Երևանն ինձ համար ոնց-որ իմ սենյակը լինի (որը ես երբեք չեմ ունեցել): Ես ամեն մի ծակ ու ծուկ մտնում եմ ու ինձ հարմար եմ զգում այնտեղ: Վերցնում եմ ընկերներիս ու գնում եմ որևէ տեղ: Ամեն տեղ ինձ հարմար եմ զգում: Դա իմ ժամանցն է Երևանում... իմ Երևանում:
.jpg)
Ուզում եմ ասել
Երևանը ինձ համար միայն մեր խղճուկ Հյուսիսային պողոտան չէ, հաշվի առեք:
Բայց եթե մյուս
կողմից նայես, 14-16 տարեկան աղջիկների և տղաների համար նորմալ ժամանցի կենտրոն չկա,
ավելի ճիշտ, շատ քիչ են: Չեմ սիրում այս փնթփնթան կարգավիճակը, որովհետև անձամբ ինձ
ժամանցի կենտրոնների բացակայումը չի նեղում: Բայց, օրինակ, ընտանքիս, այդ փաստը շատ
է նեղում , նրանք չգիտեն, թե որտեղ նշեն ծնունդս: Ոչ մի նորմալ տեղ չկա: Մի տեղ ռաբիս
ա, մի տեղ էրեխու ձենով խոսոցող ծաղրածու, մի տեղ էլ քյառթու կարաոկե ա: Ծնունդի հարցը
շատ բարդ հարց ա, բայց մյուս կողմից, եթե ուղղակի ուզում ես անցկացնել ժամանց ընկերներով,
շատ լավ տեղեր կան. օրինակ՝ Time cafe-ներ, գնում ես ու սկսում ես ջրիկանալ : Այնտեղ
քեզ և հարմար ես զգում, և անկաշկանդ:
Ինձ չեն առաջարկում
շատ բան, բայց ես փնտրում եմ, իսկ ով փնտրում է, նա էլ գտնում է: Բողոքել չեմ սիրում... Կարևորը մարդիկ ենՙ ում հետ անցկացնում եսՙ ոչ թե
վայրը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий