տեղը ունեցել են: Ու իրանց համար ես շատ սեր ունեմ մեջս պահած: Աչքերս ոնց-որ տեսախցիկներ լինեն... զգում են իրենց հայացքները... ֆոկուս են բռնում: Նրանք ինձ հասկանում են: Նրանք ինձ կարեկցում են: Իրանց ժպիտներն ինձ օգնում են:
Ուզում կանգնած ժամանակը էլի կանգնացնեմ: Որ իրանք չհեռանան... Չեմ ուզում իրանց մեջքը տեսնեմ... երբ գրկում եմ ուզում եմ ամեն մեկին հավերժ տարիներով գրկեմ, որ հանկարծ չգնան:
Ու գիտեք ինչու՞ է այս ամենը ֆիլմ, որովհետև ես զգում եմ, որ իրանք էլ չեն ուզում գնան: Տենց բաներ միայն ֆիլմերում է պատահում: Ու մենք կանգնած ժամանակը երկարացնում ենք: Այգու մի մասն ենք դառնում...
Ֆիլմը չի վերջանա... ֆիլմում մենք երեքս ենք... իսկ մենք չենք հեռվանա... ես հավատում եմ, ինչ-որ բան ներսումս այդպես է հուշում: Կարող է սցենարն է այդպիսին :)
Ու թող բոլորի կյանքը ֆիլմ լինի... իրանք գտնենք իրանց այգին որտեղ լինեն իրենց հարազատ մարդիկ, ու թող ձեր այգում ձեր ժամանակը կանգնի... ու դուք զգա՜ք, ուղղակի զգա՜ք:
Комментариев нет:
Отправить комментарий